Kryzys wieku średniego u kobiet – też Cię dopadnie?

Mówiąc ‘kryzys wieku średniego’ niemal zawsze ma się przed oczami starzejącego się mężczyznę, który tak bardzo nie chce się pogodzić z upływem czasu, że kupuje sportowe auto, inwestuje w przeszczep włosów i funduje sobie młodą kochankę. O tych stereotypowych zachowaniach powiedziano już chyba wszystko, przeanalizowano je na wszelkie możliwe sposoby, obśmiano, wytłumaczono, zracjonalizowano.

A kobiety? Ich problemy z wejściem w wiek średni to trochę temat tabu. Jeśli zaś się już o tym mówi, to bardziej z pogardą niż zrozumieniem, by wspomnieć tylko o sławnych ‘ryczących czterdziestkach’. Bo największą wartością kobiety jest być młodą i piękną, po tym etapie stajesz się niewidzialna, no chyba że się zbuntujesz i weźmiesz byka za rogi. Ale to nie jest wcale takie proste.

Strasznie jest mi źle…

Kryzysy zdarzają się w każdym wieku, ale ten półmetkowy wydaje się szczególnie dotkliwy. Nie atakuje nagle podczas zdmuchiwania świeczek na urodzinowym torcie, to raczej seria niepokojących objawów, które zdają się narastać. Zaczynają się na przykład problemy ze snem – budzisz się w połowie nocy, rozmyślasz, głowa pęka od emocji, tworzą się jakieś przerażające wizje. Podejmuje się pochopne, nieprzemyślane decyzje, których zresztą zaraz potem się żałuje, bo nie przyniosły one żadnej ulgi. Jest taka galopada myśli, że ma się poczucie ‘zaraz zwariuję’. Jest niczym nieuzasadnione rozdrażnienie przeplatane okresami totalnej apatii, gdy nie chce się nic robić i zupełnie nic nie cieszy. Przyszłość? Co to za przyszłość! Ona tylko przeraża, nie ma w niej nic optymistycznego, a ci co mówili o zaczynaniu życiu po 40. chyba dostali cegłą w głowę.

Nie ma się w sobie nawet cienia pasji, jest wyłącznie znudzenie, brak motywacji do podjęcia jakiekolwiek kroku do przodu. No bo po co, to i tak nic nie da, jestem stara i życie za mną. Najlepsze lata bezpowrotnie stracone i nie da się już tej pustki niczym wartościowym zapełnić. I jeszcze ten wygląd… Gdy dopada kryzys, zaczyna się albo obsesja na punkcie urody, przesadne dbanie o siebie, mania zakupów, wieczorowy makijaż nawet do spożywczaka, albo idzie się w kompletną abnegację, bo i tak jestem paskudna, pomarszczona, gruba, więc na co mi ładne ubranie i uczesane włosy? Wstyd własnego ciała odpycha od seksu, związek zaczyna się sypać… Po prostu czujesz się wewnętrznie bardzo, bardzo staro.

Poczucie życiowej klęski to jednak nie tylko wina samego wieku, ale i pochodna modnego sloganu ‘możesz wszystko’. Bo życie pokazuje, że jednak nie możesz, niech choć w połowie da się zrealizować śmiałe, młodzieńcze plany, a już będzie dobrze. Za młodu można się jeszcze było łudzić, że się zdąży, jest czas, w kryzysie widzi się, że tego czasu jest coraz mniej. Ba, że w ogóle go już nie ma. Kobieta w średnim wieku czuje się bezużytecznym nieudacznikiem, a otoczenie wcale nie pomaga jej w rozwianiu tego wrażenia. Bo co czeka panią dobijającą do menopauzy? Bawienie wnuków, robienie na drutach i proteza w szklance.

A jeśli ona wcale nie ma na to ochoty? Po 40. często przeżywa się drugą falę buntu, wywołaną właśnie przez te smutne refleksje o przemijaniu. Dojrzałe kobiety zapisują się więc na studia, planują szalony wyjazd, zaczynają biegać, robią sobie ekstrawagancką fryzurę. I co słyszą? Że im odbiło, mówiąc najdelikatniej. Kobieta po 40. czy 50. jest ignorowana, gdy mówi, że czegoś jej w życiu brakuje i chciałaby to narobić, uratować te chwile, które zostały, żeby nic więcej nie umknęło. U mężczyzn chęć przygody, dalszego rozwoju to coś oczywistego. U kobiety te rozterki i poszukiwanie siebie złoszczą. Czego baba jeszcze chce od życia? Czego jej znowu brakuje? Problemy z czterech liter. Fanaberie starej baby.

