6 błędów rodziców, które hamują dorosłe już dzieci

Gabi

Wiec juz wiem dlaczego co najmniej raz w tygodniu mowie mojemu partnerowi, że rujnuje mu życie… musze dać ten tekst mojej mamie do przeczytania, ale to ją tylko oburzy, nic nie zrozumie…

Aneta

U mnie też płacz na ten artykuł, ale nie oczyszczający i to jeszcze na pewno długo może nawet nigdy …..

Magdalena

Potrzebny mi był taki artykuł. Od ponad roku jestem mamą i BARDZO CHCĘ BY MOJA CÓRECZKA BYŁA SZCZĘSLIWA. Cóż sama nie czuję się szczęśliwa i niestety nie wyobrażam sobie rozmowy z mamą 🙁 Mamę bardzo kocham, ale niestety jest ….uważa że wszystko wie najlepiej i nawet teraz a może szczególnie teraz mi przypomina o tym. Moje związki do łatwych nie należały…teraz jest tata małej i staram się zbudować rodzinę i dom. Nie jest łatwo bo jego rodzice… są trudnymi ludźmi..chyba to wiele wyjaśnia. Nam najbardziej zależy na szczęściu i zdrowiu naszej córeczki kosztem wszystkiego…znajomych przyjaciół…i niestety pasji jaka dla nas było bieganie po górach. No cóż mam nadzieję, że uda mi się zbudować szczęśliwy dom i powrócić do naszych górskich pasji.

Asia

Ja, DDA…masakra – 32 lata dwójka dzieci mąż i wciąż myślę, że jestem pouczana, poprawiana, wybucham, płaczę, śmieję się, krzyczę – jestem okropnie pogmatwana, tak jak było moje dzieciństwo, dorastanie i nawet już po ślubie…Ojciec od 2 lat nie żyje, matka współuzależniona nadal, nawet jakby co raz bardziej i w tym ja….córka, mata, żona…masakra. Tyle mogę tylko powiedzieć. Muszę jeszcze wieeele artykułów przeczytać, żeby siebie zrozumieć i polubić w całości…ale bardzo się staram więc dobre i to….

Anna

Moi rodzice popelnili wszystkie 6 z wymienionych bledow ale oczywiscie zaprzeczaja kazdemu i jak wiekszosc twierdza ze to ja jestem niewdzieczna i w glowie mi sie przewraca do matki mam zal ze dala cichce przyzwolnie na znecanie sie nademna przez ojca niestety wciaz musze z jimi zyc pod jednym dachem nie da sie nic zrobic taki szach mat przez te wlasnie bledy z braku wiary w siebie wciaz tkwie w tej matni i nic nie moge zrobic przepracowac tez przeszlosci nie mozna bo jak skoro na kazdy zarzut slyszysz sto pseudo argumentow ze bredzisz jestem juz bliska depresji zyje tylko dlatego ze sama mam dwoje dzieci i chce dla nich jak najlepiej niestety nie za2sze udaje mi sie byc dobra matka

Darek

Doroto, nie interpretowalem artykulu, tylko jego puente.

Uwazam ze sam artykul jest dobry i zapewne pomoze wielu; obecnym jak i przyszlym rodzicom uchowac ich wlasne dzieci przed podobnymi traumami do tych, ktore przezyla wiekszosc Pani czytelniczek.

Zycze wytrwalosci w pisaniu i rowniez pozdrawiam serdecznie,

Darek

Darek

Artykul zostal mi polecony:)

czarodziejka

Mam takie dwie refleksje po przeczytaniu.

Pierwsza – moja siostra ma straszny żal do naszych rodziców. Rodzice nie byli idealni, ale kto jest idealny? Wszystko zaczęło się w okresie ich rozwodu (siostra miała 16 lat). Z powodu kłopotów finansowych mama wpadła w depresję, tata nie był dla niej wsparciem, w desperacji złożyła pozew o rozwód no i stało się. Siostra wtedy strasznie była zła na tatę. Potem jak mama nie mogła wyjść z depresji wkurzyła się na mamę, a z tatą weszła w dobre stosunki. A potem znów zdenerwował ja tata (z powodu różnych konfliktów, moim zdaniem miała zbyt roszczeniową postawę). Teraz o każdym z rodziców wypowiada się źle, a co gorsza całe nasze dzieciństwo zaczęła interpretować jako pasmo jej cierpienia, wymyśla niestworzone historie. W dodatku właśnie zrobiła to, o czym pisze Pani na początku artykułu. Postanowiła wylać na naszą mamę w depresji swój żal, mówiąc jej, że się nami nie opiekowała w dzieciństwie (co nie jest prawdą). Mama to straszliwie przeżyła. A siostrze to wcale nie pomogło. Ja widzę, że to siostra po prostu ma jakiś problem i szuka winy we wszystkich dookoła. Tymczasem zamiast obwiniać innych, obarczać ich swoim problemem, powinna sama go rozwiązać w swojej głowie. I teraz moja refleksja – może jednak nie ma sensu wylewać żalów na rodziców, czy słusznych, czy nie. Bo to często nic nie da, nie przyniesie poprawy, bo każdy ma swoją interpretację. Najczęściej rodzicie krzywdzą swoje dzieci nieświadomie, z miłości do nich. I nie zrozumieją, gdy im powiemy, że czujemy się skrzywdzeni. A problem siedzi tak czy siak w naszej głowie.

