Dlaczego kobiety nie mogą decydować o własnym ciele?

Kobiecie nie wolno także stanowić o tym, czy urodzi dziecko nieuleczalnie chore. Musisz to zrobić, nie jesteśmy nazistami, nie stosujemy eugeniki! Ale co dzieje się potem, to nikogo nie interesuje, nawet tych niezwykle żarliwych obrońców poczętego życia. Tymczasem wystarczy poczytać o matkach dzieci niepełnosprawnych, które non stop muszą zajmować się człowiekiem totalnie niesamodzielnym. Nikt tym kobietom pomaga, a kwoty, jakie dostają od państwa, nie są nawet śmieszne. Są żałosne.

Naturalnie musisz pocierpieć

Srodze myli się jednak ten, kto sądzi, że kobiety oczekujące dziecka zostaną jakoś docenione za swój trud. Na tej płaszczyźnie też dochodzi do nieśmiertelnego konfliktu z Matką Naturą i, jak nietrudno się domyślić, kobiety znowu przegrywają. Wciąż powszechne jest bowiem przekonanie, iż znieczulenie matki w trakcie porodu to jakiś zamach na cud narodzin. Niby po co ułatwiać życie kobietom, skoro narusza to, a jakże, prawo naturalne? Bo poród musi boleć, tak było, jest i będzie. Ciekawe, że nikt nie wysuwa tego argumentu, gdy trzeba wyrwać zęba trzonowego, obciąć nogę albo wyciąć wyrostek – kiedyś robiono masę takich zabiegów na żywca i ludzie jakoś ten ból znosili, po co było to zmieniać? Czyżby w tych przypadkach cierpienie nie uszlachetniało? Błogosławimy współczesną medycynę za znieczulenie, dzięki któremu interwencje lekarskie nie wyglądają jak tortury. Ale gdy pojawia się temat porodu… Nagle się okazuje, że należy pozostać w przysłowiowym średniowieczu.

Są szpitale, w których można rodzić po ludzku i znieczulenie zewnątrzoponowe nie jest żadną łaską. Niestety są i takie miejsca, w których kobieta o znieczulenie musi dosłownie żebrać. Dlaczego? Bo dla lekarzy i położnych brak cierpienia przy porodzie jest niezgodny z naturą. Możliwe, ale gdyby tak kurczowo trzymać się tej natury, to musielibyśmy wszyscy chodzić kulawi, szczerbaci i ślepi. Bo to naturalne, że z wiekiem zęby się psują i wypadają, lecz my uzupełniamy je plombami i zastępujemy implantami, choć te w przyrodzie nie występują. To naturalne, że gdy serce odmawia współpracy, to człowiek umiera, a jednak przeszczepy nie budzą powszechnego zgorszenia. To naturalne, że gdy psuje się nam wzrok, to widzimy gorzej, a mimo to nikt się nie oburza na okulary korygujące wolę niebios. I tak dalej.

W zasadzie cała medycyna opiera się na tym, by naprawiać naturę, która „załatwiła” nam wadę serca, krzywe zęby czy białaczkę. Ale nie, w tych przypadkach działanie wbrew naturze nie wywołuje świętego oburzenia. Lecz wystarczy, że kobieta zechce urodzić dziecko w mniejszych bólach – to bezczelność i skrajny egoizm. To oburza tym bardziej, że znieczulenie nie stanowi, poza pewnymi przypadkami, zagrożenia dla zdrowia mamy i dziecka. Niebezpieczna może być tylko nieprawidłowa aplikacja znieczulenia, tyle że podczas rodzenia samymi siłami natury też zawsze jest ryzyko, że coś pójdzie nie tak, a lekarz wykaże się skrajną niekompetencją. Wystarczy zatem poinformować kobietę o możliwych skutkach ubocznych i niech ona sama zdecyduje, co woli.

Pod specjalnym nadzorem

Kontrolowanie damskich ciał tłumaczone jest prosto: kobiety rodzą dzieci, nie są więc „pojedyncze”, odpowiadają za dwa życia. Sęk w tym, że sprowadza się je z tego powodu do roli bezwolnego inkubatora, a nawet więcej – osoby, która działając samodzielnie postępuje źle, bo zaprzecza własnej kobiecości i wymyka się ze schematu służącego społeczeństwu. Dałoby się to jakoś przełknąć, gdyby owe zasady obejmowały obie strony, wszak seks i jego następstwa nie są wyłącznie sprawą kobiecą, ale tylko kobietom stawia się w tym względzie ograniczenia. A może po prostu wystarczyłoby okazać im więcej szacunku i nie zakładać z góry, że myślą wyłącznie o własnej wygodzie? Ostatecznie, to kobiety uważane są za istoty wrażliwsze, bardziej empatyczne i częściej pragnące dziecka, dlaczego więc miałyby one działać przeciwko sobie i przyszłym potomkom? Niech kobiety same pilnują swojej płodności, a zatroskani obrońcy wartości i życia w każdej postaci wystarczy, że udzielą pomocy, gdy jest ona faktycznie potrzebna.