Jak zatrzymać czas choć na chwilę – wyniki konkursu

Dziękujemy za wszystkie zgłoszenia w konkursie organizowanym z Watch This! Postanowiliśmy wyróżnić poniższą odpowiedź. Gratulujemy!

„Odkryłam prawdziwe antidotum na wszelkie egzystencjalne bolączki, które przyczyniło się do tego, że nawet okrutny mechanizm zwany czasem nie jest w stanie unicestwić mojego nieśmiertelnego ducha młodości. Niegdyś zastanawiałam się, czy istnieje ewentualność, że rodząc się ponownie jestem w stanie skonstruować świat spełnionych baśni?

Czy rozpoczęcie wszystkiego od nowa jest równoznaczne z wypełnianiem utkanej z pustki mapy marzeń i tęsknot od podstaw? Wielokrotnie marzyłam o cofnięciu czasu, by odkryć przepustkę prowadzącą do wskrzeszenia ponownie najpiękniejszych wspomnień. Wędrując tą ścieżką, zaczęłam „zapisywać” rzeczywistość za pośrednictwem fotografii i gry na skrzypcach oraz zaprzestałam myśleć o cofaniu 😉 Jesteśmy uformowani w taki sposób, że nawet oczekując zmiany na lepsze i usilnie do niej dążąc, wplątujemy się w pewnym momencie życia w świat chaosu doprowadzający do granic refleksji.

Życie składa się zarówno z pięknych momentów jak i tych zadających cios. Popełniając błędy i czując na własnej skórze konsekwencje wynikające z moich nieprzemyślanych decyzji, zdobywam doświadczenie i wiedzę, która staje się moją tarczą w czasie kolejnej porażki. Przeszłość mnie ukształtowała, kim jestem wynika konstruktywnie z czasu minionego, zaś przyszłość stanowi dla mnie cel drogi życiowej. Każdego dnia bezwolnie dryfuję po oceanie niewyjaśnionych zdarzeń, poszukując pod zamkniętymi powiekami nurtu spokoju i głębi najskrytszych snów. Koncentruję się nad życiem toczącym się tu i teraz, by nie utracić zdolności analizowania. Fotografowanie i gra na skrzypcach dają mi szansę zatrzymania czasu. Kiedy ze skrzypiec wydobywa się słodkie głębokie brzmienie wkraczam w innym świat, w pełne fantazji uniwersum. Kiedy przytulam skrzypce do twarzy i wydobywa się czysta wibracja serca, skrzypce stają się nagle żywym organizmem… zapominam o chaosie, który czasami zakrada się do umysłu.” Monika Wojda