Mam 30 lat i nie wiem, co robić w życiu

Justa

Mam +30, troje dzieci, najmlodsze 2,5roku. Męża który w niczym nie pomaga, nie wspiera a tylko wytyka palcem, że nie pracuje. Najmlodsze idzie zaraz do przedszkola a ja chcę do pracy. I tu mam pod górkę. Gdzie do tej pracy? Moje zdanie o sobie? – nieudacznik, bez wykształcenia, zaczęłam bać się ludzi i świata. Ciągle zamknięta w domu i tylko sprzątanie, gotowanie, zajmowanie się dziećmi i wiecznie pretensje że ja nic nie robie lub robię za mało bo tylko poodkurzalam i umyłam naczynia, odebrałam dzieci że szkoły, dalam im obiad ciepły, nastawiłam pranie z ich rzeczami – i to jest nic? To jest rozpacz. Pracowałam 1/4 etatu kiedys, zajmowałam się kilka lat chorą, niepełnosprawna mamą a ona dawała wycisk (zrob to, zrób tamto) mops za to mi płacił dodatkowo więc i mama z przymrużeniem oka traktowała mnie jak pracownika. Ale mam dość sprzątania, gotowania. Chcę normalnej pracy. Zaczęłam liceum i powiedziałam że skończę. Kocham malować, fotografować. Lubię szyć, dekorować, aranżować wnętrza. Ciągle robię przemeblowanie, remonty w domu. Uwielbiam prace męskie – wiertarki, skręcanie mebli, szlifowanie, naprawy sprzętów, blacharkę, gipsowanie, szpachlowanie itd. Ale takiej pracy bez szkoły nie znajdę a tym bardziej że jestem płci żeńskiej. Chciałam do sklepu na sprzedawcę, wzięli by mnie (juz bylam na rozmowach) ale pracodawcy nie podoba się że mam dzieci (ok, rozumiem bo boją się że dzieci będą chorowac itd) no i godziny – moja największa zmora – nikt poza mną, nawet ojciec dzieci nie zajmie się należycie dziećmi aby naszykować do szkoly, zawieźć, bo niestety ta melepeta nawet nie ma prawa jazdy a szkoła jest 5km od domu. Także wszystko na mojej głowie gdzie od nadmiaru już zwariowałam. Bylam zawsze chętna do ludzi, bylam aktywna społecznie a teraz zamknięta w sobie. Tak, radzili mi psychologa, bylam nawet u dwóch
I co? I to, że psycholog nic nie pomaga, tylko słucha, żadnych wskazówek, rad. Moi rodzice nie żyją tak propo, bo tak to mialam zawsze wsparcie w mamie. Była moja przyjaciółką. Niestety teraz nie mam nikogo. Nawet tesciowej nie ufam. Z mężem to już prawie wcale nie gadam bo egoistycznie popłynął w swoje ambicje i niby coś tam zarobi. Ale na rodzine 5 osobową to serio jest bardzo mało. Nauczyłam się gospodarować w biedzie. Tak w biedzie mając 4tys miesięcznie i 3 dzieci, auto, opłaty. Za wynajem na szczęście nie płacimy dużo bo mieszkamy u moich teściów. Tak więc siedzę i rozmyślam. Chciałaby to czy tamto robić to odrazu mnie wyśmiewają, krytykują. Chciałam zająć się fotografią, kupić aparat i co? Nie bo to drogie, no tak, jak kupie to nie będzie na chleb. Chciałam malować obrazy to co? Przecież to się nie sprzeda, lepiej idz ugotuj coś i posprzątaj. Gdzy pójdą dzieci wszystkie do szkoly/przedszkola pojde zbierac jabłka albo roznosić ulotki. Jestem dobita ale nadal mam nadzieję. Jestem zagubiona, stłumiona, ale z tym walczę. Przez łzy ale walczę. Nie umiem się zabrać za siebie żeby być stanowczą i powiedzieć dość, matka idzie pracowac a ty uju siedz z dziećmi w czasie gdy masz wolne. Jaśnie pan ucieka z domu, przed obowiązkami bo wie że wszystko zrobie. Nawet jeśli pojde do pracy to po, i tak będę robić to co robiłam. Nikt mi obiadu nie da, nikt nie posprząta (no może córka najstarsza bo ma 12 lat).
I co tu robić? Czekać aż samo przyjdzie? Chciałabym tak. Patrzę co jakiś czas oferty pracy ale do żadnej się nie nadaje. A chciałabym coś od 8 do 15. Wiem, naiwna jestem. Ale mam nadzieję. Na sprzątanie nie pójdę bo mam to w domu, na pieczarki tez nie bo tam trzeba być dyspozycyjnym, tak jak w większości firmach. I co mam robić? Myslalam o czymś własnym ale nie mam wkładu własnego. Mój ryj tez nie piękny żeby udało się znaleźć pracę np przy boku projektantki wnętrz lub fotografa. Jedynie się widzę na budowie. Ewentualnie jeszcze coś w gastronomi.
Ah wydusiłam to z siebie.
Pozdrawiam