Druga refleksja – ja kiedyś miałam odwrócona sytuację. Zrobiłam sobie rachunek sumienia i doszłam do wniosku, że jest kila osób, które w życiu skrzywdziłam, miałam poczucie winy z tego powodu i chciałam je niejako odkupić poprzez przyznanie się do błędów, przeprosiny. Po rozmowie z dwoma osobami okazało się, że one wcale nie maja do mnie żalu i nie wiedzą o co mi chodzi. Na początku byłam zła, bo oczekiwałam, że oczyszczę siebie, a tymczasem te osoby nie miały mi czego wybaczyć. I wtedy poczułam, że problem siedzi jednak u mnie w głowie. Że to nie ważne, czy ktoś mi wybaczy, czy nie. Ważne, że ja wybaczę sobie. I dopiero to mnie oczyściło.

Podsumowując – nasze problemy psychiczne siedzą w naszych głowach. Nie trzeba wylewać żalu na innych, albo szukać u innych przebaczenia. Wybaczmy sobie i wybaczmy innym, a nasze życie zmieni się na lepsze.

Pozdrawiam i życzę wszystkiego dobrego.

Miska

Przepraszam, bede pisala bez polskich liter. Mam tez juz troche ponad 30 lat, mieszkam za granica. Z domu wyprowadzilam sie 8 lat temu, ale lacznie nie mieszkam z rodzicami od 10 lat.
Moje dziecinstwo bylo dosc fajne, nie powiem. Pamietam duzo przyjemnych rzeczy. Ale pamietam tez agresje mojego taty, ktory non stop porownywal mnie do mojej 'lepszej’ (co jest oczywiscie nieprawda, wyroslam na porzadnego czlowieka i takim bylam) siostry, wysmiewal sie ze mnie czesto, potrafil agresja mnie 'zamknac’- raz dostalam w leb, innym razem kopa itp. Chociaz ogolnie mnie nie bil, ale krzyczal i mial rozne 'odpaly’, tak ze kolezanki nie chcialy czasem do mnie przychodzic. Mama czasem mnie zbila paskiem, ale jakos nie mam jej tego za zle. Za to mam za zle, ze kiedys zwrocilam uwage, co robi ojciec, a ona powiedziala cos w stylu: ” nie przesadzaj, wcale tak nie robi!”. Wiele matek jednak broni ojcow.
Teraz zyje z nimi dobrze, sa pomocni, czesto ich odwiedzam w Polsce. Ale jednak nigdy nie przerobilam tego z nimi. Wkurza mnie za to, ze bedac z nimi czuje sie jednak jakas tak sztywno, nie swojo. A wynika to pewnie z tego, ze wciaz traktuja mnie jak male dziecko. Probuja narzucic swoja wole, ciagle maja pomysl na mnie itp. A ja radze sobie dobrze tutaj. I o tym wiedza. Bywam malo asertywna, co na pewno nie pomaga. Jak mowie im NIE, chyba za lekko, to sie zaczyna….. Chcialabym jednak to zmienic.
Jestem wrazliwa, malo pewna siebie osoba, wrecz z lekka fobia spoleczna. O czym nie kazdy wie. Rodzice naprawde MUSZA mowic swoim dzieciom, jakie by nie byly, dobrze rzeczy, bo bardzo sie to odbija pozniej na nich. Skonczylam studia, jestem pracowita, uczciwa. Czesto w pracy chwalona. Zyje na fajnym poziomie, nie robie nikomu krzywdy. I nie chce, zeby ktos mi mowil, co mam robic i jak. Zwlaszcza ktos, kto nie zawsze byl dla mnie sprawiedliwy.
Poza tym mozemy na siebie liczyc i nie jest zle. Ale wiem, ze w glebi duszy cos nie zostalo wyjasnione, nie rozprawilam sie z tym wszystkim.

F

Ludzie! Polecam Wam terapię. Jestem już 4 lata i jakość mojego życia wzrosła o 1000 %. Toksyczni rodzice nie stanowią już dla mnie problemu. A 4 lata temu? – Byłem wrakiem człowieka, który żył w kłamstwie tylko dlatego że nie miałem podstawowych zdolności interpersonalnych i intrapersonalnych. A zawsze czułem tęsknotę za uczciwością wobec siebie. Dla moich rodziców byłem własnością która ma spełniać ich oczekiwania. Odmówili mi wszystkich podstawowych praw. Prawa do wolności, do dokonywania wyborów, do własnej analizy, oceny, do krytyki. Nie pozwalali mi myśleć i czuć. Nie pozwalali mi tego wyrażać. Miałem się tylko uczyć, chodzić do kościoła i siedzieć cicho w domu. Odmówili mi prawa do budowania własnej tożsamości. Odebrali mi prawo do bycia człowiekiem. Obwiniali mnie i oceniali. Czułem wstyd jakby mi czegoś brakowało i lęk przed wszystkim. Nie mogłem korzystać ze swojego potencjału bo tak bardzo byłem skoncentrowany na permanentnym cierpieniu. A teraz? Pępowinka przecięta, nie biorę odpowiedzialności za moich milusińskich a sam mam się wyśmienicie i żyję sobie spokojnie. POLECAM TERAPIĘ WSZYSTKIM. Pozdr

