29-latka odebrała sobie życie, bo nie miała tego, co „powinna” mieć

Anna

Magiczną 30stkę przekroczyłam jakiś czas temu. To prawda – czułam i czuję presję: posiadania fantastycznej pracy i poważnych, dużych doświadczeń zawodowych, posiadania już kilkorga dzieci, rodzinnych wyjazdów koniecznie zagranicznych 2 razy do roku, posiadania perfekcyjnie urządzonego, dużego mieszkania, a w perspektywie przeprowadzki do własnego domu z ogrodem, posiadania nowego samochodu, a jeszcze lepiej dwóch, BYWANIA w modnych miejscach na rodzinnych obiadach, posyłania dziecka na dodatkowe zajęcia, nawet jak ono nie chce, ubierania się w markowe ciuchy, schudnięcia i malowania paznokci. Przecież na to wszystko cię stać! Im jestem starsza, tym bardziej mam wrażenie, że to się nasila, albo dopiero teraz to widzę. Nie jest to często robione umyślnie – ot porównywanie przez ciotkę z jej dzieckiem, bo ono 'ma prawdziwą karierę’, krzywa mina teściowej na wiadomość o rezygnacji dziecka z dodatkowych zajęć, 'bo to poszerza ciasne horyzonty’, święte oburzenie na przygarnięcie kota ze schroniska, bo 'dlaczego stary i nie rasowy’. Niby takie nic, ale bolało. Gdyby nie mąż, to pewnie siadło by mi to na psychikę. A on powtarza mi, jak mantrę: żyjemy w swoim tempie i po swojemu: w niewyremontowanym do końca mieszkaniu, z jednym szczęśliwym dzieckiem i cudownym kotem rasy piwnicznej, jeździmy starym autem, a wakacje spędzamy w Pieninach. Ograniczyliśmy kontakt z ludźmi, którzy myśleli, że życie to wyścig i licytowali się z nami, kto ma bardziej/lepiej/więcej/częściej. Zamiast knajp gotuję w domu, nauczyłam się robić przetwory, zrezygnowałam z niszczącej pracy – jest mniej pieniędzy, ale wolniej, normalnie i spokojnie.

kel

42 latka
Nigdy nie czułam presji otoczenia ani sytuacji choć nie miałam łatwego życia
Jako nastolatka w trzeciej klasie szkoły średniej zaszłam w ciąże
Ojciec gdy się dowiedział pobił mnie tak ze mam wyskoczone 2 kręgi do dziś bolą mnie plecy
Przyjęli mnie do siebie teściowie i mimo słabych zasobów finansowych mama wyprawiła z tesciami skromne wesele
Mąż nie zupełnie sprawdził się w roli ojca
Coś tam trochę pomagał ale nie garnął się do pracy zarobkowej
Teście nas utrzymywali przez 2 lata ja pomagałam w domu sprzątałam gotowałam opiekowałam sie dzieckiem
W tym czasie rozpił się mąż bo otrzymywał płatne bezrobocie
Po pijanemu robił awantury az interweniowała policja
Gdy syn miał 2 latka posłałam go do przedszkola i znalazłam pracę
Zbierałam pieniądze przez 12lat na budowę domu
Nie miałam na żadne wygody ani na wakacje ani na ubiory
W 3 kompletach getry i bluza po 15zł prze całe lata
Kłótnie z pijanym mężem i nie przespane noce były bardzo częste
Ratowanie z alkoholizmu męża zakończone przez niego próba powieszenia a nastepnie sadowe ograniczenie praw rodzicielskich
Całe lata wykańczał mnie fiz psych bo pobił mnie 2razy i wyzywał od najgorszych
Po zawiadomieniu policji sprawę umorzono bo zabrakło dowodów a ja wstydziłam sie iść do lekarza na obdukcje
Na koniec zabrał ciezko zarobione przeze mnie pieniądze i roztrwonił je na dziwki hotelowe
Wówczas po 16 latach wzięłam rozwód
Dom mi przyznano ale musiałam byłegoex spłacać z połowy
Stałam na głowie pracując jeszcze wiecej aby zdążyć w terminach bo straszył mnie komornikiem
Udało sie spłaciłam w czasie i straciłam też zdrowie bo okazało sie ze mam raka
Obecnie po operacji mam sie w miarę dobrze
Doświadczenie życiowe nauczyło mnie liczyć tylko na siebie
Nigdy nie chciałabym juz mieć zadnego partnera
Jeszcze nie byłam na żadnych wakacjach
Cieszę sie z małych rzeczy jak smaczny obiad .posprzątany dom.spotkania z koleżankami ,spokój w domu ,z pracy i syna który mi pomaga
Odnosząc sie do art zadaję sobie pytanie jak takimi głupotami nastoletnimi można sie załamać aby ze sobą skończyć
Czy to słaba psychika czy choroba psychiczna czy co innego
Presja otoczenia jest tak ogromna dla innych a dla mnie jest niczym ludzie zawsze będą mówić obgadywać komentować i nikt tego nie zmieni pora zdać sobie z tego sprawę a nie kończyć życie