Jesteś za dobra? Przestań! Świat tego nie doceni

Jeden z największych paradoksów związków międzyludzkich? Zerwanie z drugą osobą, bo jest ZA DOBRA. Odejście do innej, która potrafi mniej i robi połowę tego, co jej poprzedniczka. I dzięki temu jest od niej zdecydowanie lepsza, bo…normalniejsza. Zwykła, nieidealna, ludzka. Łatwiej ją zrozumieć i szybciej można obok niej się wykazać. Nie przytłacza swoją obecnością i daje sobie prawo do błędu. Paradoksalnie nikt nie lubi chodzących ideałów, bo obok nich czujemy się…blado. I w końcu zaczynamy pytać, co z Tobą nie tak, że zauważasz innych, ale nie widzisz siebie?

Zagłaskać kota na śmierć

Jak można zerwać z kimś, bo jest dla nas za dobry?

Na pierwszy rzut oka wygląda to idiotycznie. Kto bowiem zrezygnuje z codziennych obiadków stawianych pod nos, szafy pełnej zawsze czystej i wyprasowanej odzieży, wachlarza propozycji na wieczór, przytulania podczas wspólnych wieczórów przed telewizorem i podawania z uśmiechem chłodnego piwa? Kto odrzuci pomocną dłoń, która zawsze pocieszy, zrozumie, wesprze?

Wydaje się to niedorzeczne.

Niestety tak funkcjonuje ludzki mózg.I paradoksalnie nikt z nas na dłuższą metę nie będzie w stanie wytrzymać „zbyt dużej dawki dobra”.

Znana jest zasada mówiąca o tym, że jeśli otrzymujemy od jednej osoby głównie dobro, to nawet niewielka „wpadka” z jej strony zyskuje na znaczeniu, urasta do rangi tragedii. To ta sytuacja, kiedy z jakiegoś powodu „oddanej” żonie nie udaje się na czas wyprasować mężowi ulubionej koszuli. Robiła to zawsze, a teraz zawiodła. Teoretycznie banał, nic się nie stało, zdarza się. A co myśli mężczyzna?  On się wścieka, jest wyraźnie zirytowany, często sam nie rozumie dlaczego. Przecież to tylko koszula – może nawet pomyśleć! Ale zdenerwuje się, bo zawsze była gotowa, a teraz nie jest! Reaguje gwałtownie nie do końca dlatego, że jest ostatnim chamem, ale dlatego, że tak działa jego mózg, co wcale nie należy odbierać jako usprawiedliwienie. Jeden mężczyzna zagryzie wargi i przemilczy fakt inny się zdenerwuje. Efekt będzie podobny, reakcja może być inna, uzależniona od temperamentu i zdolności społecznych.

Opisana zasada działa też w drugą stronę. Osoba, o której nie mamy dobrego zdania, gdy zrobi coś dobrego dla nas, zyska w naszych oczach więcej. W tym sensie, że jej czyn będzie odebrany z większą uwagą i wdzięcznością. Natomiast bliska sercu osoba, która na co dzień jest dobra, będzie miała zdecydowanie większy problem, żeby nas zaskoczyć. Innymi słowy jej dobroć traktowana jest jako „oczywistość”, coś normalnego. A każde odstępstwo od normy jako większe przewinienie niż jest w rzeczywistości, dlatego irytuje do kwadratu.

To właśnie z tego powodu…mężczyźni kochają zołzy, a propos znanego tytułu książki.

To może tłumaczyć również, dlaczego w tak wielu „dobrych” związkach pojawia się agresja w sytuacjach, które z zewnątrz wyglądają banalnie. Osoba zbyt dobra może szybko spotkać się z niewdzięcznością partnera, który często w ramach nieuświadomionego instynktu samozachowawczego zaczyna walczyć o przetrwanie. Reaguje agresywnie jak kot, który  wystawia pazurki, bo ma dość czułości i zaczyna bronić się przed przysłowiowym zagłaskaniem na śmierć.

Nadmierna troska, pozornie dobra, jest tak naprawdę napastliwa i w swojej dobroci nabiera formy narzucenia się. Sprawia, że czujemy się przytłoczeni. Zaczynamy się irytować. Pojawia się złość i postawa – walcz albo uciekaj. Dlatego bycie za dobrą to strzał w kolano.