Mariola

Dziekuje Wam wszystkim kochani za te wpisy! Wszyscy mamy swoje wlasne problemy i kazda sytuacja jest troche inna. Pocieszajace jest to ze nie jestesmy w tym sami:) Ja podjelam walke z przeciwnosciami losu i nie zamierzam sie poddac. Rodzicow wiem ze nie zmienie i raczej nie chce nawet dopuscic do konfrontacji. Chcialabym tylko zrozumiec dlaczego mimo akceptacji calej sytuacji nie moge przeskoczyc jednej rzeczy jaka jest wstyd przed rodzicami. Wstyg pokazywania swoich emocji. Swiadomie sie od nich izoluje, trzymam ich na ” bezpieczny” dystans. Nie potrafie w ich obecnosci pokazywac swoich uczuc, nie potrafie w ich obecnosci cieszyc sie, ukrywam zlosc, placz i inne emocje. Jak tylko znikaja z pola widzenia znowu „moge byc soba”. Dlaczego tak sie dzieje ??? Ktos ma na ten temat jakies madre przemyslenia?

Joanna

Moja mama, wykształcona osoba, ciągle nam powtarzała, że bez niej nie trafimy palcem do dupy, kiedy urodziłam własne dzieci ingerowala w moje relacje z nimi, fakt dałam jej taka szansę, po rozwodzie nie mogłam się pozbierać i wróciłam do niej, miałam swoje mieszkanie ale w praktyce mieszkałam u niej z dziećmi, niejednokrotnie w obecności dzieci mówiła, że jestem roztrzepana i nieodpowiedzialne, do dzieci też potrafiła powiedziec, żeby nie przejmował się mną bo ja to głupia jestem, włączyłam z nią o swoją godność a mimo to nie potrafiłam podjąć żadnej samodzielnej decyzji konsultowalam z nią wszystko, piec lat temu moje relacje z matką i synem pogorszył się na tyle, że zaczęłam korzystać z pomocy psychologa, podjęłam też decyzję o wyjeździe za granicę, zahlysnelam się wolnością, stopniowo odbudowywalam relacje z synem. W styczniu moja mama zmarła, dosyć nagle i nieoczekiwanie, rzuciłam wszystko by być przy niej w ostatnich chwilach i uświadomiłam sobie, że demonizowalam te krucha osobę tak bardzo, że moja mama nigdy nie była tak silna jak myślałam, że ona się porostu bała, bała się samotności tego, że jak zrzucić maskę wszystkowiedzacej my przestaniemy ja kochać, nie umiała inaczej. Jej ostatnie skierowane do mnie i siostry słowa to drżące,.”moje kochane ” i szukanie naszych dłoni jej powykrecanymi dłońmi, nie mam poczucia winy, że wyjechałam, nie będę jej idealizowac jako mamy ale ta sytuacja wyzwolila mnie od żalu do niej, wiarę w siebie zyskałam dawno ale miałam ogromny żal, już go nie mam. Moja matka była człowiekiem nie demonem, tak samo wystraszonym i niepewnym jak każdy z nas, cieszę się, że zdążyłam jej powiedzieć, że ja kocham

35-latka

Moi rodzice uwielbiają mi mówić, co mam robić. Chociaż jestem dobrze po trzydziestce, żyję daleko od nich, mam dobre życie i nie pytam o rady. Wiecznie złote rady, nawet jak nie pytam. Dawniej przyjazdy do Polski były dla mnie lekką męczarnią, ale zaczęłam bardziej stawiać na swoim i teraz jest dość o.k. i mam dużo luzu. 😉

Jola

Mam 30 lat… rodzice nadal żyją. Czasami śnią mi się w nocy… niestety nie są to miłe sny… w każdym śnie jestem wyzywana i poniżana przez nich, tak jak było to przez całą przedszkole, podstawówkę, liceum i studia… Budzę się wtedy zapłakana 🙁

