„Bo Ty jesteś inna, nie pasujesz do tego świata…Wyluzuj”

Inna, dziwna, nie taka, niepasująca. Taka jesteś. Widzisz jaśniej i codziennie na nowo dziwisz się, tym, którzy patrzą na to samo, a postrzegają całkiem coś innego. Nie rozumiesz, skąd te niejasności, dwulicowość, łatwość wypierania i mówienia „wyluzuj, nic nie rób, odpuść, co ci przeszkadza”… A jak niby to zrobić i w jakim zakresie?

Wyluzować, że ludzie zamiast podawać sobie dłonie, zbyt często podstawiają nogi, że nawet w rodzinie nie można zdecydować się na szczerość, że trzeba się uśmiechać, być uprzejmym i nie wyłamać się schematom, uczyć się, pracować, wychowywać dzieci i nikomu tak naprawdę nie ufać, bo nie ma pewności, że nie wykorzystają Twojej otwartości. Nie inaczej. Bez zadawania pytań, wątpliwości, bez własnych planów i odstępstw od nich.

Żyć na luzie, bez większych emocji, z tarczą odporności, bo tak prościej. Prześlizgać się, nie zauważać problemów, nie roztrząsać, robić tak, jak inni. Szybciej, bez zbędnych kryzysów, potknięć.

A że w ten sposób jakby mniej prawdziwie?

Nieważne…

Wyluzować na fakt, że dzisiaj zbyt często jesteśmy interesowni, a prawdziwa przyjaźń to mrzonka, rozsypująca się z konfrontacji z brakiem czasu, nie widzieć kłamstwa, biedy, samotności, wyluzować i znieczulić się, nie myśleć, wyciąć „wrażliwe tkanki” i przeć do przodu.

Bo tak trzeba. Nie da się dzisiaj inaczej.

Wyluzować, czyli przestać myśleć

Myślenie, zastanawianie się, próba zmiany rzeczywistości to wysiłek. Nie każdy chce go podjąć, myślenie wymaga wyłamania się, pokazania, że coś jest nie tak, że warto to zmienić. To trochę jak złamanie zmowy milczenia, wyjście z grona osób, którym „to nie przeszkadza” lub tym, którym „nie chce się z tym nic zrobić”.

Każda aktywna osoba, która próbuje zmieniać rzeczywistość  naraża innych na „stres związany ze zmianą„. Ten niestety boli i łapie za gardło, nierzadko paraliżuje i wymusza postawę obronną. Lepiej, żeby było tak, jak jest. Nie ma sensu ryzykować, a co jeśli będzie gorzej?

Wyluzuj…nic nie rób.

Wyluzować, bo inni nie chcą myśleć

Gdy starasz się coś zmienić, porozmawiać na temat problemu, który bliscy nauczyli się ignorować, zmuszasz ich do zainteresowania się czymś, co oni już dawno symbolicznie skreślili, zakwalifikowali do działu „nie muszę się tym przejmować, nie ruszać i problem z głowy”.

Myślenie i mierzenie się z próbami zmiany sytuacji niesie ból. Łatwiej wyluzować, nie wymagać, brać to, co los przyniesie, siedzieć cicho, nie narażać się na śmieszność, odtrącenie, niezrozumienie.

Wyluzować, bo i tak nic nie zmienisz

Działanie niesie ryzyko. Może się nie udać, co może być świetną lekcją od życia, ale też niestety być odebrane jako zamach na własne poczucie wartości. Jeśli to jest już teraz obniżone, niepowodzenie może być gwoździem do trumny kolejnych inicjatyw. Raz się nie udało, nie warto próbować w przyszłości.

„Widzisz, nie mówiłam”, „po co się w to mieszasz”.

Próby odciągnięcia od działania mają wbrew pozorom ważną przyczynę – mają nas chronić przed rozczarowaniem, klęską, przykrymi uczuciami.

Ale czy o to na pewno chodzi?

Większość ludzi mnie nie rozumie…

Masz wrażenie, że większość ludzi Cię nie rozumie. Czasami sama przed sobą cicho pytasz – a może to ze mną coś jest nie tak? Może rzeczywiście lepiej nie widzieć, nie przejmować się, olewać – takie modne słowo, pokazywać swoją obojętność, żyć tak, żeby wszystko spływało po Tobie jak po kaczce, bo nie wypada za bardzo przeżywać, nie dzisiaj, bo trendy jest iść i nie oglądać się.

Co tam, że starszych rodziców nikt nie odwiedza, pewnie sobie zasłużyli, że kotek wpadł do piwnicy i nie umie wyjść, zatrzymując się, nie zdążysz do pracy, co z tego, że politycy kłamią, tacy już są, urzędnicy biorą łapówki, lekarze dowody wdzięczności – też trzeba dać, bo nie potraktują Cię poważnie.

Wyłamywać się? Działać inaczej?

Nie opłaca się. Można oberwać.

Wyluzuj….

Tak?