Czy kobiety szanują mężczyzn?

Są mężczyźni, którzy traktują swoje partnerki jak domowe zwierzęta. Jak służące. Nie liczą się z nimi, ośmieszają je, dają do zrozumienia: to moje i mogę z tym zrobić, co zechcę. Tak, ‘to’, bo kobieta jest istotą niższego rzędu, człowiekiem jest mężczyzna. Co oczywiście jest mocno sprzeczne z nowoczesnymi poglądami, które zabraniają dyskryminowania kogokolwiek ze względu na płeć. Dlatego też z szowinistyczną postawą walczy się coraz ostrzej – demonstrowanie braku szacunku do kobiet może dzisiaj oznaczać koniec kariery i pożegnanie z publicznym stanowiskiem. Po prostu nie opłaca się już tego robić.

A co z szacunkiem do mężczyzn? Mówi się, że oni, w przeciwieństwie do kobiet, dostają go z urzędu. I coś w tym jest, mężczyzn jako całość faktycznie obdarza się większym poważaniem, to ciągle grupa uprzywilejowana. Ale gdy spojrzy się na jednostki, obraz przestaje być czarno-biały. Kobiety też pozwalają sobie na zachowania pełne lekceważenia i pogardy, a facet nie zawsze jest oprawcą – czasami bywa ofiarą.

Równanie w dół

Można odnieść wrażenie, iż dla pewnej grupy kobiet równouprawnienie oznacza przede wszystkim możliwość przeczołgania facetów po błocie bez żadnych konsekwencji, a nawet w oczekiwaniu na oklaski. To nasza siła, wreszcie wolno nam otwarcie powiedzieć, co sądzimy o samcach i nie zawahamy się tej siły użyć. I co nam zrobicie?

Najczęściej nic. Sfera publiczna jest zdominowana przez mężczyzn, ale wydaje się, że kobietom w niej obecnym pozwala się na więcej. Kiedy dziennikarz czy polityk opowie seksistowski żart albo postawi tezę, że kobieta nie nadaje się do uczenia matematyki, rozpętuje się burza. Jak on śmiał?! To nie średniowiecze! Oburzenie jest zwykle jak najbardziej słuszne. Tyle że strona oburzona często robi dokładnie to samo. Kontrowersyjne tezy, ostra krytyka, krzywdząca generalizacja, przedstawianie mężczyzn jako ludzi drugiej kategorii, brutalnych, bezmyślnych i zwyczajnie głupich. No przecież to faceci, czego się po nich można spodziewać? A kiedy druga strona protestuje, że to nieprawda, nie wszyscy tacy są, niesprawiedliwe jest takie tępe uproszczenie, dostaje w twarz patriarchatem i to kończy dyskusję.

Kobiety stają się napastnikami i kiedy tylko mogą, wyśmiewają męskość. Złoszczą się, gdy ktoś wysyła je do kuchni, ale same chętnie powtarzają, że faceci to proste zwierzęta, z jedną dźwignią zastępującą im mózg, dlatego powinno się im bromować posiłki. I trzymać krótko za ryj, bo są jak kafelki, raz dobrze położysz, możesz deptać latami. Tak właśnie powinno być. A co, teraz nasze na wierzchu.

Nie czyń drugiemu co tobie niemiłe?

Sfera publiczna rządzi się swoimi prawami, ale i na poziomie domowym kobiety lubią zademonstrować własną wyższość. Nie znoszą, gdy ktoś im wmawia, że nie dadzą rady, że nie potrafią, bo to męska działka. Irytują się, słysząc pełne wyższości męskie pouczenia i połajanki, dostają białej gorączki, gdy wyłapują pobłażliwe spojrzenia i znaczące uśmieszki pod tytułem ‘haha, baba się do tego nie nadaje’. Po czym na własnym terytorium przyjmują bardzo podobną postawę.

Mąż chce się zaangażować w wychowanie dziecka? Jedna żona się ucieszy, druga potraktuje ojca niczym niedorozwiniętego ćwoka. Nie pozwoli dziecka wykąpać, bo on pewnie nie umie, utopi albo nakarmi mydłem. Obiadku nie da przygotować, bo ten przygłup nie wie z czego, jaka temperatura i w której miseczce podać. Na ręce nie, bo upuści. Ubrać nie, bo przecież zimą pewnie puści dzieciaka w samych majtkach. Słowem, wiele kobiet narzeka na brak pomocy przy dzieciach, ale jednocześnie na każdym kroku podkreśla, jak nisko ceni męskie umiejętności w tej kwestii. I to jeszcze zanim on te umiejętności wykaże.