Niska samoocena

Osoby zbyt dobre zazwyczaj mają problem z niską samooceną. Skupiają wszystkie siły, by działać na rzecz innych, by się przypodobać otoczeniu, bo w głębi duszy czują, że tylko w ten sposób sprawią, że inni będą je lubić. Jaki uzyskują efekt?

Najczęściej taki, że zbiera się mnóstwo osób, które z chęcią korzystają z ich dobroci, ale nie wykazują się nawet odrobiną takiego zaangażowania. Parafrazując Fiodora Dostojewskiego, osoba zbyt dobra pokonuje oceany, a inni nie są w stanie przeskoczyć dla niej nawet kałuży.

Ludzi zbyt dobrych się nie szanuje

Ludzie za dobrzy nie mają łatwego życia. Powód jest prosty.

Mało kto ich szanuje, bo one same się nie szanują i zazwyczaj brakuje im asertywności.

Całkowite oddanie się mężowi lub rodzinie, na co decyduje się mnóstwo kobiet nie tylko w Polsce, sprawia, że przestają one istnieć jako jednostka. Nie ma już Kasi, jest żona Macieja, mama Oli i Kuby. Jest ta pani mieszkająca pod szóstką lub mama, która zawsze pojedzie jako pomoc na wycieczkę czy upiecze ciasteczka na spotkanie w przedszkolu.

Nie jest też tak, że osoby wykorzystujące dobroć innych są z gruntu źli. Oni działają instynktownie, na zasadzie – dają, to biorę. Nie roztrząsają, czy na pewno osoba, która to robi, jest z tego faktu zadowolona, czy za bardzo się nie angażuje. Wychodzą z założenia, że każdy powinien dbać o siebie.

Tymczasem osoby zbyt dobre pozostają sfrustrowane, bo widzą, że nikt ich nie podziwia, nie stara się pomóc, wyręczyć. Nie ma chętnego, który powie – słuchaj odpocznij, teraz ja to zrobię. Oczywiście, zdarza się czasami taka sytuacja, ale są to jednostkowe przypadki. Większość osób myśli o sobie…

Jedyny sposób by to zmienić? Zacząć szanować samą siebie. Powiedzieć dość. Tym razem wykaż się Ty. Tylko w ten sposób można wymusić na innych zmianę sposobu myślenia o nas samych.

Można się wykazać

Jedną z najsilniejszych reguł kierujących ludzkością jest zasada wzajemności, na którą można narzekać, wymagając co do zasady bezinteresowności, ale nie sposób się z nią nie zgodzić.

Od wieków funkcjonuje to w podobny sposób – ja Tobie pomagam, to Ty pomożesz mi w przyszłości. Pożyczę, będę mogła liczyć na Ciebie później. Oczywiście ta reguła ma pewne rysy, bo nie każdy jest gotowy spłacić „dług”, są ludzie nastawieni tylko na branie i tacy, którzy swoją pomocą pragną budować wokół siebie „armię osób”, które powinny być im dozgonnie wdzięczne.

Nie ma jednak wątpliwości co do tego, że bycie za dobrą dla partnera, dzieci, bliskich nie działa na naszą korzyść. W ten sposób ubezwłasnowalniamy własne otoczenie, po to, by za chwilę denerwować się, że bliscy nie są w stanie sobie bez nas poradzić.

Nie dajemy się rodzinie wykazać. Prowadzimy swoistą grę, w której to my działamy, a druga strona jest pasywna. Nie przyjmujemy pomocy. Jesteśmy zbyt zaradne, zbyt samodzielne, za bardzo przedsiębiorcze. To sprawia, że hodujemy obok siebie małe lenie, czy to w postaci dorastających dzieci (niewdzięcznych i roszczeniowych), czy męża (który twierdzi, że wszystko mu się należy od idealnej żony i korzysta z wrażeń od nieidealnej i zagubionej kochanki).

Dlatego tak często i tak głośno mówi się: kobieto, zadbaj o siebie, nie oddawaj się cała, nie poświęcaj się. Zostaw coś dla siebie.

Tylko tyle lub aż tyle.