adalbert

Od kilkunastu lat nie mieszkam już z rodzicami. Z ojcem nie rozmawiam, bo nie lubię z nim rozmawiać, nie mam o czym. Matka mnie irytuje ale staram się ją zrozumieć, choć do niej też mam pretensje, że nic nie zrobiła, tylko na wszystko się godziła dzieląc życie z alkoholikiem, który niszczył psychicznie rodzinę. Moja siostra spędzała czas po szkole poza domem, ja uciekałem w samotność, książki, wysłuchując okropnych wyzwisk, kłótni, płaczu mamy. Pamiętam jak raz matka doprowadzona do ostateczności przez ojca, chwyciła nóż, podbiegła do niego krzycząc, że go zabije. Ojca zamurowało, stał wystraszony, po chwili mama gdy emocje z niej opadły rozpłakała się i wybiegła do kuchni roztrzęsiona. Ojca komentarz: „wariatka, no wariatka…” Ja akurat czytałem książkę, nie pamiętam co dokładnie czułem, chyba najpierw strach, potem złość. Na nich oboje. Chciałem tylko spokoju, już miałem dosyć zarówno agresywnego ojca, jak i biernej matki, która nigdy nie wyszła z inicjatywą, by coś z tym zrobić. Dziś nie tęsknię za rodzinnym domem, ojciec dalj pije ale rodzice nie mieszkają już razem. Moja matka została sama z psem, nigdy nie miała wielu znajomych, teraz raczej nikt jej nie odwiedza. Ojciec czasami tylko wpadnie do niej, bo też żyje samotnie, więc są trochę zdani na siebie, choć do tej pory nie potrafią się dogadać. Czasami rozmawiam z mamą przez internet, pyta się kiedy przyjadę, a ja nie mam ochoty, nie mam do czego. Brzydkie, małe mieszkanie, bez łazienki (za dzieciaka myliśmy się w misce), nieprzyjemna atmosfera i ogólnie moje rodzinne miasto, które zawsze gdy tam jestem to wyzwala we mnie te wszystkie złe wspomnienia, z podstawówki, szkoły średniej, gdy śmiano się ze mnie, dręczono mnie. Do dziś nie mam tam znajomych, źle się czuję w swoim rodzinnym mieście, w swoim rodzinnym domu. Matka działa mi na nerwy, choć staram się ją zrozumieć. Ojciec, który wiecznie mnie krytykował, wyzywał od matołów i bił za każdym razem gdy odrabiałem z nim lekcje – szczególnie pamiętam ten pierwszy raz, gdy uczył mnie czytać jak miałem 7 lat. Zaciąłem się na jakimś słowie, kazał mi powtórzyć, za 4 czy piątym razem, ja roześmiany, ufny, nagle poczułem jak ciemnieje mi przed oczami, dostałem w łeb jego ciężką ręką. W pierwszej chwili nie rozumiałem za co, potem pomimo łez i strachu, ojciec kazał mi literować dalej. Aż przeczytałem poprawnie. Skutek tego był taki, że panicznie bałem się z nim odrabiać lekcje później, bo za każdym razem gdy czegoś nie wiedziałem kończyło się tak samo. Nie miałem w nim oparcia, w matce też. Matka z kolei, choć o nas dbała, to uciekała zawsze w świat swoich seriali. Ogólnie gdy ojca nie było w domu, atmosfera była w miarę dobra, wesoła, grała muzyka, z mamą rozmawialiśmy we trojkę, potem ojciec wracał z pracy i momentalnie jakby diabeł razem z nim do mieszkania wstąpił – to zimno, ten chłód, który wnosił, radio wyłączał, bo zmęczony, wiecznie zły na kogoś. Nastrój automatycznie się zmieniał, każdy chodził podminowany, na paluszkach, byleby uniknać konfrontacji z nim. Wiem, że inni i tak mieli gorzej, ja miałem przynajmniej to szczęście, że ojciec matki nigdy nie uderzył, znęcał się nad nią tylko psychicznie. Dziadek moją babkę lał, jak się napił, ojciec na szczeście nie posunął się aż tak daleko. Była bieda, ale zawsze byliśmy zadbani, najedzeni. Jednak do dziś żałuję i zazdroszę innym, gdy słyszę jak to opowiadają, że byli na urlopie u rodziców w domu i aż niechętnie wyjeżdżali. Dlaczego ja nie mogłem mieć kochających się rodziców? Domu, do którego z radością bym wracał? Zawsze byłem cichym, zamkniętym w sobie dzieciakiem, bardzo wrażliwym, piszącym wiersze w tajemnicy przed wszystkimi. Marzyłem o normalnym środowisku rodzinnym, o kochającym, wspierającym mnie ojcu, ufnej matce. Nic z tego nie dostałem. A dziś – moje życie nie ma sensu, biorę antydepresanty, choć nikt o tym nie wie, poza mną i lekarzem. Prawie 40 lat na karku i nigdy nie miałem naprawdę dziewczyny, nigdy nie byłem w stałym związku z kobietą. Nie piję i nie palę, to jest na plus ale nie potrafię nawiązywać kontaktów z ludźmi, jestem tylko ja, moja praca i ta wieczna samotnosć, której towarzyszy nieustająca pustka emocjonalna. Niedawno dowiedziałem się, że kumpel, który pracował u nas kiedyś w zakładzie zmarł. Tak po prostu, na zawał. Rok po ślubie, radosny, uśmiechnięty, kochany… 34 lata zaledwie. Zastanawiałem się wtedy dlaczego życie musi być takie przewrotne? Dlaczego nie mogłem to być ja? On miał po co żyć. Dlaczego musiał umrzeć? I dlaczego ja muszę wciąż żyć, choć nie mam po co? Ten świat nie jest normalny. Nie wiem w ogóle po co się rodzimy, czy jest w tym wszystkim jakikolwiek sens. Kiedyś myślałem, że jest, że być musi, dzisiaj wydaje mi się, że jednak jest odwrotnie. O wszystkim decyduje przypadek. Życie sensu nie ma. Dlatego żyć nie warto.

