Dlaczego kobiety są bierne w łóżku? Kilka słów o „łóżkowych kłodach”

Ona tak dziwnie spokojnie leży. Śpi? Nie, jednak nie. Ale nie rusza ani ręką, ani nogą, niczym. Na szczęście oddycha, więc to nie stan chorobowy. O, ożywiła się! Ech, tylko poprawiła poduszkę. No nic, działam dalej, może w innej pozycji coś zagra. Nie zagrało. I tak też nie. No dobra, najwyraźniej nic tu po mnie i moich instrumentach.

O co chodzi? Jak wieść gminna niesie, kobiety są w łóżku leniwe. Chcą być traktowane jak księżniczki, pożądane, adorowane i dopieszczane na wszelkie możliwe sposoby. Ok, ale jak się za te względy odwdzięczają? Pozwalają łaskawie się wielbić. I nic ponadto, możliwość wielbienia to i tak ogromny przywilej. Oczywiście, nie wszystkie są takie, niemniej narzekania na łóżkowe kłody rozbrzmiewają głośno chyba pod każdą szerokością geograficzną. Nieruchliwe małżonki doczekały się własnej kategorii dowcipów, choć panom akurat nie bardzo do śmiechu. Ale czy niechęć do sypialnianej współpracy to wyłącznie kwestia lenistwa?

Nie zasłużyłeś sobie…

„Mietek, moja żona chyba umarła. Skąd ten wniosek? Seks taki jak zawsze, ale garów w zlewie przybywa.” Tak w skrócie przedstawia się obiegowa opinia na temat seksu ze stałą partnerką, że generalnie to one nie lubią się wtedy przemęczać. Ale nie trzeba 20 lat małżeńskiego stażu, by doświadczać podobnych „atrakcji”. Wielu facetów powie to samo o młodych, wydawałoby się nowoczesnych w podejściu do seksu kobietach, z którymi są dopiero na początkowym etapie związku, kiedy to z łóżka w ogóle nie chce się wychodzić. I w sumie tak jest, bo kobiety bierne w sypialni niekoniecznie seksem gardzą. Nie, one to nawet lubią, tyle że prezentują podejście dość specyficzne. Na zasadzie: masz tu, chłopaku, moje ciało bez bielizny i… koniec, aktywność ze strony kobiety kończy się na wręczaniu owego cennego daru. A jak już jakaś aktywność się pojawi, to bez błysku w oczach, bez zaangażowania. Ot, taka łupanka żeby się cieszył i przestał narzekać, że tylko się leży.

Oczywiście, kłodowatość nierzadko bywa jak najbardziej celowa, wszak łoże to od wieków sprawdzona arena do wymiany ciosów. Tryb „aktywna” włącza się dopiero w chwilach zagrożenia albo gdy do załatwienia jest jakiś interes. Normalnie już nie. Normalnie seks jest z łaski, za karę, „domyśl się za co”, jako dowód, że facet niczym tępe zwierzę, będzie młócił nawet prawie-że-nieboszczkę, obojętnie kogo, byle się podłożyła, a skoro tak, znaczy, że partnerkę traktuje instrumentalnie i w sumie to nie ma się co starać.

Zdaniem mężczyzn, baby się zwyczajnie rozbestwiły. Stały się niezwykle roszczeniowe i prezentują postawę, za którą tak żarliwie krytykują mężczyzn: nam się wszystko należy. Bo oprócz kobiet, które seks traktują jak zło konieczne są i takie, które bardzo lubią pieszczoty, ale wyłącznie w jedną stronę. Facet ma stawać na rzęsach, ale roszczeniowa kłoda nie zna pojęcia „rewanż”, no przecież ona nie jest do spełniania męskich zachcianek!

Trochę nie wypada…

Roszczeniowość i wygodnictwo nie wyczerpują jednak listy przyczyn kłodowatości. Kobiety przecież nie są wolne od namiętności i pożądania, zwykle chciałyby w spazmach omdlewać z rozkoszy, tylko… no właśnie, nie zawsze potrafią. Boją się. Wstydzą. Albo nawet nie wiedzą, że tak można. W ich głowach przy każdym zbliżeniu uruchamia się jakaś dziwaczna blokada, która nakazuje powstrzymać się przed „niemoralnymi” uczynkami. Dlaczego niemoralnymi? Bo mają zakodowane, że seks, zwłaszcza ten „nie po bożemu”, to preludium do kłopotów i utraty osobistego szacunku.