Przekonanie o niższości intelektualnej facetów nie dotyczy zresztą tylko dzieci. Kobieta nie chce być bezwolną kuchtą, ale zdarza się, że zamiast upragnionego partnerstwa stosuje zwykłe odwrócenie ról. To ona staje się domowym tyranem, który swoją połówkę ma głęboko w tylnej części ciała i nader chętnie to demonstruje. Cokolwiek facet postanowi jest źle. Ale nie tak, że źle, bo coś tam i merytoryczne uzasadnienie. Źle, bo hahaha, ale ty jesteś głupi, ale nie masz racji, no weź w ogóle co to za pomysł. Jesteś skończonym kretynem. Boże, gdyby nie ja… ty byś zginął, wszystko zmarnował, jaki ty jesteś beznadziejny. Czy w ogóle umiesz coś porządnie zrobić? Trzy dni już podłączasz to kino domowe, no w NASA raczej nie masz czego szukać. Rany, a ile czasu można skręcać głupią szafę? Jak to nie wiesz, dlaczego auto nie zapala, aż takim głąbem jesteś? I tak dalej, ciągłe wyśmiewanie, podważanie kompetencji, totalny brak wiary, jedynie szydera. Że chłop łaski nie robi i powinien się starać? Dokładnie to samo można powiedzieć o żonie – żadna łaska, że gotuje i sprząta, to też jej dom, a jak spali makaron to wolno jej wytknąć, że nawet pasanie gęsi by ją przerosło, no co, szczera prawda.

Powiem otwarcie, mój mąż…

O beznadziejności faceta niektóre kobiety bardzo lubią informować opinię publiczną. Skwaszona żonka chętnie opowiada o ułomnościach małżonka i nie widzi w tym niczego niestosownego. Bądź doskonale widzi i o to właśnie jej chodzi. By publicznie tego gościa upokorzyć. Więc niech słyszą, że mąż to fujara, skończona ciapa, a taki gruby, a łysy, prawdziwy sprinter, jeśli wiecie co mam na myśli, ma beznadziejną robotę, chrapie jak wieprz, nie umie tego i tamtego, a wczoraj to zrobił tak, żenada, co nie? No boki zrywać! Mąż się czerwieni, reszta widzów nerwowo się śmieje z zażenowania. Żona czuje się też w obowiązku pouczać męża niczym przedszkolaka – a jak ty jesz, a dlaczego tyle ziemniaków, nie siedź tak, nie sap, zapnij koszulę, popraw pasek, czego tak rżysz, o panienko przenajświętsza, co ja się z tobą mam. Jak żonka ma ‘lepszy’ dzień, to dołoży jeszcze do kompletu jakąś dramatyczną scenkę, wyskoczy z fochami, popłacze się, na koniec piękna puenta w postaci siarczystego policzka, niech cały świat zobaczy z jakim złamasem przyszło się jej użerać.

On milczy, zaciska tylko szczęki, ale nie powie nic, przecież jak się odezwie, zareaguje nieco ostrzej, rozpęta się piekło. Bo jak facet pastwi się nad kobietą, zwykle ktoś z towarzystwa w końcu powie ‘przyhamuj Stasiu’. Gdy dzieje się tak w drugą stronę, za atakowanym facetem mało kto się ujmuje. Co kobietę nakręca jeszcze bardziej. A mąż jest w patowej sytuacji, bo jak odfuknie, wyjdzie na chama i damskiego boksera, jak będzie siedział cicho, wezmą go za pantoflarza.

A mogłam wyjść za Ryśka…

Kobiety często okazują swoim mężczyznom brak szacunku, jeśli czują, że związek nie do końca jest satysfakcjonujący. Zamiast próbować jakoś ten kryzys przezwyciężyć albo po prostu odejść i poszukać kogoś wartościowszego, tkwią przy tym niewłaściwym i na wszelkie sposoby próbują obrzydzić mu życie. A ponieważ to dobrze znana osoba, wiadomo, gdzie i z jaką siłą uderzyć, by mocno zabolało.

Padają więc argumenty najcięższego kalibru, dotykające najczulszych punktów męskiego ego. Jesteś taki niezaradny. Za mało zarabiasz. Nie masz jaj, nie umiesz zawalczyć o coś lepszego. Gdzie twoje ambicje? Do tego masz małego i jesteś beznadziejny w łóżku. Skąd w ogóle wiesz, że to są twoje dzieci? I jeszcze jeden szpikulec na koniec – gdybym wyszła za tamtego, dzisiaj miałabym o niebo lepiej niż z tobą. Nie sięgasz mu nawet do pięt. To zresztą żadna sztuka ciebie przewyższyć, niemal wszyscy dookoła są lepsi. Mój szef, moi koledzy z działu. Mąż przyjaciółki, zobacz jak ona przy nim żyje. A ty, taki leszcz… nawet nie wiesz, jak strasznie tobą gardzę.

Że słuszny żal, bo facet rozczarował? Może. Ale znowu, wystarczy odwrócić argumenty. Ty stara klępo, gdybym ciebie nie poznał, teraz mógłbym umawiać się z atrakcyjnymi studentkami, zamiast patrzeć na twoje wory pod oczami i gruby brzuch. Tak, właśnie, jesteś gruba. I robisz beznadziejną ogórkową.