Angel

Nie tłumacz się czasami, wzorcami, wiekiem, starościa. To jest właśnie szantaż emocjonalny, widocznie jesteś jedną z wielu osób bezgranicznie uwazajacych że nic złego nie zrobiły i najlepiej obwiniać wszystko i wszystkich dokoła. Ewentualnie szantażować 'o jak mi przykro…’ Nie zrozumiesz prawdopodobnie nigdy podobnych artykułów. Smutne. Moja mama jest dokładnie taka sama.

KołatanieSerca

To moja historia, bardzo przepraszam za ekstremalnie długi post…mam 44 lata (znaczy kończę w listopadzie), nie mamy z mężem dzieci z powodów zdrowotnych, moja mama jest wdową od 18 lat.
Jestem osobą połamaną na kawałeczki, pełną poczucia winy i żalu.
Moja mama z jednej strony jest bardzo kochaną osobą, dobrą, wrażliwą, bardzo zadbaną. Z drugiej – schorowaną, narzekającą, niezadowoloną z życia, cierpi na problemy z kręgosłupem, szereg innych chorób i nerwicę lękową, której nie leczyła i nie leczy. Ma 76 lat i lubi mówić o sobie, że jest już stara. Nie miała lekkiego życia – wychowywała się bez ojca, miała niełatwe dzieciństwo, potem wyszła za mąż (wbrew woli swojej mamy czyli mojej babci), poświęciła się domowi, który zawsze był zadbany, czysty, codziennie obiad, co niedziela – ciasto, poświęciła się nam – dzieciom, potem pomagała swojej mamie w czym wspierał ją tato, pracowała, przeszła na wcześniejszą emeryturę. Swoje dzieciństwo wspominam bardzo dobrze – najlepiej z całego życia chyba. Miałam wszystko, zabawki, książki, czyste ubrania, byłam bardzo z mamą związana.

Wiem, że mama miała wobec mnie plany – np miałam zostać pianistką, chodziłam do szkoły muzycznej, skończyłam pierwszy stopień, ale dalej nie poszłam, nie chciałam, uparłam się – mama do tej pory mi to wypomina, nie chce wybaczyć, że nie spełniłam tego jej marzenia. Jest jeszcze wiele innych rzeczy, których mama “nie zapomni, które w niej siedzą do kości” – a są to rzeczy czy słowa, które powiedziałam czy zrobiłam mając lat kilkanaście lub dwadzieścia…jak ja chciałabym cofnąć czas wielokrotnie.

Mam am starszą siostrę, która mieszka w tym samym mieście 15 min jazdy autem od mamy – my z mężem mieszkamy i pracujemy póki co w Wielkiej Brytanii. Ale to ja jestem na każde zawołanie, to ja stamtąd załatwiam przez telefon różne rzeczy dla mamy, typu wizyty u lekarzy, lekarstwa, weterynarza dla psa, dzwonię w jej imieniu zapytać o coś (bo mama się boi, że ktoś ją okrzyczy przez telefon a ja jestem odważna i wiem jak rozmawiać), pomagamy także z mężem finansowo jak możemy, kupujemy różne rzeczy, zamawiamy przez internet, opłacamy czynsz, byle mama miała łatwiej. To do mnie mama płacze przez telefon z poranną depresją, do mnie ma pretensje, wyrzuty, czasem krzyczy na mnie…owszem, bywają wspaniałe dni i chwile, gdy ma dobry nastrój, opowiadamy sobie o filmach, różnych rzeczach…ale coraz częściej boję się dzwonić, bo nie wiem, co będzie…

Gdy raz zapytałam mamę gdzie w tym wszystkim jest moja siostra, jej pomoc, bo tego nie widzę, tylko wręcz przeciwnie, widzę jak mama daje siostrze taryfę ulgową na wszystko – usłyszałam, że nie będzie jej obarczać, bo ona jest tak samo samotna jak mama (siostra jest dwukrotną rozwódką ale bezdzietną, ma tylko psa), zmęczona, wszystko musi zrobić sobie sama, musi chodzić do pracy – a ja to nie??? – i że jestem zazdrosna, że nienawidzę siostry, że ona i tak jej bardzo pomaga…a ja podejrzewam, że mama się siostry boi, bo ta wielokrotnie jej coś nieprzyjemnie powiedziała, no po prostu siostra jest zupełnie inna niż ja. Nie zawsze było dobrze między mną a siostrą…ale teraz chyba uczymy się siebie od nowa, staramy się odnaleźć naszą relację.