Kobieca skromność w dalszym ciągu uchodzi za wielką cnotę, a skoro tak, to nie ma tu za bardzo miejsca na wyuzdane zabawy. Dziewczyny boją się otworzyć w łóżku, bo są nauczone, że tak robią wyłącznie panie podejrzanej konduity. Prawdziwa dama nie zachowuje się jak samica w rui. Trochę jak gdyby ostrzejszy seks uwłaczał, no a kto chce wyjść na niewyżytą czy zboczoną? Więc lepiej tą swoją seksualność przytłumić i nie afiszować się z gorącym temperamentem.

Innymi słowy, zbyt ognisty seks to pułapka, bo jemu wtedy będzie zależało wyłącznie na tym, ale nie ma się co łudzić, że te umiejętności kobiecie jakąś chlubę przyniosą. O, co to, to nie. Wręcz przeciwnie. Kobieta ma być króliczkiem do gonienia, boginią, ma być adorowana i niedostępna, a nie klękać przed facetem i pozwalać mu na te plugastwa. TAKIEJ kobiety żaden facet szanować nie będzie. Pożądanie pożądaniem, ale na matkę swoich dzieci wybiera się „porządne”, a „porządne” takich świństw nie robią, prawda? Szacunek to podstawa, lecz szacunku nie zdobywa się erotyczną gimnastyką.

Krytyka nie służy sprawie

Za podobne przekazy wini się przede wszystkim staromodne mamy, babcie, ciotki i całą konserwę, która ma wpływ na młode serca i umysły. Ale swoistą niechęć do seksu zaszczepiają w swoich przyszłych kochankach również mężczyźni. Jak? Ano piętnując głośno i dobitnie kobiety, które nie stronią od igraszek, a pruderia jest im całkowicie obca. Tak, często mają przy tym na myśli te panie, które wdziękami szafują już nazbyt hojnie, lecz nie zawsze jest to jasne dla przysłuchujących się kobiet. One bowiem zazwyczaj słyszą nieco więcej, a nawet jak nie słyszą, to sobie, swoim zwyczajem, przykrą resztę dopowiedzą.

Owe słuchaczki dochodzą do wniosku, że kobiety rozbuchane seksualnie są trochę podejrzane, bo niby fajne, ale po chwili lampka się zapala – a skąd one to wszystko umieją? Pewnie z niejednego pieca chleb jadły, a faceci nie lubią resztek po innych. Wniosek? Na wszelki wypadek warto zachować powściągliwość, bo z dwojga złego lepiej wyjść na skromnisię niż puszczalską. Przechodzona panna, wiadomo, nikt jej nie chce, tylko żeby się zabawić. A nikt nie chce być zabawką w cudzych rękach.

Paradoksalnie więc, największego wampa kobiety potrafią w sobie obudzić z jakimś przypadkowym, mniej znaczącym facetem, z którym chcą się jedynie zabawić. Bo w sumie i tak nic z tego poważnego nie będzie, to nie facet na życie, zaraz odejdzie, to czort z tym, co on sobie potem pomyśli. Ale gdy kroi się coś ważnego, na miarę małżeństwa, to kobieta chce się pokazać z jak najlepszej strony. I wie, że facet nie zechce wziąć za żonę jakiejś wywłoki, co się wycierała z różnymi takimi. Chce tą wartościową, a ona raczej nie zachowuje się jak aktorka porno. Dlatego ciiii, nie przesadzamy z aktywnością. I trzymamy się tej wersji, żeby nie spłoszyć.

Co on sobie pomyśli?

Strach o to, co facet sobie o nas pomyśli, bywa dosłownie paraliżujący. Do wstydu przed podjęciem odważniejszych kroków dołącza też legendarna skłonność do drobiazgowego analizowania. W sypialni mózg się może i wyłącza, ale nie aż tak, bez przesady, przegródka z kombinowaniem pracuje pełną parą. I choćby chciało się zrobić coś niekonwencjonalnego, nie każda kobieta przekuje swoje pomysły w czyny. No bo skąd nagle chęć na nową pozycję albo seksowne przebieranki? Uwierzy, że sama na to wpadłam, bez pomocy osób trzecich? Gdzie to podpatrzyłam? Oglądałam sama? Po co? Czy to mu nie da do zrozumienia, że jest jakby kiepski i potrzebuję dodatkowych podniet? A może pomyśli, że jestem zbyt zdzirowata? A może moje jęki wydadzą się mu śmieszne, a nie podniecające? Może wyglądam wtedy strasznie głupio? Może on woli bardziej pieprznie, a nie tak słodko? A może nie, może na odwrót? A może…

