Baba z owłosionymi nogami, czyli dlaczego nie lubimy feministek

Feministka. Brzydka kobieta, która mści się na facetach za brak powodzenia. Rozkrzyczana, bo to jedyny znany jej sposób przedstawiania argumentów, których zresztą nie ma. Jest niezależna i chce robić karierę, ale wiadomo, że to pozory, bo gdy tylko nadarzy się okazja, ochoczo przemieni się w kurę domową otoczoną gromadką dzieci.

Wokół mało której grupy narosło tyle stereotypów. Bycie feministką to w wielu kręgach po prostu obciach i przedstawicielkom tego ruchu wcale nie tak łatwo zdobywać kolejnych sprzymierzeńców. Tym bardziej, że do męskich przeciwników feminizmu coraz tłumniej dołączają kobiety. Ich deklaracja jest bardzo czytelna: jestem za równouprawnieniem, ale nie nazywajcie mnie feministką! Dlaczego? Jak to się stało, że owo słowo na „f” to dzisiaj niemal obelga?

Albercik, wychodzimy!

Dla przeciętnego faceta feminizm jest niczym obrazki z „Seksmisji”. Baby rządzą światem, ale co to za świat? Żadnej radości, zero spontanu i pigułki zamiast seksu. Najbardziej zaciekłymi bojowniczkami o równość są rzecz jasna największe paskudy, te ładniejsze póki co tkwią w błędzie, ale łatwo je przeciągnąć na słuszną stronę, pokazując, do czego stworzyła nas natura.

Na szczęście nie wszyscy panowie wierzą w ten prostacki schemat, ale to jeszcze nie znaczy, że feminizm im nie przeszkadza. Bo przeszkadza, i to bardzo.

Po pierwsze, feministki wdzierają się na obszary zarezerwowane dotąd dla mężczyzn, a nikt nie lubi tracić swoich wpływów.

Po drugie, feminizm narzucił pewnego rodzaju terror – nie wolno z kobiet żartować, nie wolno z nimi bezkarnie flirtować, nie wolno otwierać im drzwi, nie wolno nawet zaoferować swojej pomocy, bo to uderza w damską godność.

Po trzecie, feminizm to w męskich oczach anty-kobiecość, w końcu ładny wygląd to nic innego jak zaspokajanie samczych popędów, a te zasługują przecież na naganę.

I wreszcie po czwarte – tym wściekłym bojowniczkom nie chodzi o żadną równość, ale o przywileje. Zdaniem wielu mężczyzn, feministki oczekują, że dostaną od świata więcej tylko z racji swojej płci. Te wszystkie podnoszone przez nie problemy są wyssane z palca, bo dawno się już z nimi uporano i w sumie to chodzi tylko o to, by tym wstrętnym chłopom dokopać. A to wywołuje bunt.

Niechętni feministkom panowie nierzadko podkreślają, że nie chodzi im wcale o wysłanie swoich życiowych partnerek do garów, nie chcą też oni ustawiać się w roli pana i władcy. Wielu mężczyzn naprawdę dostrzega w kobietach człowieka i ceni sobie partnerskie związki z mądrymi, zaradnymi i ambitnymi dziewczynami. Ale zarazem chcą się oni przy swoich towarzyszkach czuć „po męsku”. Chcą otulać je swoim płaszczem, gdy jest zimno i po rycersku stawać w ich obronie, i bynajmniej nie dlatego, że mają je za głupsze i słabsze, ale dlatego, że tak zwyczajnie, po prostu je kochają i w ten sposób okazują te uczucia.

Kobieta, która zaciekle walczy o swoje i na każdym kroku daje do zrozumienia, że facet nie jest jej do niczego potrzebny i w zasadzie to pełni rolę gadżetu podobnego do smartfona, odstrasza. Jest jednak i tak, że przez walkę o równe prawa dla obu płci życie mężczyzn stało się mniej wygodne, stąd ich protesty i uznanie feminizmu za coś nienormalnego, sprzecznego z naturą i tradycją.

Kobiety kontra kobiety

O ile nieprzychylność mężczyzn do feministek jest zrozumiała i bardzo łatwa do wytłumaczenia, tak krytyka feminizmu z ust innych kobiet wydaje się co najmniej dziwna. No bo jak to tak, drogie panie, nie cieszycie się ze swoich praw i walki z wszechobecnym patriarchatem? Rzecz w tym, że owe prawa pojmowane są przez różne grupy kobiet w zupełnie odmienny sposób.