Czy kobieta rzeczywiście powinna sobie ułożyć życie do 30-tki? Bo później jest za późno?

Ludzie stawiają sobie bardzo różne cele, ale na plan pierwszy wybija się konieczność ułożenia sobie życia. Czasu na to jest dość mało, zwłaszcza w przypadku kobiet, które najpóźniej do 30-tki powinny się już ustawić. Bo po 30-tce nie uchodzi żyć jak nomada. Trzeba mieć własny kąt – bez własnego M jesteś trochę niepoważna, tak żyją studenci, a nie dorośli ludzie. Musi być sukces zawodowy, ewentualnie ciepła posadka na etacie, z regularnymi dochodami i opłaconym ZUS-em.

No i facet. Z tym absolutnie nie ma co zwlekać. Po 30-tce akcje kobiet spadają na łeb, na szyję, biologiczny zegar wariuje, ani się obejrzysz, a zostajesz starą panną, nazywaną elegancko ‘singielką’. Po 30-tce jest już z górki, odcinasz wyłącznie kupony od tego, co udało się wypracować we wczesnej młodości. Przegapiłaś ten okres? Wyrazy współczucia, bo najpewniej nic dobrego już Ciebie nie spotka.

Co masz na wizytówce?

Udana kariera to jeden z wyznaczników wartości człowieka. Słusznie czy niesłusznie, powodzenie w pracy ma ogromny wpływ na to, jak się kogoś postrzega. A dzisiaj nad karierą pracować trzeba od najmłodszych lat, więc sorry, ale beztroskie balangowanie na studiach nie wróży dobrze na przyszłość. Jeśli nie znajdziesz porządnej pracy przed 30-tką, zaliczasz wielką porażkę. Na tym etapie życia wypadałoby już coś osiągnąć, a nie tkwić na szeregowym stanowisku, bez większych perspektyw na awans. Jeszcze gorzej, jeśli nawet nie wiesz, co chcesz robić. Serio, trzydziecha na karku i dopiero się zastanawiasz nad wyborem właściwej ścieżki? Weźże wreszcie dorośnij!

Skoro nie ma zawodowego sukcesu, nie ma również odpowiednio dużego majątku. Wynajmowana kawalerka? No, w tym wieku… Wypadałoby już gdzieś się zakotwiczyć, budować własny dobrobyt, a nie trwonić pieniądze na cudze nieruchomości. I kiedy się tłumaczy, że na kredyt jeszcze za wcześnie, że to za poważne obciążenie psychiczne, a zresztą gdzieś po głowie błąka się myśl o kilkuletniej emigracji, ciężko o zrozumienie – brak mieszkania to dowód, że albo jesteś za biedna, albo zbyt lekkomyślna.

Nie do pomyślenia jest również wydawanie pieniędzy ‘na głupoty’. Kto to widział, żeby trzy czwarte pensji przeznaczać na książki, podróże, koncerty i lekcje garncarstwa, zamiast inwestować w meble i lepszy samochód? Jeździć autobusem, żeby mieć więcej kasy na kolekcję płyt? Pójść do gorzej płatnej pracy, żeby mieć więcej czasu na hobby? Finansowanie swoich marzeń, zwłaszcza tych szalonych, nie jest zbyt dobrze przyjmowane, bo zaraz pojawia się zarzut: ona się nigdy niczego nie dorobi. A powinna, bo po 30-tce trochę siara być gołodupcem, choćby najbardziej szczęśliwym.

Twój czas przeminął

Zerowe osiągnięcia zawodowe w tym wieku może i nie są powodem do dumy, ale czy rzeczywiście oznaczają, że przegrało się życie? Przecież tak naprawdę nie jest się nawet na półmetku, skąd więc przekonanie, że straconego czasu nie da się już odrobić? Tym bardziej, że nie musiało stać za tym lenistwo, ale na przykład źle wybrane studia, które pożarły pięć lat, ale w zamian dały jedynie bezużyteczny papierek. Albo brak przebojowości, niewiara we własne talenty, chorobliwa nieśmiałość, strach przed wyjazdem do wielkiego, obcego miasta. A nawet jeśli to efekt zwykłego nieogarnięcia, to naprawdę klamka zapadła, można już tylko dalej marnować swoje życie?