Obawa, że „on sobie pomyśli”, zniechęca również do mówienia rzeczy krytycznych. Bo jak nic on się obrazi i później miesiącami trzeba będzie ratować to nadpęknięte męskie ego. Tylko jak dać do zrozumienia, że jest niezbyt biegły w ars amandi, choć wydaje się mu, że jest bogiem seksu? Bierność jest chyba wystarczająco czytelnym sygnałem, że coś nie halo? No to milczymy. Zaciskamy usta, rozluźniamy uda i czekamy, aż on w końcu zajarzy, że ręką trzeba bardziej na lewo, a sutki to nie krówki, żeby je tak ciamkać. Niestety, on przeważnie nie jarzy, prędzej dochodzi do wniosku, że babka strasznie oziębła jest, zatem nic się nie zmienia, on dalej swoje, ona dalej bez entuzjazmu.

Zdobądź mnie!

Niektóre kobiety są zresztą święcie przekonane, że właśnie taka bierność to coś, co rozpala facetów do czerwoności. No te atawizmy, że przychodził do pieczary, brał i nie patrzył, że protest, samice były jego czy chciały czy nie chciały. A że oni tak lubią we wszystkim do tych jaskiń wracać, to pewnie i to zwalczanie oporu u płci przeciwnej ich kręci, że ona niby nie, ale musi się mu poddać i on robi co chce, a ona taka bezwolna, nie odbiera mu inicjatywy. Palcem nie kiwnie, żeby nie było, że coś tam zawłaszcza. Nie chcą po prostu odbierać mu tej męskości, a męskość zakłada przecież akcję, podbój, panowanie, no skoro w życiu kobiety zagarniają dla siebie coraz to nowe męskie obszary, to niech chociaż w sypialni on czuje się panem. Niech on rządzi, kieruje, dowodzi, dla niej posłusznie komenda „padnij”. Są też dziewczyny, które same z siebie lubią, że są w łóżku tymi zniewolonymi, zdanymi na łaskę i niełaskę pana, i tylko czekają, co pan z nimi uczyni, nieświadome, że dla drugiej strony taki scenariusz nie brzmi jak świetna zabawa.

Kobiety nie starają się też dlatego, że nawet nie wiedzą, iż muszą. W tym sensie, że to przecież na babki się narzeka, jak to one potrzebują godzinnych ceremonii by dojść do sedna, podczas gdy facetowi wystarczy, że dziewczyna jest naga i nie mówi „nie”. Jedyna naprawdę oczekiwana aktywność to seks oralny i ułożenie się we wdzięcznej pozycji. Całej reszty, czułości, wyrafinowanych pieszczot i długiej gry wstępnej, faceci nie potrzebują. Prawdę mówiąc, im szybciej i mniej romantycznie, tym lepiej.

Przeświadczenie kobiet, że mężczyznom do szczęścia wystarczą same rozłożone nogi, prowadzi do tego, że nie robią one niczego więcej, bo jego to i tak nudzi, on tego i tak nie doceni, strata czasu i energii. Bądź też wolą nie wywoływać wilka z lasu. Część kobiet zwyczajnie boi się męskich fantazji, tego, że jak za bardzo rozbudzą swojego partnera, to on zapragnie rzeczy, na jakie one na pewno się nie zgodzą, więc żeby nie było, że prowokują, a potem się rakiem wycofują, od razu są niedostępne, żeby nie robić nadziei.

Ech, samo życie

Ale chyba najbardziej zniechęcające do seksu są kompleksy. Kobieta zadowolona ze swojego ciała, świadoma własnej seksualności nie będzie się zastanawiać: wypada czy nie? Łatwo ją zachęcić do pikantnych zabaw, ba, ona sama chętnie wyskoczy z autorskim pomysłem. Gorzej, gdy nie ma dnia, by myśl o własnych mankamentach nie prowadziła do rozpaczy. Ona może by się i dyspozycyjnie wypięła, ale wtedy on zobaczy, że tyłek wielki, że cellulit, że biust rozlewa się pod pachy, i tak dalej. No nie ma mowy. Absolutnie. Seks musi być pod kontrolą, bez gwałtownych ruchów.