Moja mama nie lubi mojego męża. Nie powiedziała tego wprost, ale to się da odczuć – po komentarzach, jakie do mnie mówi, mama potrafi boleśnie wbić szpilkę, nie lubi go, bo jest ode mnie starszy, bo nie jest bogaty, bo nie jest po studiach, bo nie mamy mieszkania, bo pozwala mi pracować a ja nie powinnam pracować i się męczyć, bo powinien kazać mi wrócić do Polski i zamieszkać z mamą, która źle się czuje i potrzebuje opieki a sam powinien zostać za granicą i zarabiać na mieszkanie…bo nic nie potrafi zrobić tylko psuje itp.
Nieważne, że jestem z nim szczęśliwa, nieważne, że się kochamy.
Gdy miałam 36 lat postanowiliśmy się pobrać – szczęśliwa poinformowałam mamę o oświadczynach, zadzwoniłam do niej z Anglii. Mój błąd, że nie zapoznaliśmy ze sobą rodziców męża i mojej mamy – kolejny powód do wypominania – ale nie cofnę tego…poza tym rodzice męża już nie żyją.
Mama ma żal do mnie także o to, że przed zamążpójściem nie radziłam się jej czy wychodzić za mąż, czy jeszcze poczekać, czy to dobry kandydat…tylko sama podjęłam decyzję.

Planowaliśmy ślub kościelny. Zrobiliśmy nauki, chcieliśmy wziąć ślub w Polsce, mama o tym wiedziała. Pragnęłam wziąć ślub w długiej sukni, ale mama dała mi do zrozumienia, że będę wyglądać w długiej śmiesznie (przez wiek) i że lepiej mi będzie w krótszej sukience, 3/4…uległam, znalazłyśmy piękną suknię, długą, która została skrócona, kolor biały zastąpiony kolorem szampana poprzez dodanie podszewki w tym właśnie kolorze na białą koronkę, mama bardzo pilnowała i pomagała mi z suknią, gdyż ja byłam w Anglii…i sukienka wyszła ślicznie a mąż mówi, że wyglądałam przepięknie, potem nastąpił szok ze świadkami – odmówił nam brat męża, moja jedyna ówczesna przyjaciółka i dwa razy odmówiła mi siostra…bo 2 razy ją prosiłam. Mówiła, że po co nam ślub kościelny, że nie lubi jak inni ludzie na nią patrzą, że nie chce się stresować…więcej nie prosiłam. A potem dostałam telefon od mamy – powiedziała mi, że albo zmienimy zdanie i weźmiemy tylko ślub cywilny albo na ślubie jej nie zobaczymy i ona nie da nam błogosławieństwa. Bardzo mi zależało na obecności mamy i jej dobrych myślach…więc się zgodziłam, uległam. Wzięłam to na siebie. Mężowi powiedziałam, że zmieniłam zdanie, że lepiej żebyśmy najpierw wzięli ślub cywilny a potem kościelny, po kilku latach…nic nie powiedziałam, że to mama postawiła mnie przed takim wyborem…nie chciałam, by mąż poczuł złość do mamy, przestał ją szanować, czy coś…dopiero po kilku latach powiedziałam mu prawdę. On na to – że się domyślał i że sam ma do siebie żal, że wtedy się nie postawił, bo bylibyśmy już po ślubie kościelnym. Nie zmienił nastawienia do mojej mamy, wciąż ją szanuje, stara się rozumieć i pomaga, bo wie, że ją kocham. Odbył się ślub cywilny, świadkiem była moja siostra (bo cóż to jest ślub cywilny, tylko formalność) a w sali gdzie odbywało się przyjęcie, bo nie wesele – był fortepian. I moja mama wymogła, bym w pewnym momencie grała dla gości…ja nie chciałam, źle się z tym czułam, ale nie chciałam zrobić mamie przykrości i grałam. Jak za czasów, gdy byłam dzieckiem – mama uwielbiała, gdy grałam dla gości u nas w domu, była taka dumna.

Ale wróćmy do teraźniejszości. Jak powiedziałam, jestem połamana na kawałeczki, z jednej strony czuję złość, z drugiej żal i to potworne poczucie winy, które sprawia, że czuję, ze mogę oszaleć.
W styczniu mama miała zabieg termolezji na kręgosłupie lędźwiowym, to rodzaj takiej porządnej blokady przeciwbólowej. Oczywiście wzięłam w pracy urlop bezpłatny, ustaliliśmy z mężem, że pojadę na trochę dłużej, do Wielkanocy, żeby pobyć z mamą, pomóc jej stanąć na nogi, umówiłam też kilka dodatkowych wizyt na które mama sama nie chciała iść a siostra z nią by nie poszła, przez brak czasu/pracę/zmęczenie/inne plany…Plan był taki, że mąż miał dojechać do mnie w marcu, mieliśmy pojeździć, pozałatwiać coś, porobić zakupy, mąż miał pomóc w sprzątaniu, mieliśmy zawieźć gdzieś mamę, gdzie by chciała, posprzątać grób itp, itd – mieliśmy też załatwić parę naszych spraw, np rozpatrzeć się w możliwościach kupna małego mieszkanka dla nas niedaleko mamy w przyszłości, gdy mama będzie wymagała opieki, żeby być blisko – bo mama nie chce z nami mieszkać.

