„Mam 30 lat a rodzice traktują mnie jak dziecko”

Dojrzewanie to proces. Nie stajemy się odpowiedzialne, rozsądne, godne zaufania z dnia na dzień. Gotowość do życia na własną rękę uzyskujemy małymi krokami, dzień po dniu, często błądząc, upadając i wstając.

Nasze próby obserwują rodzice, najbliższe nam osoby, znające nas od podszewki, mający wiedzę, co jest naszą dobrą a co złą stroną. Służą radą, wsparciem, wysłuchują i starają się korygować błędy. Przychodzi jednak taki moment, kiedy „dobre rady” stają się uciążliwe, a potrzeba życia „na własną rękę” zyskuje na sile.

To naturalny etap, przez który każdy musi przejść, by dojrzeć. Niestety jest on również szalenie trudny – dla rodzica i dorosłego już dziecka. Gdy nie zostaje przepracowany, tkwimy w tych samych dobrze znanych miejscach – postępujemy jak małe dzieci, trzymając się maminej spódnicy i kuląc ramiona pod groźnym spojrzeniem ojca, a rodzice nie pozwalają nam rozłożyć skrzydeł.

Czy jest wyjście z tej patowej sytuacji?

Czuję się jak dziecko…i jestem wściekła

„Nie wiem, co się dzieje ze mną, gdy przekraczam próg mojego rodzinnego domu. Sztywnieje, staje się niespokojna. Widzę, w jaki sposób się zachowuje…Wiem, że jestem już dorosła, ale przy mamie czuję się tak, jakbym miała 7 lat i z wielką nadzieją liczyła na jej pochwałę. Jestem na siebie wściekła, że pokazuję swoją wrażliwość. Ze złości często płaczę, gdy widzę, jak mnie traktuję, zamiast spokojnie porozmawiać…” – pisze Kasia na jednym z forum.

„Widzę, gdy przykrywa naszego Synka, kiedy nie ma mnie w pokoju, bo ja za lekko go ubieram, tak twierdzi i powtarza to na każdym kroku. Opowiada córce o Bogu, mimo że zna nasze zdanie na ten temat. Skręca gaz, gdy gotuję, żebym nic nie przypaliła…” – wylicza Karolina.

Rodzic niezauważający, że jego dziecko jest już dorosłe to dość częsty problem. Niezliczone rodziny z powodu nadmiernych emocji żyją uwięzieni w przeszłości.

Mimo że od wieku nastoletniego minęło dwadzieścia lat, starzejący się rodzice nadal czują się zobligowani, by prowadzić swoje dzieci za rękę i doradzać na każdym kroku. To może być odbierane z rozczuleniem lub żalem i pretensjami. Dużo zależy od tego, w jakim stylu rodzice „starają się pomagać”.

Gdy masz dzieci, czas przyspiesza

Dlaczego tak wielu rodziców patrzy na swoje trzydziestoletnie dzieci tak, jakby nadal były małe? Dlaczego zachowują się tak, jakby pozjadali wszystkie rozumy, w taki sposób, który sugeruje, że znają wszystkie odpowiedzi na pytania i tylko „ich racja” jest ważna i prawdziwa?

Być może dzieje się tak dlatego, że codzienność mknie nieubłaganie. Gdy sami zostajemy rodzicami, nagle uświadamiamy sobie, że czas przyspiesza. Z zaskoczeniem zauważamy, jak błyskawicznie zmieniają się nasze dzieci. Mimo że już chodzą do szkoły, my ciągle widzimy je w wysokim krzesełku do karmienia, czy raczkujące pod stołem. Na ich obraz nakładają się wspomnienia, wszystko to, co pozwoliło im stać się osobami, którymi są obecnie.

Bo oni się martwią

Częstym powodem, za którym ukrywają się rodzice dorosłych już dzieci, jest martwienie się. To słowo wytrych, usprawiedliwienie, które ma tłumaczyć wszystko. Lęk i obawy o dorosłe dzieci są tak ogromne, że paraliżują, a ich właściciele nie są w stanie sobie z nim poradzić.

Skutek jest taki, że zamiast rozpracowywać własne emocje, zrozumieć je i zaakceptować, rodzice wpływają na młodsze pokolenie w taki sposób, by to one wzięło odpowiedzialność za lęki własnych rodziców. Dzieje się w takiej sytuacji coś niedobrego – obie strony stają się zakładnikiem emocji, które w ten sposób karmione nabierają niewyobrażalnych rozmiarów.

