Naucz się kochać siebie i zacznij żyć naprawdę!

Osoby kochające siebie to te, które zrozumiały, że nie można być prawdziwie szczęśliwym, jeśli jest się obojętnym, samowystarczalnym, pewnym wszystkiego, skłonnym do sarkazmu, osądzania, perfekcjonizmu.

Osoby szczęśliwe nie będą grały na siłę „fajnych”, nie będą dążyć wszystkimi siłami, by się dopasować, czy wtopić w tłum. Wiedzą, że to bez sensu, że potrzeba potwierdzenia własnej wartości w oczach innych jest oznaką słabości. Przeczytaj więcej na ten temat.

Pęd a miłość do siebie

Jesteśmy wybrakowani, nieszczęśliwi, bo nie potrafimy kochać siebie. Zabawę uważamy za stratę czasu, radość za niepoważną udawaną rozrywkę, a odpoczynek za coś nieistotnego, na co kiedyś, czyli w niesprecyzowanym momencie znajdziemy czas.

Oddajemy się poważnym zajęciom, zbawiamy świat, przesiadując całymi dniami w pracy, zaspokajając potrzeby innych, czujemy się idealne, niezastąpione, a gdy w końcu mamy chwilę wytchnienia, narzekamy, że jesteśmy zbyt zmęczone, by coś zrobić, tracimy resztę nadziei, że uwolnimy się z tego kołowrotka. Nie umiemy zadbać same o siebie. A gdy próbujemy, czujemy się winne, że „marnujemy czas” na głupoty.

Kreujemy się na ludzi fajnych, wpasujemy się w model dzisiejszego świata, kiedy mieć to znaczy być…lepszą, tą, która sobie świetnie radzi, nadąża, sprawdza się. Uśmiechy do obiektywu, wpisy na portalach społecznościowych, udawanie kogoś, kim się nie jest, żeby przekonać siebie, że jest dobrze.

Jak zatem pokochać samego siebie?

For what is a man, what has he got?
If not himself, then he has naught
/Bo czym jest człowiek, Co on takiego ma?
Jeżeli nie jest sobą, nie ma nic./Frank Sinatra „My way”

Pozwól sobie na słabości

Oznacza to tyle – pokaż się taka, jaka jesteś naprawdę. Nie udawaj, przestać grać kogoś, kim nie jesteś. Nie bój się odsłonić. To bowiem słabe strony naszego charakteru czynią nas prawdziwymi. Idealni ludzie nie istnieją,  osoby z krwi i kości – z przywarami, niedociągnięciami – one są prawdziwe. To je można pokochać, w pełni zaakceptować, zaprzyjaźnić się.

Czy wiesz, jaka jesteś? Znasz swoje wady? Umiesz o nich mówić?

Nie krytykuj się

Daj sobie po prostu prawo, by każdego dnia coś spieprzyć. Robisz tak wiele rzeczy, masz sporo na głowie, a jesteś tylko człowiekiem. Dlatego nie katuj się za każde potknięcie, nie karz za to, co się nie udało. Następnym razem się uda. A jak nie? I tak za dwa lata nie będziesz tego pamiętać.

Staraj się, pracuj nad sobą, ale nie zakładaj, że zawsze wszystko będzie Ci się udawać. To niemożliwe.

Bądź dla siebie wyrozumiała

Dlaczego tak często traktujemy siebie jak wroga? Potrafimy być ciepłe, wyrozumiałe, zdystansowane wobec błędów innych, na przykład dzieci, a od siebie wymagamy coraz więcej i więcej, nie znajdując w tym wszystkim ukojenia i poczucia satysfakcji, że tak wiele nam się udaje.

Daj sobie ciepło, wsparcie, wykaż się zrozumieniem.

Daj sobie czas

Nie musisz wszystkiego wiedzieć od razu, znać się na wszystkim, potrafić wykonywać każdą czynność w perfekcyjny sposób. Daj sobie czas, szansę, by być niedoskonałą.

Nie zmuszaj się do niczego

Traktuj się jak kogoś, kogo kochasz. Osobę, którą do niczego nie musisz zmuszać, która jest niezależna i tak naprawdę wie, co dla niej jest dobre, bo ma kontakt sama z sobą, jest mądra i świadoma swojej wartości i własnych potrzeb.

Jeśli do czegoś musisz się zmuszać, oznacza to, że czas najwyższy coś zmienić, by wykonywać daną czynność bez przykrych uczuć i strachu, że sprzeniewierzasz się sobie.

Zrób sobie przerwę od codzienności

Każdy jej potrzebuje. Momentów, kiedy wysiadasz z samochodu w drodze do pracy, metra, autobusu, zapominasz o wzroku zoombie, „motorku w tyłku”, kawie w dłoni, zaczynasz smakować życie, wgryzać się całymi zębami w chrupiące pieczywo, pół dnia chodzisz w piżamie lub nago (jak kto woli) i nigdzie się nie spieszysz.

Daj sobie chwilę, by pomyśleć. Być sama ze sobą. Musisz znaleźć czas, by żyć i zatroszczyć się o siebie. Teraz. Nie jutro.