Ty lepiej spójrz w lustro

Najgorsze w kryzysie średniego wieku jest to, że przestaje się być kobietą. Starość jest piękna, zmarszczki dodają charakteru, kobieta z historią jest bardziej interesująca – to miło brzmiące frazesy, które nijak się mają do rzeczywistości. W pewnym wieku po prostu przestaje się wzbudzać zainteresowanie. Nikt się nie ogląda, nie komplementuje, nie podchodzi z drinkiem, nawet własny mąż odwraca oczy, ożywia się dopiero na widok hostessy w supermarkecie. Oczywiście, dużo młodszej. Idzie się załamać.

Dbanie o siebie nie zawsze wystarcza, bo metryka to metryka, upływu czasu nigdy nie oszukasz. Owszem, to fajnie, gdy kobitka się stara, ale co z tego, jeśli zaraz pojawia się komentarz: kogo ona chce oszukać? Szczyt chwały ma za sobą. Nogi może i zgrabne, jednak gładkiej buźki nic nie zastąpi. Niektórym to nawet przeszkadza ta dbałość – możesz sobie biegać na pilatesy i triathlony, ale nie łudź się, już nigdy nie odzyskasz uroku sprężystej dwudziestolatki. Czujesz się młodo? Świetnie, ale młoda nie jesteś, nie zaklinaj rzeczywistości. I przede wszystkim nie próbuj wmawiać nam, że nie jesteś zwykłą, starą babą z kompleksami.

Kobieta jest w sumie winna tego, że się starzeje. Jak gdyby ten naturalny proces jakoś godził w samopoczucie innych. Zwłaszcza mężczyzn, którzy najchętniej zesłaliby te staruchy na jakąś odludną wyspę, jak kiedyś trędowatych. A spróbuj się tym nie przejmować i wyjść na plażę w bikini albo założyć na niedzielny spacer czerwoną, dopasowaną sukienkę, zaraz się dowiesz, jak bezczelna jesteś, psując obcym ludziom widok. Bo w twoim wieku już tak nie uchodzi i w ogóle to śmieszna jesteś.

Kobietom nie wolno się starzeć, przez co łapią się one dość dramatycznych środków, by młodość zatrzymać, co wywołuje jeszcze bardziej jadowite komentarze. Wystarczy popatrzeć na podejście do znanych aktorek. Wytyka się im najmniejsze zmarszczki, że już nie tak jędrny tyłek, są zdjęcia w zbliżeniach pod każdym kątem, by wszyscy zobaczyli, że ona już nie jest tą hożą dziewoją z plakatów wieszanych nad łóżkiem dwie dekady temu. Kiedy zaś te mankamenty próbuje zatuszować, zostaje tapeciarą, która nie umie się zestarzeć z godnością. I bądź tu mądra.

Gdzie cię nosi?

Kompleksy związane z wyglądem przekładają się oczywiście na kłopoty w sypialni. Do męża na dystans, a jeśli kobieta jest sama, traci ochotę na nowe znajomości, bo przecież się nie rozbierze przed obcym facetem i nie narazi na drwiny. Ale nie tylko to jest problemem. U kobiet apetyt na seks rośnie z wiekiem i zbiega się właśnie z tym okresem kryzysowym. Często dopiero koło 40 – tki kobieta wreszcie staje się świadoma swojego ciała i seksualnych potrzeb. I chciałaby te potrzeby realizować, ale nagle się dowiaduje, że teraz już jej nie wolno. Znaczy, wolno, tylko nie wypada.

Kobieca potrzeba seksu, romansu, poczucia własnej atrakcyjności jest tak żenująca i obrzydliwa, że aż zatyka z oburzenia. Zwłaszcza gdy jest realizowana w niestandardowy sposób, na przykład z młodszym kochankiem. Że facet w kwiecie wieku chce posmakować szalonego seksu, to normalne, tylko pogratulować. Ale ‘leciwa’ pani? Po prostu nie mieści się w głowie. Bo nie dość, że sama z siebie jest obleśna, to jeszcze żebrze o miłość, gdyż wiadomo, za darmo nikt by jej nie tknął. Jej popęd wywołuje niesmak, w najlepszym razie szyderczy śmiech. Nawet czytanie erotycznych powieści czy oglądanie filmów z przystojnymi aktorami prowokuje do drwin – ot, stare, niewyżyte baby jarają się sprośnymi historyjkami, poszłyby lepiej do garów.

Trudno by takie opinie nie zaważyły na samoocenie i nie zniechęciły do erotycznych eksperymentów. Raczej zaczyna się wierzyć, że tego typu rzeczy będzie można już tylko oglądać na filmach. Rzecz jasna w zaciszu, żeby nikt nie wyśmiał.

