Osoby gardzące innymi tak naprawdę nie lubią…siebie i świata

Ludzie żyjący w poczuciu, że są lepsi od innych i udowadniający przy każdej okazji, że to oni mają rację, tak naprawdę mają ogromny problem z poczuciem własnej wartości. Gdzieś w głębi serca czują się gorsi, dlatego robią wszystko, by poprawić swoje samopoczucie kosztem innych. Muszą udowadniać na każdym kroku, jak inni bardzo się mylą, by nie dojrzeć oczywistej prawdy, że sami uważają się za niewystarczająco dobrych. Boją się, że ktoś odkryje ich skrzętnie ukrywane wady. Dlatego w każdej osobie widzą zagrożenie, konkurenta, którego należy stłamsić.

To wszyscy ci, którzy podkładają innym świnie, czy inaczej kłody pod nogi, nigdy nie przyznają się do błędu, nie dopuszczają do siebie myśli, że ktoś może być od nich bystrzejszy, inteligentniejszy, bardziej zaradny życiowo. Nie pogratulują sukcesu, nie ucieszą się, gdy coś się komuś uda. Nie są skłonni do przyjaznej współpracy. Wszędzie wietrzą spisek. To na pewno przez układy, albo szerokie plecy, ewentualnie długie nogi. Nie osiągnęłaś tego uczciwie. Trzeba Cię zgnoić i dla przykładu ukarać, pokazując, gdzie jest Twoje miejsce.

Jestem lepsza od innych. Ty też

10 letnie badania naukowców potwierdzają, że większość z nas uważa się za osoby ponadprzeciętne, powyżej średniej. Porównując się do innych, mamy tendencję do odbierania się jako bardziej inteligentnych, życzliwych, a nawet skromniejszych (!). W psychologii efekt ten nazywa się „samodoskonaleniem”.

Ten efekt samodoskonalenia jest szczególnie silnie obserwowany w zakresie moralności. Uważamy się za bardziej sprawiedliwych, godnych zaufania i bardziej moralnych niż inni, co zrozumiałe, bo siebie znamy mimo wszystko lepiej niż innych.

Czy zatem patrzysz na innych z góry?

Czym innym jest jednak postrzeganie siebie jako lepszych, a czym innym okazywanie tego na każdym kroku.

Czym innym jest sarkazm i okazywanie pogardy w sytuacjach, które nas do tego prowokują, a czym innym jest traktowanie z góry dla zasady wszystkich i na każdym kroku.

Niektórzy z nas bowiem przekraczają pewną granicę. Stają się zarozumiali, pyszni i różnymi sposobami próbują walczyć z innymi, pokazując swoją przewagę. Nie robią tego dlatego, że są silni, ale  z powodu słabości…Tak naprawdę nie wierzą w siebie i sami ze sobą czują się źle. Tak bardzo, że muszą sprawić,  że inni stracą humor, by sami mogli go odzyskać.

Zarozumiałość

Osoba, która jest zarozumiała, próbuję przetrwać. Metodą wyparcia usuwa ze swojej głowy uporczywą myśl, że tak naprawdę daleko jej do ideału. Nie umie sobie wybaczyć niedoskonałości, dlatego udaje, że ich nie ma, sama siebie próbując przekonać, że jest najlepsza. Tworzy swój świat szczelnie zamknięty przed innymi, w którym pielęgnuje swoje nadwątlone ego, by nikt go nie uszkodził.

Ma wygórowane mniemanie o sobie i przecenia swoje umiejętności, bo gdyby powiedziała prawdę, jak niepewnie się czuje, byłaby słaba i czułaby się bezbronna. A to uczucia, których nie jest w stanie zaakceptować.

Głód pochwał

Osoba gardząca innymi uważa się za ważniejszą od nich. Jest szczególnie głodna pochwał i uznania. Jej potrzeba bycia ważną jest tak mocno zaakcentowana, że bardzo negatywnie reaguje na wszelką krytykę. Na wszelki wypadek przyjmuje zatem, że inni są głupsi, nie znają się, dlatego nie ma sensu się nimi  i ich opiniami przejmować. To kolejny mechanizm obronny mający na celu ochronę wątłego „ego”.

„Z czasem zaczynamy nienawidzić tego, czego naprawdę się boimy” W. Szekspir

Poczuje się lepiej Twoim kosztem

Jeśli przebywasz w otoczeniu osoby, która nie szczędzi przykrych słów w Twoim kierunku i uważa Cię za najsłabsze ogniwo, winne wszystkiemu, możesz uwierzyć, że rzeczywiście jest z Tobą coś nie tak. Spojrzenie jednak na wiecznych malkontentów, gardzących innymi jako na osoby mocno zagubione, próbujące podnieść swoje poczucie wartości mało wyszukanymi metodami – znacznie ułatwia uwolnienie się z potrzasku.

Pogarda

Badacz małżeństwa John Gottmann uznaje pogardę za jeden z najważniejszych czynników prowadzących do rozpadu relacji ludzkich, szczególnie małżeństwa.

Jak poznać, że pogarda wkradła się do rozmowy?

Okazuje się, że sporo daje obserwacja mowy ciała – wznoszenie oczu do nieba, uniesienie górnej wargi po jednej stronie, dodatkowo – sarkastyczny ton głosu.

Pogarda to przeciwieństwo „empatii”. To mieszanina obrzydzenia i gniewu. Nie dąży do zrozumienia. Przeciwnie, zakłada na samym wstępie, że „wiem lepiej”. Lekceważy innych i oczernia dla zasady.

Robert C. Salomon wyróżnia urazę, która jest skierowana do osób o wyższym statusie, gniew – w kierunku równych nam oraz pogardę, będącą uczuciem, które kierujemy w stronę osób, które uważamy za osoby gorsze od nas.

Pogarda jest bronią w walce o władzę. To sposób manifestowania swojej przewagi. Bardzo toksyczny i nie wróżący dobrze żadnej relacji.

Psycholog Martin Seligman twierdzi, że gdy ludzie czują się przygnębieni i zagubieni, w naturalny sposób sięgają po pogardę i poczucie wyższości. Wewnętrzne szczęście i zdrowe poczucie własnej wartości sprawia, że chętniej rozmawiamy z innymi, okazujemy im zrozumienie, empatię i akceptację. I nawet jeśli czujemy się ważniejsi, to tego nie okazujemy.