Dlaczego im jesteśmy starsze, tym trudniej nam zacząć nowy związek?

Jako nastolatki zazwyczaj byłyśmy ciągle zakochane i uwielbiałyśmy biegać na randki. Nasz wybranek był oczywiście na całe życie, więc gdy ktoś złamał nam serce, gorzko to opłakiwałyśmy. Gdy jednak zawalony świat udało się odbudować, pełne nadziei znowu szukałyśmy kogoś do pary, wierząc, że tym razem to już na pewno TO.

Będąc po 30-tce, często też byśmy tak chciały, ale… no właśnie, jakoś nam to randkowanie nie do końca wychodzi. Niby jesteśmy mądrzejsze i bardziej doświadczone, a coraz trudniej jest nam stworzyć udany związek. Do kolejnych znajomości podchodzimy jakoś bez entuzjazmu, a radosne podniecenie zastępuje rzeczowa analiza. Zupełnie jak gdyby mózg zaczął traktować miłość niczym obowiązek, a nie źródło prawdziwego szczęścia.

Przeklęta czerwona lampka

Gdyby ktoś kazał nam jednym słowem opisać swoje „związkowe” trudności, zdecydowana większość użyłaby tego: ostrożność. Im dalej od 18 urodzin, tym więcej widzimy i więcej rozumiemy, co skutecznie hamuje przed zrobieniem pochopnego kroku. Jasne, przy silnych emocjach rozwagę łatwo uśpić, ale gdy znowu coś nie wyjdzie, ostrożność wraca, wzmocniona dodatkowo rozgoryczeniem w rodzaju „wiedziałam, że tak będzie”. Przy takim podejściu nietrudno o scenariusz bez happy endu.

Nawet pozostając otwartą na znajomości, wielokrotnie zraniona i rozczarowana kobieta raczej nie będzie pełna ufności w stosunku do nowo poznanych mężczyzn. Co z tego, że ktoś może mieć szczere intencje, skoro strach przed porażką każe się dwa razy zastanowić przed każdą poważniejszą decyzją dotyczącą związku. Dla drugiej strony taka zachowawcza postawa może oznaczać po prostu brak zaangażowania, bądź wręcz próbę odegrania się za dawne krzywdy. I tak pojawiają się drobne sprzeczki, potem coraz głośniejsze utarczki, aż koniec końców para się rozstaje, mimo że w głębi duszy wcale tego nie pragnie.

Zresztą, ofiarą nadmiernej ostrożności możemy paść i my. Dla niejednego faceta po przejściach baby to samo zło, trzeba je trzymać na dystans, żeby czasem sobie nie pomyślały, że mu na czymś zależy. Co to, to nie. Jak związek, to najlepiej otwarty, bez żadnych zobowiązań, bo wiadomo, dasz palec, a zostaniesz bez ręki.

Co z tobą nie tak?

Ostrożność nie jest typem samotnika. Ma dobrą psiapsiółkę – podejrzliwość. Hm, do tej pory nie znalazłaś faceta na stałe, co z tobą jest nie tak? Bez wątpienia zołza albo desperatka, co po pierwszej randce będzie wymyślać imiona dla dzieci.

Jak to, 40-tka na karku, a ty ciągle sam? Pewnie babiarz i niedojrzały emocjonalnie Piortuś Pan, szkoda mojego zachodu. I tak dalej…

Nie dajemy sobie nawet cienia szansy, z góry zakładając, że skoro ktoś nie ułożył sobie życia zgodnie z tradycją, musi mieć jakiś feler. Od samego początku podchodzimy do takiej znajomości podejrzliwie, nawet jeśli facet zachowuje się całkiem sensownie. No przecież jest miły, bo chce zaciągnąć do łóżka, jak nic kłamie, coś ukrywa, ma inną. Popadamy w paranoję, chcąc kogoś poznać i jednocześnie skreślając go na starcie, wyłącznie na podstawie „przeczuć”. Owe przeczucia prowadzą często do nader absurdalnych decyzji. Odrzucamy wartościową osobę, bo wydaje się nam podejrzanie za dobra i wpadamy w ramiona jakiegoś łobuza albo wikłamy się w romanse z żonatym gościem. Bo mamy jasną sytuację – tak, to drań, nieustannie sprawia mi przykrość, tego właśnie się spodziewałam, taki mój los, widać na nic lepszego mnie nie stać.

Strach przed poznaniem kogoś nowego potęgują nie tylko przykre doświadczenia, ale i brak rozpoznania przyczyny wcześniejszych problemów. Dlaczego każdy związek kończył się katastrofą? Czyja to była wina? Co robimy źle? Niestety, niechętnie myślimy o takich rzeczach albo wyciągamy błędne wnioski, obwiniając bezkrytycznie drugą stronę i wmawiając sobie, że jesteśmy chodzącą kupką nieszczęścia.