Cytaty o tym, jak to jest po trzydziestce. Poczytaj, zainspiruj się

Po 30. zmienia się perspektywa i podejście do wielu spraw. Zaczynasz patrzeć na świat nieco inaczej niż dotychczas, zauważając szczegóły, których obecności dotąd nie dostrzegałaś. Rozumiesz już, że życie jest tylko jedno, dlatego zastanawiasz się, czy żyjesz tak, jak tego chciałaś, co po sobie zostawisz, jak zapiszesz się w historii, choćby tej rodzinnej, niekoniecznie globalnej. Przychodzi czas pierwszych podsumowań i często…kryzysów.  Bo nie wszystko wygląda tak, jak planowałaś i pomału zaczynasz rozumieć, że idealnie nigdy nie będzie. W końcu dajesz sobie na to przyzwolenie. Masz odwagę odrzucić bez żalu mało ważne aspekty i skupiasz się na tym, co naprawdę istotne. Dla nastolatków jesteś już „panią”, dla lekarzy kobietą w „tym wieku”, na porodówce – „staroródką” i wcale Ci to nie przeszkadza, bo gdybyś nawet mogła cofnąć czas, nie chciałabyś być młodsza.

Bo niezmiernie cenne stało się doświadczenie i to, że się zmieniłaś, dojrzałaś. Świetnie to opisują poniższe cytaty.

„- Jak to jest mieć 30 lat?

Nic nie musisz. Wszystko Ci wolno, i tylko nie masz na nic czasu.”

/autor nieznany/

***

Co to znaczy być kobietą ?
– Umieć zrobić przez 30 lat to, na co mężczyźnie potrzeba 60.
Oksana Robski

***

„Najtrudniejsze dla kobiety jest, jak kończy trzydzieści lat, bo wtedy wie, że opuszcza młodość. Tak stało się ze mną. A potem to już była tylko zabawa! 50, 70, 90!”. Danuta Szaflarska

***

„W wieku 20 lat masz taką twarz, jaką dała Ci natura. W wieku 30 lat – jaką wyrzeźbiło Ci życie,

a po 50. – na jaką sobie zasłużyłaś”. Coco Chanel

***

„Doprowadzasz moją wyobraźnię do szału. Jestem zwykłą kobietą z historią na twarzy. Niejedną. Łagodnie wplecioną w codzienność tuż przed trzydziestką, kiedyś wyszłam po gazetę i nie było mnie dwadzieścia siedem lat. Zamyśliłam się nad życiem. O mało go nie przespałam. Płynna. Romantyczna, lecz chwilami zaprzeczająca wszystkiemu. Nie znajdziesz żadnej stałej definicji. A może właśnie Tobie się to uda? Obserwuję Ciebie. Lubię Twoje oczy. Bezgranicznie. Gdy na nie patrzę, układam się Tobie pod rękę. Wyginam się w łuk i szybko zaczynam łapać powietrze. Dojrzałość budzi we mnie pragnienie. Podnieca. Zatracam się w spojrzeniu. Kontakcie. Muśnięciu. Jestem organoleptyczna. Niepoprawna. Głupio odważna. Chcąca przykuć Twoją uwagę. O oczach w kolorze zieleni, brązu i piwnym. Nigdy nie wiem, czego jest więcej. Z uśmiechem pod skórą. Zobacz, masz mnie na dłoni. Nie wszystkie karty odkryłam, jednak czuję się rozebrana. To nawet nie zimno, przyjemne dreszcze, to sto dwadzieścia uderzeń serca na minutę.”
Piotr Adamczyk