Jesteś sama = jesteś gorsza, czyli stereotypowe postrzeganie singielek

Gabriela

Buahahhaha zauważ co mówią i jak soe zachowują mężatki, singielka sama jestem i nie czuje sie ani gorsza ani lepsza, ale nie zazdroszczę mezatkom , wraz z obraczka dochodzi obowiazek, odpowiedzialność .ludzie zawsze beda gadać bez względu na status , kogo to obchodzi , niebwiem jak inne panie ale ja lubie swoją niezależność , niepotrzebuje deklaracji bo sa gowno warte . Związek to nie tylko szczęśliwe chwile rowniez cierpienie . Ale życie to jedna wielka ironia nad która sie nie warto zastanawiać , te w związkach chciałyby pobyć singlami, single marzą o związku , natura ludzka zawsze chce tego czego nie ma. Singiel ma większy wybór hehe. Wiec cieszmy sie pełna wolnością i nie obniżamy standardów jeżeli nie chcemy mieć w przyszłości problemów jak inne , które tak chciały wyjsc za maz i bały sie byc ” stara panna” hahah :))

An

Napisane w fatalnym stylu, ale – pomijając język – dużo prawdy, niestety. Singielki postrzegane są najczęściej jako wybrakowane zołzy. Walczcie ze stereotypami, tylko uważniej segregujcie „talenty” debiutantów. Emotikon wink Emotikon tongue

Ann

Jak wiadomo, kobieta najłatwiej dziwaczeje od staropanieństwa. Samotność wywołuje dziwactwa, te zaś dalej napędzają samotność – aż dochodzimy do kolekcjonowania starych maselniczek i oblewania kefirem samochodów parkujących pod naszym oknem.

Dlatego trudno mi zapomnieć książkę Doris Lessing „Lato przed zmierzchem”, w której dowodzi ona, że kobieta – całkiem przeciwnie – dziwaczeje przez macierzyństwo i rodzinę. Czy Lessing może mieć rację? Przecież wszyscy wiemy, że dziwaczką jest ta 35-letnia kobieta, która przychodzi na imprezę w szerokiej spódnicy w kratę odpowiedniej dla 14-latki (i to tej sprzed epoki stringów). Do tego ma bluzkę z kołnierzykiem i koraliki. Coś w rodzaju głównej bohaterki „Pianistki” Elfriede Jelinek albo „Rewersu” według Andrzeja Barta. Styl ten świadczy nie tyle o złym guście, ile o pewnym błędzie w samoocenie – otóż kobieta ta przeoczyła po prostu, że nie jest już w wieku szkolnym. Przeoczenie nie jest jednak przypadkowe, nasza bohaterka chce zapewnić świat i samą siebie, że młodość – która minęła – trwa w najlepsze, a więc że jeszcze wszystko się może zdarzyć. Oczywiście, nic zdarzyć się nie może – wystarczy spojrzeć na jej buty na płaskim obcasie, by
wiedzieć to z całą pewnością.

Stara panna ma też inne dziwactwa: angażuje się w ochronę gołębi miejskich, kolekcjonuje stare gazety, prowadzi wielomiesięczną korespondencję z urzędem miasta, by zakazać parkowania pod jej ulubionym drzewem itd. – zabawy, na które normalna, zajęta miłością i domem kobieta nie poświęciłaby nawet minuty, ponieważ wszystkie minuty swojego życia przeznacza na poważne sprawy. Od kiedy w naszych mediach pojawiło się zjawisko singielki, kobieca samotność zyskała nieco godności – jednak bez przesady. Singielka wygląda wprawdzie kobieco, ma dobrą pracę i ciekawe pasje – lecz i tak, kiedy przekroczy trzydziesty któryś rok życia, staje się nieuchronnie przegraną dziwaczką. Została dyrektorem departamentu w dużej firmie? Wiadomo, musi jakoś kompensować porażki w życiu osobistym. Ubiera się seksownie i w najdroższych sklepach? Cóż, biedactwo nadal próbuje upolować faceta. Podróżuje po świecie, ostatnio na przykład była w Afryce, gdzie wspinała się na Kilimandżaro? Wiadomo, musi zapełnić czymś puste życie, którego nie zapełniają zajęcia poważne, takie jak gotowanie komuś obiadów.

Krótko mówiąc, choćby była piękna, mądra, miła i ciekawa świata, wszystko to są tylko dowody jej klęski, nędzne próby odwrócenia własnej uwagi od rzeczy, które jej się nie udały. Znacznie bardziej by ją ceniono, gdyby była brzydka, głupia, wredna i ograniczona – ale gdyby stworzyła dom. Dlatego oświadczenie Doris Lessing, że z reguły jest całkiem przeciwnie, i że to właśnie macierzyństwo i rodzina czynią z kobiety dziwaczkę, brzmi intrygująco i ożywczo – a w dodatku przekonuje. Proszę pomyśleć – oto zdrowa i szczęśliwa kobieta, która lubiła czytać książki, uczyć się języków obcych i podróżować, w jednej chwili rezygnuje ze wszystkich upodobań, by stać się na 20 lat kucharką, sprzątaczką i organizatorką
cudzych wypraw do pracy i przedszkola.

Rzec można, że to piękne tymczasowe poświęcenie, ale nic za darmo – po paru latach poświęcenie staje się uzależnieniem, a kobieta nie umie już spędzić pięciu minut bez krzątania się po domu i służenia innym. Nie jest w stanie usiąść w fotelu z książką, póki w zlewie jest choćby jeden brudny talerz. Oglądając ulubiony serial, jednym okiem patrzy, komu by coś nalać i podać. Centralnym wydarzeniem jej dnia jest zaś powrót męża z pracy. I tylko w zakamarkach pamięci jak świętość przechowuje obrazek siebie w wieku lat 17, siedzącej na ganku i patrzącej na zachód słońca – ponieważ był to ostatni moment, kiedy była sobą.

Kobieta taka po raz pierwszy zdaje sobie sprawę z własnego dziwactwa wtedy, kiedy dzieci wyprowadzą się z domu. Pozostawiona sama w pustym mieszkaniu dostrzega, że bycie potrzebną stało się jej jedyną naturą, zaś usługiwanie to nałóg. Teraz, żeby nie zwariować, musi zastąpić go nowymi nałogami. Z których najmniej groźnym byłaby ochrona gołębi, kolekcjonowanie maselniczek lub korespondencja z urzędem miasta na temat zakazu parkowania.