Dlaczego kobiety nie mogą decydować o własnym ciele?

Kobietom utrudnia się zakup tego typu pigułek, oczywiście, pod płaszczykiem troski o zdrowie, lecz nie mniej ważne są względy moralne. Osób trzecich, dodajmy, bo moralność i potrzeby kobiety nie mają tu żadnego znaczenia. Co ważne, mowa o antykoncepcji awaryjnej, a nie środkach poronnych – te drugie są zakazane, ale te pierwsze dopuszczone zostały do sprzedaży jako zgodne z prawem i nie są aborcją, więc nie powinno być problemu z ich uzyskaniem. A problem jest. Lekarze tłumaczą, że kobiety są zbyt lekkomyślne i po prostu trzeba je chronić. Wydaje się jednak, że zamiast zakazów sensowniejsza byłaby profesjonalna kampania informacyjna o skutkach stosowania podobnych środków. Nie wiadomo też skąd założenie, iż każda dziewczyna kupująca tabletkę „dzień po” to niesforna latawica.

A teraz pomyślmy – czy to działa w drugą stronę? Czy jakiś aptekarz/aptekarka nie sprzeda mężczyźnie środka na potencję, bo sumienie nie pozwala? Przecież taki preparat na wzmocnienie erekcji to ewidentne naruszenie tak chętnie przywoływanych praw natury, zatem, zgodnie z logiką, należałoby powiedzieć: pański penis już nie działa, trzeba się z tym pogodzić, widać już pan swoje „wyrobił”, więcej nie trzeba.

Czy ktoś słyszał histeryczne protesty, jak to viagra uderza w naturalny porządek świata? Czy ktoś powiedział: nie sprzedam panu preparatu na erekcję, bo jest pan w takim wieku, że nie powinien pan już mieć dzieci, a uprawianie seksu tylko dla przyjemności kłóci się z moim światopoglądem? Dlaczego sprzedaje się np. leki regenerujące wątrobę zamiast zalecać umiar w jedzeniu i piciu, a kobietom odmawia się antykoncepcji, bo trudno o większe zło niż brak prawdziwej miesiączki? Nie dla wszystkich doktryna katolicka jest obowiązująca. Wierzący sami z siebie będą przestrzegać tych reguł, nie muszą mieć dodatkowego bata w postaci prawa. Antykoncepcja nie jest obowiązkowa, kto nie chce, korzystać nie musi, ale najwyraźniej kobiece jajeczka wymagają wsparcia całego narodu.

Mój brzuch, sprawa wszystkich

Antykoncepcja to małe piwo w porównaniu z tym, jaką burzę wywołuje aborcja. Usuwanie ciąży to temat antagonizujący całe społeczeństwo. Problem wyjątkowo delikatny, bo mówimy o sytuacji, w której chodzi o niedopuszczenie do narodzin nowego człowieka.

Kobiety mogą rodzić dzieci, co jest ich błogosławieństwem i przekleństwem zarazem. Przekleństwem w tym sensie, że to nie tylko nasza sprawa, zwłaszcza wtedy, gdy stwierdzamy, że nie jesteśmy gotowe na bycie matką. Zapada decyzja o aborcji i nagle prawa ojca są niezmiernie ważne. Przecież on też ma coś do powiedzenia! Nie bądźcie egoistkami! Szkoda tylko, że prawa i obowiązki ojca schodzą na drugi plan, gdy kobieta zostaje ze swoim zmartwieniem sama, wtedy jakoś obowiązuje zasada: twój dzieciak twój kłopot. Ale spróbuj zdecydować się na skrobankę – to już sprawa ogółu. Taka sytuacja.

Jest jeszcze prawo dziecka. Można zrozumieć argumenty drugiej strony, że to też życie. Że to nie zlepek tkanek, które można bez mrugnięcia oka spuścić w toalecie. Że to istota, która sama nie może się bronić, więc ktoś musi wypowiedzieć się w jej imieniu. Ok. Można byłoby się z tym wszystkim zgodzić i uznać, że dzieci/płody/embriony nie powinny być karane za błędy rodziców. Jest tylko jedno, za to bardzo duże „ale”. Jakie wsparcie dostają matki, gdy dzieci przyjdą na świat? Hm, to już bez znaczenia. Teraz radź sobie sama.

Zaciążyłaś, ponoś konsekwencje. Zgoda, mogła pomyśleć. Ale stało się i dlaczego kobieta ma być za to karana do końca życia? Mężczyźnie wpadka na boku uchodzi płazem. Facet zmajstrował bobaska i się dyskretnie zmył? Och, wielkie mi rzeczy. Trochę poszepczą i jeszcze się ulitują, że wredna baba ściga go za pieniądze. Ale spróbuj ty, droga kobieto, porzucić nieplanowane dziecko, a zostaniesz najgorszą swołoczą pod słońcem. Mężczyzna, jak nie chce, nie musi nawet płacić alimentów – w Polsce ściągalność tych należności jest na skandalicznie niskim poziomie. Alimenciarzy nie dotyka społeczny ostracyzm, ba, są pracodawcy, którzy pomagają im ukryć dochody, byle tylko biedny pan Marian nie musiał oddawać żmijowatej ex-kochance części swoich zarobków.

Twoje życie jest mniej warte

Aborcja ma prawo budzić sprzeciw, jednak trudno posądzać kobiety, które się jej poddały, że zrobiły to z jakąś wielką przyjemnością albo że na liście noworocznych postanowień umieściły co najmniej jedną skrobankę do 40-tki. Większość aborcji to decyzje niezwykle trudne, kobiety idą na zabieg ogromnie zestresowane i na pewno gdyby mogły, wolałyby nie dopuścić do tego rozwiązania. Stowarzyszenia pro-life mają swoje racje, lecz pamiętajmy – nikt nikogo do przerwania ciąży nie zmusza.

Kobieta, która chce urodzić dziecko za wszelką cenę, nawet gdy to zagraża jej życiu (by wspomnieć choćby głośny przypadek siatkarki Agaty Mróz), może to zrobić i nikt jej w szpitalu siłą aborcji nie wykona. Dopóki jednak ciężar i odpowiedzialność za niechcianą ciążę spada przede wszystkim na kobiety, powinno im przysługiwać prawo do decydowania o swojej macicy. Ale miliony kobiet takiego wyboru nie mają. O ich losie przesądzają politycy i księża, czyli osoby, które o ciąży i związanych z nią dramatach mogą co najwyżej poczytać w książkach.

Tak na dobrą sprawę, wyboru nie zostawia się również w sytuacjach krytycznych, gdzie teoretycznie prawo aborcję dopuszcza. To wybitnie irytujące, gdy mężczyźni tonem nieznoszącym sprzeciwu perorują, że nie można jednego gwałtu leczyć drugim – aborcja nie jest żadnym rozwiązaniem, a dziecko jest w połowie kobiety. Mężczyźni wiedzą lepiej, że dla zgwałconej kobiety czy dziewczynki macierzyństwo będzie fantastyczną terapią. Wiedzą też lepiej, że ona będzie tej aborcji żałować. Przekonują, że nie może w ramach zemsty za gwałt zamieniać się w morderczynię. Tak, to na pewno świetne uczucie zostać matką z przymusu, a kobiety są głupie, jeśli tego nie rozumieją. I dlatego to nie one będą decydować o tym, czy rodzić czy nie rodzić.