Inf. prasowa
Jak pomóc osobie z depresją?

Depresja sprawia często, że ludzie odsuwają się od chorego po pewnym czasie kontaktu z nim w naturalnym , instynktownym odruchu bronienia się przed odczuwanym dyskomfortem. Osoby bliskie przeżywają konflikt między dystansowaniem się – swoistym odruchem obronnym a chęcią pomagania, potrzebą zmiany sytuacji.

Towarzyszenia osobie chorującej na depresję to zbliżanie się do człowieka, który zachowuje się, odczuwa, reaguje w sposób wykraczający poza ogólnie przyjęte normy. Brzmi kontrowersyjnie? Chory na depresję jest nienormalny? W pewnym sensie tak – bo choroba z definicji jest stanem nienormalnym. W przypadku depresji sprawa jest o tyle trudna, że objawy dotyczą przede wszystkim sfery psychicznej chorego, przez co są niewidoczne albo niezrozumiałe dla otoczenia.

Depresja bywa niezauważana, a jeszcze częściej lekceważona, pomijana lub poddawana w wątpliwość. Brak wiedzy miesza się ze stereotypowymi przekonaniami i osobistymi doświadczeniami. W efekcie u wielu osób powstają reakcje typu: „Ja nie wierzę w depresję”, „Wystarczy się wziąć za robotę i cała depresja się skończy”, „Zamiast się smucić, zajmij się czymś przyjemnym”. Rzucenie choremu takiego „komentarza z darmową poradą” pozwala skrócić czas kontaktu z nim do minimum, dzięki czemu unika się tego, co naprawdę przykre. Bo dłuższy kontakt z człowiekiem zmagającym się depresją powoduje odczuwanie bólu psychicznego – niekiedy ma on postać nieokreślonej przykrości, a niekiedy silnego cierpienia.

Literatura przedmiotu uznaje to zaskakujące, nieprzyjemne doznanie „obserwatora” osoby chorej za jeden ze wskaźników choroby (dokł. „anormalności”). Doświadczanie przykrości przez samo „bycie obok” zmusza refleksji jak wielka jest siła rażenia depresji, skoro cierpi nie tylko chory, ale nawet „obserwator” – obca, niezwiązana z nim, a przez to niezaangażowana emocjonalnie osoba.

Pomaganie osobie chorującej na depresję, wymaga zatroszczenia się także o osobę pomagającą. Uwzględnienie tego warunku pozwala sformułować kilka zasad, na których można oprzeć nieterapeutyczne pomaganie osobie w depresji.

Zdobądź wiedzę o depresji – dowiedz się więcej niż mity pozwalające widzieć w niej tylko duży smutek. Poszukaj informacji jak choroba buduje stany uczuciowe chorego, jak wpływa na jego przekonania, jak zniekształca widzenie siebie, jak łączy się z lękiem i odbiera nadzieję…
Pamiętaj o podwyższonej wrażliwości osoby chorej – nawet jeśli mówi, że nic nie czuje, w rzeczywistości bardzo łatwo ją zranić.
Wycofaj się z perspektywy „ja” – kiedy mówisz choremu o sobie i swoich przeżyciach (np. „Ja też mam teraz problemy. Ale się staram nie załamywać.”) albo gdy proponujesz rozwiązania dopasowane do ciebie (np. „Jak ja się tak czuję, to idę na siłownię i daję sobie taki porządny wycisk…”), wzbudzasz w nim silne poczucie niezrozumienia i ranisz.
Nie obawiaj się bolesnych treści i trudnych tematów – dla osoby chorej możliwość wyrzucenia z siebie lęków, smutku, czarnych wizji, „złych” myśli ma oczyszczającą moc.
Okazuj zrozumienie – to kojące. Nie przekonuj, nie udowadniaj swoich racji. Nie obrażaj się, że ktoś ma depresję i nie ma siły lub chęci przyjąć ani korzystać z twoich rad.
Wyłącz zadaniowość. Nie staraj się znaleźć rozwiązań i odpowiedzi – zwłaszcza jeśli nie jesteś o to proszony. To, że ktoś mówi o swoim cierpieniu nie oznacza, że chce od Ciebie rady co zrobić, żeby się go pozbyć.
Bądź – nie musisz nic mówić, obecność jest lepsza niż jakiekolwiek rozwiązania i rady.

Pamiętaj – często najlepszą formą pomocy jest uznanie przez ciebie swojej niemocy i przyznanie się do niej przed chorym. Szczere i empatyczne podzielenie się niewiedzą i słabością może pomóc osobie chorej zwrócić się po profesjonalne wsparcie.

Profesjonalne wsparcie psychologiczne dla osoby zmagającej się z depresją oraz innymi problemami możesz uzyskać również online korzystając z platformy WeTalk.