Zabieg się powiódł, mama powinna była po zabiegu wstawać po 3 dniach, ale zaległa w łóżku…mówił, że ją bardzo bolą nogi i ma trudności z chodzeniem i zachowaniem równowagi, wiem że to prawda. Mieliśmy wizytę kontrolną i inne wizyty. W zasadzie odkąd przyjechałam mama miała pretensje niemal o wszystko (ale były i fajne, dobre, wesołe dni, muszę być prawdomówna) – że nie sprzątałam tak jak ona, łącznie z wycieraniem i świeceniem podłóg na kolanach, że nie gotowałam (dobrze, przyznaję się, nie umiem i nie lubię gotować, mój mąż jest w tym mistrzem, sprzątanie – lubię czystość, ale mi wystarczy odkurzyć i zetrzeć kurze 2 razy w tygodniu, nie lubię prasować, jak nie trzeba, jestem trochę leniem), nie prasuję, nie żyję tak jak ona z zegarkiem w ręku i kieracie…mama chciałaby, by podawać jej śniadania, obiady, kolacje, robić herbatę, szykować lekarstwa, zwłaszcza jak się źle czuje, dbać jak o dziecko – bo wszystkie inne dzieci tak robią dla swoich matek. Wszystkie inne dzieci jej znajomych odniosły sukces, wyszły doskonale za mąż, świetnie ułożyły sobie życie – tylko jej dzieci (w sensie – ja, czasem moja siostra) nie. Że nikt w klatce nie ma takich dzieci. Ja na to wtedy odpowiedziałam trochę sarkastycznie – wiesz mamo, masz rację – bo jakoś nie widzę, żeby dzieci mieszkające i pracujące za granicą rzucały na każde zawołanie wszystko i natychmiast leciały – a mama na to JESTEŚ MI TO WINNA.

Ma żal do mnie i mojego męża o to, że ja nie mieszkam z nią a mój mąż nie pracuje za granicą sam i nie zarabia na nas – tak jak to przez pewien czas robili moi rodzice, tato pracował za granicą 3 lata a mama była w Polsce, zajmowała się nami, pomagała swojej mamie i pracowała. Więc my powinniśmy tak samo. Ale to był ich wybór, my tak nie chcemy.
Parę dni temu zaczęłam coś wyczuwać – okazało się, że moja mama nie chce, by mój mąż jeździł razem ze mną do Polski. Mówi, że się boi, że ją zarazi wirusem a wtedy jak zachoruje, to kto się nią zajmie (w takich momentach, gdy mama oskarża mnie, że ją zostawiłam a ona mnie nigdy jak byłam dzieckiem, że jest samotna odpowiadam, mamo – to nie jest prawda i mówię, że przecież jest jej druga córka na miejscu, moja siostra i że nie jest samotna…ale serce mi pęka) – a jak ja przylatywałam, to się nie bała?? Mówi, że boi się tłoku (przez dwa tygodnie w mieszkaniu byłyby 3 osoby), że nie akceptuje innych obcych mężczyzn w mieszkaniu, że tolerowała tylko tatę…że może być tylko sama albo tylko ze mną…mówię, że przecież nie przeszkadzalibyśmy jej, pomagalibyśmy, że chcieliśmy spędzić razem Wielkanoc i pojechać…mama mieszka w 4 pokojowym mieszkaniu, z osobnym wc i łazienką, dużym przedpokojem, więc korzystalibyśmy tylko z łazienki i kuchni i jednego pokoju…
Mama nie toleruje i przykro komentuje, gdy słyszy że ja i mąż mówimy do siebie miłe słowa, denerwuje ją gdy ja mówię do niej o moim mężu “mój mąż” a nie po imieniu, często mówi o nim “on” – mówi, że wszyscy się z nas śmieją jak to słyszą, że mamy do siebie mówić normalnie po imieniu a już na pewno “nie ciumkać do siebie” w jej obecności, bo ona nikogo nie ma i źle się z tym czuje. Ma do mnie mama także pretensje o to, że co ja mam za męża, który nawet nie zadzwoni do mojej siostry, wiedząc, że ta jest samotna, nie zapyta o to jak się czuje, czy nie potrzebuje w czymś pomocy…i że to na pewno moja wina, bo ja mu nie pozwalam, bo jestem o niego zazdrosna. Kiedyś powiedziałam o tym mężowi…jego reakcja – żeniłem się z Tobą, nie z twoją siostrą…mama to co innego, to moja teściowa, to Twoja mama, ale nie mam obowiązku ani ochoty dzwonić do kogoś kto po pierwsze nieraz źle się zachowuje wobec mamy a i wobec nas też wiele razy…
Także często mama komentuje moje rozmowy z mężem przez telefon i potem opowiada mojej siostrze co mówiliśmy, dlatego nauczyłam się wychodzić do innego pokoju z telefonem (wtedy czasem jestem podejrzewana, że mamę obgadujemy i że to jest bardzo niegrzeczne z mojej strony…czasem jestem strofowana jak dziecko).