Panu już dziękujemy

Trudno też nazwać szacunkiem notoryczne podkreślanie, jak to w sumie mężczyzna jest zbędny. Niektóre kobiety tak ostentacyjnie demonstrują swoją niezależność, że naprawdę rodzi się podejrzenie, iż w tym związku są wyłącznie po to, by udowadniać facetowi przy każdej możliwej okazji jego marność. Cokolwiek się dzieje, on musi poczuć, jak niewiele znaczy, a ona we wszystkim jest lepsza. Co wytknie ze złośliwą satysfakcją: widzisz, ja to załatwiłam, a ty cieniasie nie, i kto tu jest silną płcią? Ach, ty pierwszy wymiękłeś. Idź stąd, nie chcę twojej pomocy, co też ci przyszło do głowy? Nie, nie jesteś mi potrzebny. Tak w ogóle to bądź wdzięczny i całuj po rękach, że mimo tej samodzielności obdarzyłam cię łaskawie swoim uczuciem.

Drugi krok to testowanie granic. Kobiety nie lubią uchodzić za łatwe i wiedzą, że faceci wolą te, o które trzeba się starać. I robią wszystko, by mężczyzna mógł się na tym polu wykazać, przy czym nie chodzi tu o stawianie jakichś konkretnych wymagań czy trzymanie określonych standardów. Nie, kobieta w możliwie najgłupszy sposób będzie sprawdzać, na co facet się zdobędzie ‘w imię miłości’. Celowo go upokorzy, bo jeśli on przełknie swoją dumę, znaczy że naprawdę mu zależy. Da się publicznie ośmieszyć. Przejedzie 500 kilometrów tylko po to, by zastać zamknięte drzwi, bo jej coś wypadło. Odwoła w ostatniej chwili swoje plany, bo ona ma focha, choć zaraz potem powie, że nie trzeba było. Po prostu, zero szacunku dla czyjegoś czasu, nerwów, wysiłku. Traktowanie z buta, żeby sobie jakąś pokrętną drogą podbić własną wartość.

A jak już facet udowodni, że jest tej miłości godzien, zaczyna się szukanie granic męskiej wytrzymałości. Sprawdzanie, jak daleko można się posunąć. Czy zniesie żarciki ze swojej męskości? Wytrzyma docinki w temacie pracy albo swojego dziwacznego hobby? Wolno mu naubliżać, jeśli zachowa się ‘niewłaściwie’? Da się popchnąć, kopnąć, uderzyć? Przecież nie odda mi – kobiecie. No to masz, a masz, ty świnio.

Jak Kuba Bogu…

Upokarzanie mężczyzn jest w jakimś tam sensie odreagowaniem tych wszystkich krzywd, jakich kobiety doznawały od płci przeciwnej. Dzisiaj kobieta może się domagać szacunku dla siebie, może też w rewanżu nie okazać go facetowi i nie spotka ją za to żadna kara czy ostracyzm. To cenna broń, ale nie każda kobieta wie, jak się z nią obchodzić. Stąd te strzały na oślep, które przynoszą więcej strat niż pożytku.

Kobiety się tłumaczą, że przecież faceci robią to samo. I to akurat prawda, bo robią, męskie fora aż kipią od jadu i pogardy wobec dziewczyn. Wciąż silne jest przekonanie u samczej braci, że kobieta to ktoś mniej wartościowy, głupszy, słabszy, bez zasad i na dobrą sprawę nadaje się tylko do jednego. Łatwo więc zrozumieć, że po usłyszeniu takich tekstów czuje się potężne pragnienie odwetu. Pragnienie, które wreszcie można zaspokoić i zadziałać w myśl zasady ‘a zobacz sobie jak to jest’. Cóż, władza niestety deprawuje.

To bardzo przyjemna świadomość, że da się odebrać facetowi coś, na czym mu ogromnie zależy. Tak potrzebuje szacunku? No to właśnie tego nie będzie miał. Niezbyt szlachetna zagrywka, ale czy mężczyźni nie mają swoich grzechów na koncie? Mają, i to jeszcze większe, dlatego łatwo uciszyć sumienie. I może dałoby się to jakoś usprawiedliwić, gdyby kara faktycznie spotykała oprawców. A jest dokładnie odwrotnie. Kobiety poniżają przede wszystkim tych mężczyzn, którzy nie mają siły się postawić, nie chcą tego zrobić bo naprawdę szanują swoje wybranki albo tak bardzo są zakochani, że przymykają oczy na te podłości. Co raczej prowokuje do przejścia na stronę brutalnych chamów, których może i oficjalnie się potępia, ale w stosunku do nich kobieta w życiu nie pozwoli sobie na tak jawny brak szacunku. Wnioski są oczywiste.

Można się teraz sprzeczać, kto zaczął pierwszy i kto pierwszy powinien ustąpić. Ale czy to nie mądrzejszy daje przykład właściwym zachowaniem? Ośmieszając i upokarzając facetów kobiety tylko udowadniają, że mając taką możliwość, stają się tak samo złe i okrutne jak mężczyźni. Powielają wszystkie te wzorce, które tak mocno tępią u płci przeciwnej. A to chyba nikomu nie służy.