Twój sukces to porażka

Szczególnym przypadkiem kryzysu wieku średniego są kłopoty kobiet sukcesu. Dojście do półmetka jest dla nich dość często gorzkim przełomem. Gdy były młode pragnęły kariery, splendoru, dowodu, że nie są w niczym gorsze od mężczyzn, a nawet od nich lepsze. Zeszło na tym kilkanaście lat, aż przychodzi ta magiczna 40-tka i nie do końca ma się poczucie przyjemnego spełnienia. Dokucza przede wszystkim brak ułożonego życia osobistego oraz brak dzieci. Zaczynają się wątpliwości – czy było warto?

I taka kobieta rzadko kiedy może liczyć na zrozumienie czy tym bardziej współczucie. Mężczyzna z podobnymi wątpliwościami w sumie łatwo sobie poradzi – jest starszy, ale ma pieniądze, z wyszukaniem żonki na osiadły tryb życia kłopotu nie będzie, a i dzieci zdąży jeszcze spłodzić. Kobieta w średnim wieku ma niestety pod górkę. Jeśli zapragnie dziecka, nie zawsze uda się jej dojść do celu szybko i przyjemnie, a i znalezienie stałego partnera to nie takie hop siup, bo rówieśnicy preferują młodsze, a starsi mogą mieć już nieco inne oczekiwania od związku.

I od razu jest – ma baba za swoje. Chciała pozycji i pieniędzy zamiast docenić prawdziwe wartości, więc ma to, na co zasłużyła. Jest sama jak palec i dobrze jej tak. Mało kogo obchodzi co osiągnęła, jeśli odczuwa smutek, że brakuje jej domu, inni mają wręcz satysfakcję, jak to życie utarło nosa za nadmierną ambicję. Bo przecież kobiecie nie wypada oddawać się pracy kosztem naturalnych potrzeb. Nie miałaś ich za młodu i nie chciałaś zgodnie z tradycją? No to teraz nie płacz.

Tyle że oddawanie się domowi i dzieciom wcale nie chroni przez kryzysem. Wręcz przeciwnie. Mnóstwo kobiet w średnim wieku strasznie cierpi, bo praktycznie z dnia na dzień tracą coś, czemu oddawały się przez ostatnie lata. Dzieci wyfruwają z domu, mają szkołę, pracę, własne związki, mąż też jakiś nieobecny. Odchowanie potomstwa na nikim wrażenia nie robi, więc co taka kobieta może sobie pomyśleć? Że nie dokonała niczego wielkiego. Znajome dorobiły się pieniędzy, stanowiska, odpoczywają na Malediwach i nie muszą rezygnować z modnego płaszczyka bo potrzebny remont pieca. Zostaje się matroną, czekającą na ostatnie namaszczenie. I też nikt nie pocieszy, bo kto to widział, by kobieta tak bardzo skupiała się na sobie i jakichś urojonych niedostatkach. Powinna się czymś zająć, a jeszcze lepiej kimś. Wnukami chociażby, im się poświęcić, męża lepiej dopieścić, a fochy miną jak ręką odjął.

Kryzys znaczy nowy początek

Kobiecie ciężej wygrzebać się z kryzysu, bo bardziej jej dokucza własna nieprzydatność. To typowe dla wielu kobiet – muszą się określić poprzez innych ludzi, bez nich są bezwartościowe. Mogą oczywiście wejść w rolę sympatycznej babci lepiącej pierogi, bo w tej akurat wersji starsza kobieta przyjmowana jest z otwartymi rękami.

Poprawia się na szczęście sytuacja zawodowa. Doświadczenie jest atutem, można stać się czyjąś mentorką, zawodowym autorytetem, ten wiek to nawet pomaga, bo wreszcie traktują człowieka poważnie, bez śmieszków, że słodka buzia i w głowie pewnie pstro. Jednak w sprawach damsko-męskich jest dużo gorzej – można robić za gorącą MILF, ale nie wszystkie mają to szczęście dojrzewać jak Claire Underwood i nie wszystkie chcą się bawić w nauczycielki seksu dla dorastających młokosów. Poza tym kobiety naprawdę wierzą, że okres ich przydatności kończy się po 30-tce i nawet nie próbują z tym walczyć, biernie się temu poddają.

Nie jest jednak aż tak źle. Kryzys może stać się punktem zwrotnym, odrodzeniem, kolejnym początkiem. Pod wieloma względami kobiety radzą sobie z przemijaniem lepiej niż mężczyźni, i to mimo silnego oporu otoczenia, które wciąż nie umie pogodzić się z tym, że dojrzała babka wychodzi z domu w celu innym niż zakup włóczki i słoików na ogórki kiszone. Zamiast się smutno starzeć, kobiety stają się bardzo aktywne, robią rewolucję w swoim systemie wartości, wreszcie spełniają własne marzenia. Nie chcą być mało znaczącym tłem. Że inni się z tego się śmieją? Niech się śmieją, na zdrowie.