Kompleksy obejmują też sztukę miłosną. Człowiek napatrzy się w internecie na kobiety, co umieją robić czary z mleka i gdzie tam się z nimi równać? Bez sensu. Nie umiem zrobić takiego szpagatu, nie mam tak zwinnych rąk czy języka, nie wygnę się w takiej pozycji, nie zrobię profesjonalnego striptizu, w tym czy tamtym pewnie też jestem kiepska, to nie ma się co wychylać i wystawiać na ośmieszenie.

Do tego kompleksy regularnie karmione są poczuciem niedocenienia w życiu codziennym. Kłodowatość może być cechą nabytą, bo na początku ona była jak dynamit, ale potem się jej odwidziało. Dlaczego? Znudziło się, czy to była wyłącznie przykrywka, żeby „złapać frajera”? Niezupełnie.

Zwykle pociąg do partnera umiera, bo do łóżka kobiety wchodzą naładowane emocjami z godzin poprzednich. A te godziny wypełnione były ciężką pracą na dwa fronty, za którą nikt nie powiedział „dziękuję”. Na harce nie ma siły, bo jak się zasuwa jak robocik, to wieczorem marzy się o odpoczynku, a nie zabawach w boginię seksu. Przede wszystkim jednak nie ma chęci, bo w sumie to energię na miłosne odprężenie dałoby się wykrzesać, gdyby się czuło, że warto. Ale jak tylko gary i brudy, to nastroju nie ma, można jedynie podciągnąć koszulę, żeby on się wreszcie odczepił i dał spać. Do głosu dochodzi zmęczenie i brakuje motywacji, by zmęczenie przełamać łóżkowymi wygibasami, bo i druga strona też niespecjalnie do tego zachęca. Pewnie, nie zawsze to wina wyłącznie faceta, niemniej zbyt często panowie zapominają, że statystycznie kobiety rozpalają się dłużej i jak oczekuje się od nich ognia na pstryknięcie palcami, to kończy się jak kończy. Tli się ledwo.

Łączność szwankuje

Dlaczego więc kobieta nie powie, co jej leży na sercu? Dokładnie. Tu najczęściej jest pies pogrzebany. Oczywiście, że nie powie wprost, w czym rzecz, bo się wstydzi i nie umie nawet jakoś sensownie ubrać tego w słowa, żeby nie zabrzmiało to albo surowo-podręcznikowo, albo jak z opowieściach z meliny. Coś tam popróbuje zasugerować, ale nie z tej strony co trzeba, w tonie pretensji, z piętrową obudową, która porusza wszelkie wyjątki z wyjątkiem tego najistotniejszego, zamiast wziąć go za rękę, uśmiechnąć się i poprowadzić do celu.

Panowie zresztą nie są lepsi. Mierzi ich strasznie, że poza konwencjonalnym misjonarzem i pieszczotami z cierpieniem w oczach nie dostają nic, ale milczą, bo wolą unikać ciężkich dialogów. Albo po prostu zaczynają szukać miodku w innej dziupli. Zdarza się też, że celowo rezygnują z krytyki w stronę swoich pań, bo boją się utraty choćby tych ochłapów. Ona robi coś bardzo tak sobie, no ale zwrócić jej uwagę? Nieee, jeszcze się obrazi i nie będzie robić tego wcale, to już lepiej mieć przeciętnie niż zero. Więc facet przytakuje, że jest super, szczęście i w ogóle, i tak się to ciągnie. Ona się nie poprawia, bo nie widzi potrzeby, on zaciska zęby, bo ma za wiele do stracenia.

Tymczasem dobry seks zawsze jest efektem współpracy. Zawsze. Mężczyznom łatwo przychodzi przyczepianie łatki „lodowej hrabiny”, ale niechętnie przyjmują oni do wiadomości, że na lód w sypialni w dużej mierze sami sobie zapracowali. Mową, uczynkiem lub zaniedbaniem. Kobiety zaś pielęgnują długimi miesiącami swoje urazy i pretensje, jednak gdy dochodzi do konfrontacji, obawiają się szczerości. Cóż, komunikacja. Komunikacja czyni cuda.