7 kobiecych książek na poprawę humoru

Ostatnie tygodnie zimy są trudnym okresem, ponieważ odczuwamy spadek ogólnej kondycji i gorsze samopoczucie. Osłabienie, bóle głowy i kończyn, senność, łatwe męczenie, trudności z koncentracją, chwiejne nastroje i rozdrażnienie to częste w tym czasie dolegliwości. Może im towarzyszyć zwiększona podatność na różne infekcje. Na szczęście, objawy te nie świadczą o żadnej poważnej chorobie, a o tzw. przesileniu wiosennym, będącym jedynie reakcją organizmu na tryb życia, jaki prowadzimy zimą. W ciągu zimowych miesięcy większość czasu spędzamy w pracy lub w domu, zaniedbując racjonalny tryb życia i aktywność fizyczną. To daje o sobie znać na przedwiośniu.

Z mniej nastrajającymi dniami spada nam poczucie humoru, które może być także spowodowane obniżonym nastojem, stresem, przeróżnymi sytuacjami życiowymi. Humor można poprawiać sobie w różnoraki sposób. Zależnie od sytuacji, pogody. Jedni lubią sport, inni telewizję, jeszcze inni kino, wędkowanie, spacery. Ja proponuję Wam kilka propozycji książkowych, po które warto sięgnąć, kiedy jesteśmy przytłoczone ilością obowiązków i idącymi za tym napięciami. Warto usiąść w domowym zaciszu i po prostu się zrelaksować.

„Już nic nie muszę”

Polecam sympatyczną książkę Stefanii Grodzieńskiej „Już nic nie muszę”. Napisana z klasą, wdziękiem, w postaci wywiadu, przeplatanego listami. To książka autobiograficzna.

Stefania Grodzieńska z humorem, ale jednocześnie z dystansem opowiada o swoim życiu, o najważniejszych dla niej chwilach i osobach. Tym najbliższym, wciąż przez nią podziwianym mężczyzną, był jej mąż Jerzy Jurandot (któremu zadedykowała książkę) – poeta, dramaturg, satyryk, autor piosenek.

Pani Stefania zmarła w kwietniu 2010 roku. Ta drobna, piękna kobieta o wielkich oczach, mówiąca przepiękną polszczyzną, błyskotliwa, synonim wielkiej klasy, symbol świata kultury, który już odszedł.

Gdziekolwiek się pojawiała, przykuwała uwagę, wspaniale opowiadając o sobie, o minionych czasach, o ludziach, których znała i z którymi była w wielkiej zażyłości. Nikt tak jak ona nie opowiadał o Janku Brzechwie i Władku Kopalińskim.

Książkę  czyta się szybko. Niektóre zamieszczone tam humoreski znane są z audycji radiowych, czy gazet.

Lubię zaglądać do słynnych osób przez okno, czy kuchenne drzwi. Tym razem jednak czułam się jakby wpuszczono mnie na salony. Bardzo dobra, ciepła, niepozbawiona autoironii opowieść Grodzieńskiej o sobie samej, bliskich, rodzinie.