„Mąż pracuje za granicą…a ja płaczę w poduszkę”

Emigracja zarobkowa to szansa na lepsze życie, mieszkanie, samochód, wakacje. Niestety w praktyce rozwiązanie to ma mnóstwo wad. Jednym z najważniejszych są koszta emocjonalne tego rozwiązania oraz ich skutki. Wyjazd za granicę „za chlebem” to obecnie jedna z najczęstszych przyczyn rozwodów. Odległość nie sprzyja bowiem stabilności związku. Ludzie nie wytrzymują napięć, zaczynają żyć swoim życiem i rozstają się…Najczęściej z przekąsem mówiąc, „a miało być tak pięknie…My mieliśmy to przetrwać.” Niestety nawet tak zwane „idealne” pary nie dają rady…

Gdy codzienność dzieli

Wydawać by się mogło, że rodziny rozdzielone z powodu wyjazdu jednej osoby do pracy mają dzisiaj łatwiej. Istnieją przecież tanie rozmowy telefoniczne, internet, wideo rozmowy, można inspirować się, wysyłając sobie wiadomości tekstowe, śmieszne memy i w ten sposób podtrzymywać bliskości o każdej porze dnia.

W praktyce jednak nie jest to takie proste. Z czasem coraz trudniej oddać zabawną sytuację, powtórzyć zasłyszany kawał, przekazać poruszający przekaz, bo emocje, które towarzyszyły wszystkim tym momentom wyblakły. Bo nie można było ich przeżywać razem.

Nie przybywa wspólnych doświadczeń, budujących każdy dzień. Nie ma zbyt wiele wspomnień, do kogo się przytulić na romantycznym filmie, z kim zatańczyć na spotkaniu u znajomych, u kogo znaleźć pocieszenie, gdy przychodzi zły dzień i łzy leją się z oczu. Zamiast prawdziwej bliskości jest tęsknota, ciągłe odkładanie życia na później.

Z czasem nie widzi się sensu, by dzielić się drobnymi doświadczeniami dnia codziennego. Układa się życie po swojemu, coraz lepiej radząc sobie w pojedynkę. Przyjeżdżający partner zaczyna przeszkadzać, miesza w stałym rytmie dnia, nie umie znaleźć sobie miejsca, jest jak gość, który wpada na chwilę. Powtarzają się kłótnie, nieporozumienia…W końcu przychodzi taki moment, że odlicza się minuty, kiedy w końcu On wyjedzie i wszystko wróci do normy. Bo „normalne” jest wtedy, gdy go nie ma…. Z czasem przestaje się tęsknić…Bo krótkie „widzenia” nie cieszą.

Najtrudniejsze wieczory

W dzień praca, dzieci, odwożenie do przedszkoli, szkół, przygotowywanie posiłków, sprzątanie, wspólna zabawa. Im bliżej wieczoru, tym mniej energii. Nic dziwnego, cały dom jest na jednej głowie.

Ta sama osoba odpowiada za zakupy, gotowanie, sprzątanie, naprawę drobnych usterek, płacenie rachunków, rozstrzyganie sporów dzieci, pamiętanie o ważnych wydarzeniach w szkole, pilnowanie córki czy syna. Czasami można liczyć na pomoc mamy czy teściowej, ale to jednak nie to samo, co zaangażowany i obecny mąż.

Dlatego najtrudniejsze są wieczory, kiedy poziom energii jest bliski zeru, a dzieci marudzą. Jeszcze gorzej jest, kiedy w końcu w domu robi się cicho, a nie ma się do kogo przytulić, z kim porozmawiać, zwierzyć się. Można zadzwonić, ale jednak to nie to samo…

Pojawia się smutek, a od razu po nim złość i bunt. To nie tak miało wyglądać. Ile tak można żyć…Już nie daję rady…

To przecież tylko na rok

Decyzja o wyjeździe zapada zazwyczaj wtedy, kiedy w kraju nie widzi się szans na godne życie. Bank odmówił kredytu, brakuje oszczędności, ktoś stracił pracę, a życie pod jednym dachem z rodzicami doprowadza do szału. Wyjazd za lepszą pracą jest wielką szansą. Padają deklarację, „że to tylko na rok” lub bardziej nieokreślone – „aż się odbijemy”. Jest nadzieja na lepsze jutro.

Jednak apetyt rośnie w miarę jedzenia i gdy widzi się, jak dużo można zarobić na emigracji, trudno powiedzieć „dość”. Kiedy uzbierało się na samochód, chce się zgromadzić pieniądze na dom. Gdy to się udało, marzy się o pięknym wyposażeniu, a potem o tym, żeby mieć jeszcze trochę odłożonej gotówki na „czarną godzinę”. Tak mija 10-15 lat.

Życie na dwa domy

Główna przyczyna rozpadu związku na odległość to zdrada. Najczęściej decydują się na nią osoby, które wyjechały, choć to oczywiście nie norma. W myśl zasady – co z oczu, to i z serca, samotne osoby rozdzielone przez emigrację zarobkową są bardzo podatne na romans. Głód bliskości drugiej osoby mocno komplikuje codzienność, sprawia, że staje się ona nie do wytrzymania. Dlatego tak łatwo „wpaść w ramiona” innej, która jest dużo lepszą opcją, bo obecną i namacalną.

Zresztą podobne ryzyko istnieje w przypadku kobiety, która pozostaje w domu. Wtedy pomocny sąsiad, zaangażowany kolega mogą niepostrzeżenie wypełnić pustkę w życiu. Bo on jest, rozumie, pomoże, pocieszy...A na męża na co dzień nie można liczyć.

Psychologowie mówią wprost – jeśli rozłąka, to krótka, maksymalnie półroczna. Dłuższa jest ogromnym obciążeniem. Dla każdego małżeństwa – zarówno młodego, jak i tego, które przeżyło razem dziesiątki lat i wydawać by się mogło, że nic mu już nie zagrozi…

Jeśli jedna osoba musi wyjechać, najlepiej by zabrała ze sobą najbliższa rodzinę. To lepsza opcja niż życie na odległość. Niestety to, co lepsze nie zawsze jest realne…Dlatego wierzymy, że damy radę. Czasami się udaje,coraz częściej jednak nie…