Oczywiście nie, wyjść na prostą da się w każdym wieku, ale uczciwie trzeba powiedzieć, że z wiekiem jest to coraz trudniejsze. Z wielu powodów, a jednym z nich jest wstyd, że zaczyna się z opóźnieniem, co zwiększa desperację i utrudnia nawiązywanie kontaktów. Można poczuć się nieswojo, wykonując najprostsze prace, podczas gdy reszta rówieśniczek zajmuje odpowiedzialne stanowiska, a najbliższymi współpracowniczkami są dziewczyny, które ledwie odebrały dowód osobisty. Jest ciężej w ogóle się załapać na pracę, bo ubogie CV w wieku 23 lat nie szokuje, ale takie samo ubóstwo u kogoś dekadę starszego może wydać się zaskakujące. Jeśli kobieta ma dzieci, jest jakoś tam usprawiedliwiona, ale gdy dzieci nie ma, pojawia się pytanie: co ona robiła przez ten czas, że niczego znaczącego jeszcze nie osiągnęła? Jest leniwa, mało ambitna, z trudnym charakterem? Praca najwyraźniej nie jest dla niej priorytetem, więc są wątpliwości, czy nagle teraz okaże się wartościowym nabytkiem dla firmy. Słowem, wygląda na osobę, w którą nie warto inwestować, bo bardziej perspektywiczna wydaje się młoda, pełna zapału stażystka.

Z drugiej strony, ludzie sukcesu nierzadko rozpoczynali swoje oszałamiające kariery właśnie z takim poślizgiem. I niespecjalnie im to w czymś przeszkodziło, w pewnym sensie wręcz pomogło, bo jako starsi nie byli już tak w gorącej wodzie kąpani, a życiowe doświadczenia, również te negatywne, posłużyły jako cenny kapitał do budowania przyszłości. Więc jak najbardziej się da, jeśli tylko znajdzie się w sobie owo słynne pozytywne nastawienie.

Teraz już nikt ciebie nie zechce

Największym problemem jest jednak ułożenie sobie życia uczuciowego. To ciągle rzecz, która określa kobietę. Można zostać dyrektorką, obronić doktorat i zarobić milion euro, i tak na koniec się usłyszy: ale chłopa nie ma. Co jej z tej mądrości przyszło? Po co jej te wszystkie sukcesy? Wciąż jest sama, a w obliczu staropanieństwa wszelkie osiągnięcia bledną, tracą sens, to jedynie plaster na złamane serce i oszukiwanie samej siebie, że jest się szczęśliwą. Bo wiadomo, że nie jest.

O ile marną karierę zawodową i mało imponujące dochody kobiecie da się wybaczyć, tak braku faceta w żadnym razie nie. To coś, co przed 30-tką koniecznie należy odhaczyć, ponieważ w żaden sposób nie da się tego nadrobić ‘na starość’. Z prostego powodu: fizyczna atrakcyjność kobiet szybko się ulatnia i nic tego nie zatrzyma. Po 30-tce życie kobiet powoli się kończy, w przeciwieństwie do facetów, którzy wtedy właśnie stają się godni pożądania. Presja wieku jest ogromna, co zmusza do walki z czasem. Walki z góry przegranej, więc trzeba capnąć, co najlepsze w okresie swojej największej chwały, jako że z każdym rokiem szanse na zdobycie wartościowego mężczyzny topnieją.

To przekonanie, że kobieta musi znaleźć męża w swoim ‘prime-time’ sprawia, że do samotnych trzydziestek podchodzi się z wielką nieufnością. Patrzy się na nie podejrzliwie, bo jak to, w szczytowej formie nie zdołały nikogo usidlić, więc musi być z nimi coś nie tak. Mają jakiś feler, po prostu nie ma szans, że są normalne. Gdyby były, już chodziłyby z obrączką na palcu. Mogą wyglądać efektownie, ich wiek i tak odstrasza, bo pewnie od razu będą cisnąć na ślub i dzieci, są totalnie zdesperowane, no i te ich roszczenia, tego nie da się znieść. Nie mówiąc już o tym, że po 30-tce kobiety nie chcą tak po prostu kogoś poznać. Nie, one łowią, grasują, chcą za wszelką cenę upolować jelenia, bo nawet nie faceta.

Sama nie wierzysz, że się uda

Ile w tym prawdy? Niestety, dość sporo. Kobiety rzeczywiście czują, że muszą podkręcić tempo. I często wierzą, że po przekroczeniu magicznej bariery 30 lat stają się towarem drugiej kategorii. Są przekonane, że nie mają już niczego do zaoferowania, w kółko przeżywają pojawiające się znienacka zmarszczki i coraz bardziej widoczny cellulit. Nakręcają się w swoim nieszczęściu i przez to rzeczywiście zniechęcają potencjalnych adoratorów, jednak nie tyle z powodu niedostatków urody i mniej jędrnej skóry, ile przez fatalne nastawienie do życia i tych okropnych samców.

