Czy warto być niegrzeczną dziewczynką?

Kobieta musi być miła i dobra. Uległa i skłonna do poświęceń. Wolna od egoizmu. Żyjąca według jasno określonych, „właściwych” priorytetów. No niemal święta. I nie byłoby w tym może i nic złego, gdyby nie fakt, że takich kobiet zwyczajnie się nie ceni. One same też na tryskające szczęściem nie wyglądają i coraz częściej mają wrażenie, że dostają od życia zdecydowanie mniej niż na to zasługują.

Ale są i takie kobiety, które nie czekają biernie na uśmiech losu, tylko biorą sprawy w swoje ręce. Mówią zdecydowane „nie” stereotypom i nie zamierzają marnować własnego życia na spełnianie oczekiwań innych niż swoje. Osiągają wytyczone cele, jednak nic za darmo – za swój bunt nierzadko płacą niezadowoleniem rodziców, plotkami sąsiadów albo brakiem przyjaciółek. Czy ich życie rzeczywiście jest lepsze?

Chadzanie własnymi ścieżkami

Jakiś czas temu w księgarniach pojawiła się książka Ute Ehrhardt: „Grzeczne dziewczynki idą do nieba, niegrzeczne idą tam, gdzie chcą”. Abstrahując od jakości samej książki, tytuł świetnie obrazuje problem wielu współczesnych kobiet. O co dokładnie chodzi?

W telegraficznym skrócie: nie potrafimy być asertywne, nie robimy kariery i zapominamy o swoich marzeniach, a wszystko dlatego, że jesteśmy zbyt grzeczne. Tego nas uczą od dziecka – być grzecznymi dziewczynkami, które z wiekiem zamieniają się w uległe, posłuszne kobiety. Dziewczynce nie wypada dopominać się o cukierka – przecież dostanie go, jak będzie grzeczna. Nie uchodzi pociągnąć koleżankę za warkocz, gdy ta zabierze nam lalkę. Przedstawianie swoich racji? Zwykłe pyskowanie. I jeszcze te obowiązki… bo przecież naturalne jest, że przy sprzątaniu mamie pomaga córeczka, nie synek. A chłopcom wolno więcej i łatwiej się im wybacza. Na szczęście rodzice odchodzą od takiego stereotypowego chowania swoich dzieci. Różnic tych jednak nie udało się jeszcze całkowicie zamazać. Takie wpajanie od małego, że kobieta zawsze coś powinna robić, i to dla innych, a nie dla siebie, oczywiście bez słowa skargi, skutkuje tym, że gdy dziewczyna dorasta, nie umie dopominać się o swoje, a gdy to robi, dręczą ją wyrzuty sumienia.

Ale nie niegrzeczną dziewczynkę. Ona ma te normy w nosie. Nie podoba się jej wciskanie w ramy wymyślone dla prababek i głośno to manifestuje. Bo niegrzeczna dziewczynka jest pewna siebie, niezależna, ambitna. Jak nie chce mieć męża i dzieci, to ich nie ma, a komentarze o smutnym życiu w samotności skwituje ciętą ripostą. W pracy rywalizuje z mężczyznami jak równy z równym i nie zadowala się byle stanowiskiem. Poza pracą też robi to, na co ma ochotę i nie martwi się, czy to wypada. Skoro bowiem mężczyźni mogą tak żyć, to i jej nie przyniesie to uszczerbku. Komuś się to nie podoba? Nie musi, grunt, że sama zainteresowana ma z tego masę radochy.

Taka bezkompromisowa postawa dziś już specjalnie nie szokuje, tylko przyciąga kolejne naśladowczynie. Deklaracje „nie myśl sobie, że jestem grzeczną dziewczynką!” słyszy się coraz częściej, bo bycie ułożoną, pokorną niewiastą znaczy po prostu bycie bezmyślną, ciepłą kluchą. Dużo ciekawiej jest być nieobliczalną, przebojową, nieco „sukowatą” dziewczyną, która nie boi się łamać zasad.

Wyjść z szeregu

Dlaczego chcemy być niegrzeczne? Bo to zwyczajnie się opłaca. Życie pokazuje, że przemiłe kobietki uszczęśliwiają cały świat tylko nie siebie i nikt im za tą ofiarność nie dziękuje. A tu wystarczy, że człowiek tupnie nogą i nagle reszta zaczyna go słuchać. Na przykład w pracy.

Niegrzeczna dziewczynka nie przyjmuje do wiadomości, że jest jakiś świat zarezerwowany tylko dla mężczyzn, a ona może być co najwyżej ich sekretarką. Ma świetne kompetencje, ale co ważniejsze – umie je „sprzedać”, czym budzi respekt i uznanie. Co z tego, że bywa samolubna i zdarza się jej podnieść głos, skoro dzięki temu awansuje i dostaje podwyżkę, podczas gdy wiecznie uśmiechnięta i pomocna szara myszka zostanie na wieki przy swoim biurku na końcu korytarza?

Bycie niepokorną jest wygodniejsze i mniej frustrujące. Grzeczna dziewczynka dzień w dzień dźwiga swój krzyż, wszystkich próbuje zrozumieć, usprawiedliwić, nikogo nie chce urazić. Niegrzeczna wcale nie udaje, że lubi każdą koleżankę z pracy. Toksyczne i nudne znajomości zrywa, a inwestuje wyłącznie w te związki, które przyniosą jej coś dobrego. Jak ją coś zezłości, to o tym powie, zamiast płakać w poduszkę. Nie zadręcza się tym, co autor miał na myśli, tylko zadaje konkretne pytania albo ignoruje całą sprawę jako niegodną rozważania. Nie da sobie wejść na głowę, a jak ktoś nadepnie jej na odcisk… no, właśnie na takie okazje wymyślono powiedzenie „piekło na ziemi”.