Bo nie chcą być sami

Poczucie sensu życia, chęć bycia potrzebnym, budowania domu tylko, uwzględniając potrzeby dziecka – wszystko to nadmuchuje lęk o dziecko do granic możliwości. Gdy w codzienności brakuje odskoczni, a miesiące mijają w skupieniu nad losem dziecka, trudno porzucić takie życie z dnia na dzień, bo zwyczajnie innego się nie zna.

Do głosu dochodzi syndrom pustego gniazda – jeśli do tej pory cała rzeczywistość była dostosowywana do dzieci, świat się kręcił tylko wokół nich, gdy ostatnie opuszcza dom, pojawia się pustka. Trudna do akceptacji. Nie ma czym jej uzupełnić, bo nie ma niczego poza dziećmi.

Bo uważają, że wiedzą lepiej

Możesz mieć męża, stałego partnera, dzieci, pracę, własny dom, a i tak być pod ostrzałem. Traktowana z wyższością, tak, jakbyś była nadal dzieckiem. Mówią Ci, jak masz żyć, co jeść, o której kłaść się spać, jak wychowywać dzieci. Podważają Twoje decyzje, krytykują wybory, czasami wprost się wyśmiewają. Wszystko po to, by pokazać, kto ma rację i kto wie lepiej. A Ciebie zawstydzić…i upokorzyć, że ośmieliłaś się żyć po swojemu.

W takiej postawie często do głosu dochodzi rywalizacja, źle pojęta walka na polu – kto wybierze lepiej, które kobiece idee będą cenniejsze. Nie trzeba dodawać, że z takiego podejścia nic dobrego nie wynika. Są tylko ofiary chorej sytuacji.

Nadmierna kontrola rodzicielska, która zabiera nam doświadczenia

Teoretycznie miłość nie ma granic. Jednak w praktyce zbyt duża może pozostawiać głębokie rany.

Wszystko rozbija się o proporcje. Całkowita obojętność, bierność i brak zwykłych ludzkich odruchów opiekuńczych nie jest dobra. Jednak przekroczenie pewnych poziomów zaangażowania rodzi opór. Nikt nie lubi być kontrolowanym, żadna osoba nie czuje się dobrze, gdy zaciska się jej pętle ograniczeń i mówi, jak ma żyć, gdy ma inny pomysł na siebie.

Podobnie wpływa na nas nadopiekuńczość, która wysyła prosty sygnał – nie dasz rady, nie próbuj, bo na pewno Ci się nie uda. Nadopiekuńczość odbiera nam doświadczenia, lekcje od życia, które powinniśmy przeżyć w odpowiednim momencie. Rodzice zbyt skupieni na dziecku, dorosłym czy choćby najmniejszym, nie są w stanie zachować dystansu. Tak opisuje to Katrin:

„Obecnie mimo, że mam 30 lat, to moi rodzice nadal chcieliby sterować wszystkim, co robię. Z ojcem musiałam zerwać kontakt, bo inaczej nie miałabym szans na normalne życie, natomiast z matką mam w miarę poprawne relacje (a kiedyś było bardzo ciężko). Najbardziej przeżywam to w tym wszystkim, że jestem 10 lat do tyłu. To co moi znajomi mają już dawno za sobą, ja realizuję dopiero teraz. Jak widać kontrola rodzicielska nie wyszła mi na dobre, ale nie poddaję się i walczę o siebie.”

Co zrobić, by rodzice przestali traktować Cię jak dziecko?

Przede wszystkim trzeba znaleźć w sobie siłę i determinację, by nie wchodzić w rolę dziecka. To trudne, ale możliwe. Pamiętaj o tym, aby:

• nie tłumaczyć się,
• jeśli rodzice nie potrafią zachować dystansu, nie zwierzać się, lepiej porozmawiać z przyjaciółką niż z mamą, zwłaszcza z taką, która wszystko nadmiernie przeżywa,
• wyznaczać granice i być konsekwentną,
• nie obrażać się, ale nie wchodzić w rozmowy, które kończą się zawsze tak samo,
• gdy tylko to możliwe, uniezależnić się finansowo i od pomocy rodziców, jeśli nie udaje się zorganizować wszystkiego na poziomie.

Warto zrozumieć, że nie da się zmienić drugiej osoby, gdy ta tego nie chce. Można zmienić jedynie siebie, swój sposób postępowania. Zamiast usilnie szukać akceptacji, próbować dopasować się i uciszać każdą burzę, lepiej zdecydować się na odważne i często trudne kroki. Czasami zmiana zachowania może być bolesna, ale prawdą jest, że inni przekraczają nasze granice na tyle, na ile im pozwalamy.