Lecz są też historie ‘brzydkich kaczątek’, dziewczyn, które rozkwitły właśnie w wieku balzakowskim. Dopiero wtedy odkryły swoją kobiecość i nauczyły się, jak z niej korzystać. Zyskały pewność siebie i zrozumiały, jak ważny jest szacunek dla siebie i tej drugiej osoby. I że nic na siłę, bo są gorsze rzeczy od samotności. Jasne, młodość to potężny atut, jednak dzisiaj metryka jeszcze niczego nie przesądza, na pewno nie w takim stopniu, w jakim się uważa. A jeśli dla faceta wartość mają wyłącznie sprężyste pośladki, to usidlenie go za młodu niczego nie zmieni – za kilkanaście lat i tak wymieni swoją zmęczoną żonę na rozchichotaną maturzystkę.

W rzeczywistości 30 lat to żaden wyrok. Że niektórzy panowie tak sądzą – ich prawo. Gdyby istotnie tak było, żadna starsza kobieta nie miałaby kochającego partnera, a takie przypadki się zdarzają, i to nie dlatego, że udało się zaciągnąć przed ołtarz w stosownym momencie. Są kobiety, które mimo niezbyt pięknego ciała naznaczonego rozstępami potrafią w późniejszym wieku ułożyć sobie życie i stworzyć szczęśliwy związek, który czasami jest lepszy i bardziej satysfakcjonujący niż związek dziewczyny o figurze modelki.

Nie zawsze oszukasz naturę

Jest jednak pewna kwestia, w której ponaglanie, by zdążyć przed 30-tką, nie jest tak zupełnie pozbawione podstaw. To oczywiście macierzyństwo. Facetowi nic nie tyka, może spokojnie poczekać, aż dojrzeje do takiej decyzji. Kobiety tego luksusu nie mają. Wprawdzie ciąża w późniejszym wieku jest możliwa, ale nie da się całkowicie przymknąć oczu na dodatkowe trudności. Jak wyższe ryzyko powikłań lub poronienia, większe prawdopodobieństwo wystąpienia wady chromosomalnej czy obniżona płodność – po 30-tce kobieta ma do dyspozycji znacznie mniejszą liczbę jajeczek i nie zawsze udaje się zajść w ciążę bez medycznego wsparcia.

Ciąża to zawsze duże obciążenie dla organizmu, dlatego najlepiej zdecydować się na nią wtedy, gdy organizm jest w dobrej kondycji. Można bardzo dbać o siebie, ale wieku nigdy nie da się tak do końca oszukać, jeśli więc macierzyństwo jest jednym z głównych życiowych priorytetów, odkładanie tego na ostatnią chwilę może się zakończyć bardzo gorzkim rozczarowaniem.

Ułożyć po swojemu

Kiedy po kolejnych urodzinach dopada refleksja, że życie wygląda inaczej niż się wyobrażało, najgorsze jest stwierdzenie: już za późno na zmiany. To znacznie gorsze niż sam fakt, że się nie ułożyło. Człowiek widzi, że te 30 lat przeleciało i nie miało większego znaczenia, ale zapomina, że przed nim jeszcze co najmniej drugie tyle. Bądź zakłada, że dalej będzie tylko gorzej, bo taka sobie młodość przekreśla szanse na udane życie. Co jest o tyle śmieszne, że dzisiaj znacznie łatwiej zafundować sobie nowy start w późniejszym wieku, tymczasem słuchając niektórych ludzi można odnieść wrażenie, że 30-tka to zjazd prosto do trumny.

Warto też odpowiedzieć sobie na pytanie, czy naprawdę ma się wewnętrzne poczucie klęski czy może wynika ono z tego, że wszyscy dookoła tak twierdzą? Z grubsza większość ludzi rzeczywiście chce podobnych rzeczy, dlatego definicje ‘ułożenia sobie życia’ często się pokrywają. To jednak nie znaczy, że każdy pragnie tego samego, a odejście od schematu nie musi być równoznaczne z klęską.

Owszem, są kobiety, które udają zadowolenie z życia, choć skrycie pragną tego, czym rzekomo gardzą. Ale udają również ci, którzy idealnie wpasowali się w schemat, tyle że szczerze go nienawidzą i najchętniej poszliby w diabły, gdyby nie poczucie odpowiedzialności. W układaniu sobie życia głównym grzechem jest bowiem to, że nie zawsze dąży się do własnego celu. Czasami to cel narzucony odgórnie, bo tak trzeba. I można być teoretycznie spełnionym, ale jakoś tak… bez satysfakcji.