Moim szefem jest kobieta, czyli nie mogło być gorzej?

Kobieta szefowa. Największa zmora naszych czasów. O jej podłościach krążą już legendy. Nikt z nią nie chce pracować, każdy ją źle wspomina. Jest niesprawiedliwa, małostkowa, bezwzględna, nie kieruje się obiektywnymi przesłankami, tylko własnym widzimisię. Możesz być dobrym pracownikiem, a i tak da ci popalić. Jakby tego było mało, nie powie wprost w czym problem, tylko będzie wbijać szpileczki niczym w laleczkę voodoo. Intrygi, zastraszanie, upokarzanie – tak wygląda smutna rzeczywistość w zespole prowadzonym przez babę.

Wyjątkowo ostro o przełożonych w spódnicy wypowiadamy się zwłaszcza my, inne kobiety. Skąd tak silna niechęć? Zazdrościmy im sukcesu czy może faktycznie mamy podstawy do tak surowej krytyki? Co takiego robią te szefowe, że doczekały się tak fatalnej opinii?

To zła kobieta była

Najczęstsza reakcja na kobietę-szefa? O rany… wiadomo, co teraz będzie. Japońskie horrory to przy tym pikuś. Cóż, szefowa nie musi nic robić. Wystarczy, że jest. Widzimy ją pierwszego dnia w pracy i automatycznie zapala się lampka ostrzegawcza: miej się na baczności, bo ONA nie popuści. Zniszczy cię, to kwestia czasu. Skąd ta pewność? Jak to skąd! Przecież to musi być wredna….. Skoro dochrapała się wysokiego stołka, to znaczy, że jest bezgranicznie oddana swojej pracy i sfiksowana na punkcie wyników, a z tego płynie tylko jeden wniosek: dla pracowników jest cierniem w tyłku.

Co ciekawe, mężczyzn-szefów rzadko oceniamy w ten sam sposób. Tak, zdarzają się przełożeni, na myśl których chce się gorzko zapłakać, a jednak szefowie jako grupa nie budzą tak jednoznacznie negatywnych odczuć. Nie to co panie kierowniczki.