Parę dni temu była ta rozmowa z mamą na temat tego, że ona nie chce przyjazdu mojego męża do Polski, akceptuje tylko mnie. Nawet nie sałucha, gdy mówię – mamo, ja też potrzebuje pomocy, wspieramy się nawzajem, dzięki temu więcej rzeczy może być zrobione, bo ja już nie dam rady tak jak kiedyś. Mama na to – to w takim razie nie przyjeżdżaj, ja już sobie obmyśliłam jak to będzie jak będziemy razem…jeśli przyjedziecie razem to bardzo proszę, niech sobie „wpadnie” na herbatkę a potem idzie do swoich spraw, ale nie zgadzam się, by mieszkał tutaj. Ty, co innego, chyba że nie chcesz – to w takim razie mieszkajcie w hotelu. Przeżyłam to bardzo, Mąż powiedział – spokojnie, rozmawiajcie spokojnie, bez nerwów…wszystko da się wyjaśnić, sam też próbował z mamą rozmawiać. Postanowiłam zrobić herbatę, zaprosiłam mamę, chciałam, żebyśmy siadły przy stole, pogadały na spokojnie, wyjaśniły parę spraw, chciałam oczyścić atmosferę…mama owszem przyszła, ale była ni to obrażona, ni to urażona, rozmawiała tak trochę oficjalnie…jakbym znowu coś zrobiła nie tak. Powtórzyła, że nie chce, by “on” przyjeżdżał, że ma do tego prawo, że się boi zachorować, że poza tym nie toleruje obcych mężczyzn, innych niż tata…ja na to mamo, ale my jesteśmy rodziną, chcieliśmy tu spędzić Wielkanoc i wrócić jeszcze do Anglii, bo jeszcze musimy popracować by móc mieć chociaż na pierwsza wpłatę na mieszkanie…mama na to, a była wtedy w fatalnym humorze, że mój mąż nie jest jej rodziną i jak chce to będzie mówić do niego “proszę pana”, ja na to, że mój mąż jest moją rodziną, mama na to że wcale nie…ja na to – mamo, przecież mąż i żona są rodziną, do tego nie potrzeba dzieci, tworzą rodzinę przez małżeństwo, z wyboru…tak jak ty i siostra jesteście moją biologiczną rodziną tak mąż jest moja rodziną z wyboru, z małżeństwa a twoim zięciem…
Zapytałam raz mamę, dlaczego wtedy stanęła nam drodze do ślubu kościelnego, powiedziałam, że żałuję, że uległam, ale zrobiłam to bo bardzo ją kocham i bardzo zależało mi, by przy mnie była…i mama mi powiedziała, że nie ufała mojemu mężowi, że uważała, że po roku to małżeństwo się rozpadnie. I powiedziała jeszcze, że skoro nie zapoznaliśmy naszych rodzin ze sobą po oświadczynach, to ona zrobiła “mały wywiad” na temat rodziny mojego męża i jego samego, bo tak się złożyło, że znała kilka osób, które ich znały…i że jego rodzice a w szczególności brat byli bardzo porządni, normalni no ale mój mąż to był “lewak do roboty, olewał wszystko, nic mu się nie chciało”. Moje pytanie było tylko jedno – mamo, dlaczego z nami nie rozmawiałaś, rzeczywiście błędem było to że was nie poznaliśmy ale to już za późno, za późno.
Niedawno mama powiedziała mi znowu (nie pierwszy raz) że gdyby tata żył to po mojej decyzji o wzięciu ślubu w taki sposób i bez żadnego mieszkania (myślę, że o osobę męża też chodzi) – to zamknąłby przede mną drzwi i nie podal mi ręki w ogóle.

I od tej pory coś się we mnie zmieniło, jakby pękło, jest mi cholernie przykro, kocham mamę a jednocześnie boję się, że moje serce skamienieje, żeby się chronić. Popadam w depresję. Mam wyrzuty sumienia. Nie mam ochoty nic robić, ubierać się, malować, sprzątać, nic. Rozmawiam z mamą grzecznie, unikam konfliktów…Bardzo mamę kocham, ale doszło do tego, że jestem rozbita na kawałeczki, żeby nie płakać zażywam leki uspokajające i nasenne, żeby spać…i to okropne poczucie winy, które mam i które mnie chyba zabije.

Wybaczcie długi post, sama siebie nie jestem w stanie przeczytać…

Naprawdę, czasem tak bardzo chciałabym być znowu dzieckiem, którym byłam i nie dożyć tej dorosłości z którą sobie nie mogę poradzić.