Kiedyś babcia czekała w oknie…a dzisiaj nie ma czasu

Nic nie zastąpi mądrej, dojrzałej miłości babci i dziadka. Z relacji z dziadkami każdy wnuk może czerpać pełnymi garściami. Pod warunkiem, że ma taką możliwość a babcia czy dziadek chęci i siły. Niestety dzisiaj bywa to wyjątkowo trudne. Z różnych powodów.

Dziadkowie pracują, a po pracy miewają mnóstwo innych obowiązków, są zmęczeni, w końcu chcą „korzystać z życia” (cokolwiek to oznacza). Coraz więcej jest babć i dziadków o napiętym harmonogramie, którzy w teorii chcą widzieć się z wnukami, ale w praktyce nie mają na to czasu. Są też tacy, którzy są na emeryturze, ale wybierają „święty spokój” niż „dogadzanie” wnukom.  Nie brakuje też takich, którym pomyliły się role i zamiast mądrego wspierania rodziców wybierają krytykowanie i narzekanie na każdym kroku. Są też tacy, którzy mają swoich wnuków ulubieńców i nie na wszystkie dzieci „starcza im czasu”. Nic dziwnego, że wielu rodziców jest dzisiaj zdania, że instytucja dziadków umarła. A na jej reaktywację nikt nie ma siły…i ochoty. Bo i po co, skoro najbardziej zainteresowane osoby sprawiają wrażenie, że im na tym nie zależy?

Kiedyś babcia czekała w oknie…

Dzisiaj „prawdziwe” babcie spotyka się tylko w bajkach?

„Gdy miałam kilka lat, do babci jechało się w każdy weekend. Wiadomo było, że będzie w domu czekać z ciepłą drożdżówką, a dziadek będzie siedział w oknie z zadowoleniem, machając do nas ręką na powitanie. Niestety moje dzieci tego nie znają. Babcia zamiast niedzielnych spotkań, woli wyjście z koleżankami, a dziadek biegi po parku. Teoretycznie zapraszają oboje, ale co z tego, gdy za każdym razem wspominają z ilu wyjść i atrakcji musieli dla nas zrezygnować. Odechciewa się wszystkiego…” Patrycja

Choć obserwacje Patrycji trudno przełożyć na całe społeczeństwo, to socjologowie podkreślają, że babć z dawnych lat jest coraz mniej. Dzisiaj kobiety, mające wnuki, często zamiast zadań, którym poświęcały czas ich mamy, wybierają wizyty u kosmetyczki, fryzjera i zwiedzanie świata z dobrze znanym lub nowym partnerem (współczynnik rozwodów po 50-60 mocno rośnie). Te, które mogą cieszyć się wcześniejszą emeryturą korzystają z życia, „póki jeszcze mają siły” i nie chcą rezygnować z przyjemności na rzecz wymagających wnuków. Te, które pracują, nie zawsze pragną kontaktu z dziećmi po wymagającym tygodniu pracy. Jedyne o czym marzą to…święty spokój. I choć teoretycznie zapraszają, to gdy się do nich przyjeżdża, widać, że najchętniej spędziłyby czas w inny sposób…

A wnuki? Póki małe nie widzą problemu, z czasem rosną i zauważają, że ich babcia czy dziadek jest mniej zaangażowany niż dziadkowie koleżanki z przedszkola. Im są starsze, tym więcej widzą i rozumieją. Dostrzegają większe zaangażowanie babć w podróżowanie, zwiedzanie, hobby, czy opiekę nad innymi wnukami…i naturalnie odpuszczają, bo uczą się czytać między wierszami. Coraz głośniej mówią, że zamiast do babci wolą wyjazd z rodzicami, czy…po prostu zostać w domu. Teoretycznie „problem” rozwiązuje się sam…tylko jakoś szkoda.

Dzisiaj babcia pracuje…albo już nie ma siły

Dzisiaj pracujemy znacznie dłużej i ciężej. Zasada ta dotyczy także seniorów. O ile oni sami mogli korzystać ze wsparcia własnych rodziców, bo ci byli w domu, na emeryturze, nie wszystkie kobiety pracowały, o tyle dzisiaj dziadkowie są mniej dostępni. Ze względu na pracę.

Dzielą nas również spore odległości. Babcia nie mieszka już niedaleko, dom w dom, jeszcze rzadziej w pokoju obok. Kontakty się zatem częściej rozluźniają i coraz trudniej je podtrzymywać.

Różnice dotyczą także priorytetów. Dzieli nas także sposób postrzegania świata i sposobu wychowywania dzieci. Rodzicom zarzuca się, że są roszczeniowi, a dziadkom, że zapomnieli jak to jest być młodym. O rodzicach mówi się, że nie potrafią wyluzować, a o dziadkach, że podważają autorytet własnych dzieci. W konsekwencji wnuki patrzą na dorosłych, którzy nie potrafią się dogadać…Tam gdzie brak obopólnego szacunku rodzi się mur niezrozumienia.

Babcia i dziadek ma prawo do własnego życia

Coraz częściej mówi się dzisiaj o nowoczesnych babciach i dziadkach, którzy stawiają na siebie. Teoretycznie nic w tym złego, że babcia czy dziadek pragnie zadbać o siebie, że realizuje swoje pasje, że dba o siebie…Problem w tym, że często rodzice narzekają, że brakuje w nowym życiu dziadków miejsca dla nich i ich dzieci. Brakuje empatii i momentu, by rozejrzeć się wokół. W praktyce, jak to zwykle w takich sytuacjach, wszystko rozbija się o proporcje, o złoty środek.

Obok obecnych, uważnych i mądrych babć i dziadków (których na szczęście nie brakuje), niestety są też tacy, którzy wszem i wobec ogłaszają, że wnuki są dla nich najważniejsi, mówią o wielkiej miłości, chwalą się zdjęciami, jednak w praktyce często wsparcia z ich strony brakuje. Nowoczesna babcia i dziadek ma tyle innych zobowiązań, że gdy rodzice szukają wsparcia i poszukują kogoś do doraźnej opieki nad wnukiem, na babcię nie można liczyć. Z pomocą przychodzi przyjaciółka czy wynajęta opiekunka.

Co ciekawe „szalone” babcie i dziadkowie często jako młode osoby mogły liczyć na wsparcie własnych rodziców i teściów. I uważali taką pomoc za coś, co „im się należało”…Jednak sami nie oferują jej własnym dzieciom – z różnych powodów.

Trudno tę sytuację oceniać…Lepiej zrozumieć.

Tylko zarówno rodzice małych dzieci, jak i dorastające po latach dzieci często, choć bardzo chcą, nie bardzo znajdują usprawiedliwienie. Czują się oszukani i pozbawieni czegoś cennego.

Rodzice rzecz jasna sobie jakoś poradzą, są opiekunki, które pomogą doraźnie, na co dzień są przedszkola, żłobki. Co jednak z wnukami, którym odbiera się radość wakacji raz w roku u dziadków, bo babcia wypoczywa w tropikach, a w pozostałe dni po pracy ma inne plany? Trochę ich szkoda…i dziadków też. Szkoda tych różnych okazji, kiedy z różnych powodów traci się możliwość zbudowania naprawdę bliskiego kontaktu z wnukami. Strata nie do odrobienia…na żadnej kawie z koleżanką czy wyścigach w parku.