Choroby tarczycy – powszechne jak nigdy wśród kobiet po trzydziestce

Możesz chorować Ty lub twoja koleżanka. Najpewniej w Twoim otoczeniu jest co najmniej jedna osoba mająca problem z tarczycą. A najczęściej jest ich kilka. Choroby tarczycy są bowiem dzisiaj powszechnie diagnozowane. Jak się objawiają? I dlaczego tak często na nie chorujemy?

Choruje nawet co piąta osoba

Według statystyk, choroby tarczycy są bardzo powszechne. Mają dotyczyć nawet 22% osób. Problem z tarczycą diagnozuje się zazwyczaj u kobiet – nawet dziewięciokrotnie częściej niż u mężczyzn.

Dlaczego? Najprawdopodobniej kobiety chorują częściej, bo mają bardziej skomplikowaną budowę układu hormonalnego, co może powodować dużo więcej problemów w jego funkcjonowaniu niż w przypadku mężczyzn. Dolegliwości z tym gruczołem stwierdza się właściwie w każdej grupie wiekowej.

W grupie wiekowej 30+ (według licznych teorii) mają być konsekwencją wybuchu w Czarnobylu, kiedy doszło do wchłaniania przez gruczoły tarczycowe promieniotwórczego izotopu jodu, uwolnionego do atmosfery. Podawanie płynu Lugola miało zapobiec temu procesowi, poprzez nasycenie tarczycy odpowiednim rodzajem jodu, niestety nie zawsze udało się to osiągnąć w praktyce.

Tarczyca to bardzo ważny organ

Niepozorna tarczyca odpowiada za wiele funkcji, stąd nieprawidłowości w jej pracy niosą liczne konsekwencje w prawie każdym narządzie i układzie. Tarczyca oddziałuje na metabolizm, pracę układu nerwowego, funkcje serca, stan kości i gospodarkę wapniowo-fosforanową.

W jakim wieku występują choroby tarczycy?

Bardzo wiele osób diagnozowanych jest po 30 roku życia. To właśnie wtedy najczęściej słyszymy, że chorujemy na Hashimoto. Drugą bardzo powszechnie diagnozowaną grupą wiekową to kobiety między 50-60 rokiem życia. Nieprawidłowości w pracy tarczycy pojawiają się również po 40 roku życia.

Problemy z tarczycą niestety mogą wystąpić w każdym wieku, nawet u dzieci we wczesnym latach szkolnych. Ryzyko choroby rośnie wraz z upływem lat.

Kiedy możesz podejrzewać, że masz problemy z tarczycą?

Twoją czujność powinno wzbudzić zmęczenie, senność, brak energii, które nie pojawiają się tylko w określonych dniach cyklu (tuż przed miesiączką, co jest typowe dla wielu kobiet), ale są obecne przez cały czas. Poza tym alarmujące jest nieuzasadnione tycie lub chudnięcie, drżenie rąk, zwiększona potliwość, duszność. Typowymi, charakterystycznymi objawami wskazującymi na tarczycę jest
powiększone wole, a także wytrzeszcz oczu.

Objawy wskazujące na problemy z tarczycą

Nieco inne symptomy dają niedoczynność i nadczynność tarczycy. Są jednak zmiany, które można
zaliczyć do tych, które wskazują na choroby tarczycy. Oto one:

•  uczucie zimna, nieuzasadnione warunkami pogodowymi,
• senność i zmęczenie,
• zaburzenia pamięci,
• uczucie lęku,
• spadki koncentracji,
• duszności,
•  problemy z nauką,
•  depresja,
•  sucha, łuszcząca się skóra,
• drżenie rąk,
• blada skóra,
• zachrypnięty głos,
• zaparcia,
• niestrawność,
• niskie ciśnienie krwi,
• wypadanie włosów,
• niskie libido,
• niepłodność,
• zaburzenia miesiączkowania.

Warto badać tarczycę

Badanie tarczycy to dobry pomysł. Zwłaszcza w zakresie profilaktyki. Tym bardziej, że wystarczy proste badanie krwi. Można je zrobić samodzielnie lub skorzystać ze skierowania wypisanego przez lekarza.

Podstawa to badanie poziomu TSH, które jest wykonywane w pierwszej kolejności, następnie FT4. Wynik poziomu hormonu należy zestawić z wiekiem pacjenta. Inne normy dotyczą osób w okolicy dwudziestych, trzydziestych, czy czterdziestych urodzin. Oprócz profilaktycznych badań krwi (raz na rok), warto wykonać USG tarczycy (raz na dwa lata)

Dzięki temu można zawczasu wykryć nieprawidłowości i zapobiec ich skutkom. Niezdiagnozowana i nieleczona tarczyca niestety może powodować wiele problemów, w tym nawet skracać życie. Brak leczenia skutkuje podwyższoną wagą ciała, chorobami serca, zaburzoną gospodarką lipidową, niepłodnością, zaburzeniami koncentracji. Inne objawy problemów to sucha skóra oraz nadmierne wypadanie włosów.

Leczenie do końca życia

Problemy z tarczycą są stosunkowo proste w leczeniu. Endokrynolog przypisuje leki i określa poziom zażywanych hormonów. Pacjent musi być pod kontrolą lekarza, a przyjmowanie leków powinno być kontynuowane przez cały czas – aż do końca życia.