Osoby krytykujące są nieszczęśliwe. Czy jest na nie sposób?
Osądzanie innych to forma terapii, oczyszczania wewnętrznego. To świetny, choć brudny sposób, na odwrócenie uwagi od tego, co dzieje się w nas samych. Od naszych lęków, ograniczeń, niedoskonałości. Zamiast wziąć się w garść i zacząć pracować nad sobą, wybieramy łatwiejsza drogę, przerzucamy własne wady na barki innych i w krótkiej chwili zaczynamy czuć się lepiej.
Stajemy się idealni, nieomylni i naprawdę w to wierzymy, a nasze ego obija się głową o sufit. Znikają nasze błędy, nie widzimy wad, za to druga osoba postrzegana jest przez nas jako szczególnie zepsuta. Na zasadzie kontrastu poprawiamy własne samopoczucie i wpadamy w nałóg bezlitosnego krytykowania. Dokąd to prowadzi?
Krytykowanie więcej mówi o osobie krytykującej
Krytykowanie innych więcej nam mówi o osobie krytykującej niż o obiekcie krytyki.
Jakim cudem?
Mówi się, że skłonność do krytyki to forma ukazania autobiografii. „Gdy osądzasz innych – nie pokazujesz jakimi oni są -pokazujesz, jaki ty jesteś” Wayne Dyer
Osoby, które w dorosłym życiu kojarzone są z ciągłym krytykowaniem innych, wyrosły w rodzinach, w których były poddane ciągłej krytyce. Jako bezbronne dzieci musiały mierzyć się z negatywnymi komunikatami od opiekunów, rodzeństwa, rówieśników – co nie pozostało bez wpływu na ich poczucie wartości i samoocenę. Krytyka w dzieciństwie jest szczególnie dotkliwa i zapada w pamięci na długo, niekiedy w próbie walki z nią, zostaje zepchnięta do podświadomości, ale nadal jest i oddziałuje na sposób postrzegania rzeczywistości.
Dzieci nadmiernie krytykowane nie są w stanie obronić się przed negatywnym przekazem. Zaczynają wierzyć w to, co słyszą i w okresie dojrzewania silnie identyfikują się z osobą, która je surowo ocenia („identyfikacja z agresorem”). Następnym krokiem jest rozszerzenie surowej samokrytyki z własnego ja na innych. Skłonność ta zazwyczaj pozostaje na całe życie.
To, jak krytykujesz wpływa na stałość Twojej relacji
John Gottma, profesor psychologii, zauważa, że po tym, w jaki sposób ktoś krytykuje, można z 90% pewnością stwierdzić, czy uda mu się zbudować szczęśliwy związek, czy jego bliska relacja rozpadnie się i dojdzie do rozwodu.
Krytyka jest destrukcyjna dla relacji, jeśli:
- koncentruje się na osobowości i charakterze a nie na określonym zachowaniu,
- ma na celu poniżenie drugiej osoby,
- jej celem jest odegranie się i odreagowanie,
- nie jest nastawiona na poprawę relacji.
Krytyka w bliskim związku nakręca spiralę niechęci, gdyż zazwyczaj nasila się w czasie, stanowi główną przyczynę rozpadu związku.
Dlaczego krytykowanie to zła droga?
Krytykowanie innych jest nieskuteczne. Być może pozwoli uzyskać krótkofalowe efekty, ale w dłuższej perspektywie po prostu się nie sprawdza, bo rodzi urazy, a jednocześnie kryje za sobą dwa przekazy, których nikt nie lubi:
- Nie znasz się. Ja wiem lepiej.
- Jesteś do niczego.
Nikt nie lubi czuć się źle we własnej skórze, ani być poniżanym – niezależnie od wieku, płci czy pozycji społecznej.
Tymczasem osoba krytykująca zawsze skupia się na winie i szuka kozła ofiarnego, na którego można zrzucić odpowiedzialność za wszystkie niepowodzenia. Koncentruje się na cechach charakteru, a dokładnie na wadach – jesteś leniwy, głupi, bezmyślny. Poza tym osoba krytykująca zakłada, że jest lepsza i to ona powinna przejąć kontrolę nad życiem drugiej osoby. Krytyka nie pozostawia wyboru – będziesz robić to, co mówię, bo inaczej…
Dlaczego krytykujemy, skoro wiemy, że to nie działa?
Skłonność do nadmiernego i ciągłego krytykowania drugiej osoby to droga do obrony własnego ego. Nie krytykujemy dlatego, że nie zgadzamy się z daną postawą czy zachowaniem (to jest ważne, ale nie najważniejsze), ale dlatego, że zachowania te nas jakoś bezpośrednio dotyczą i sprawiają, że czujemy się gorzej. Najbardziej zajadłe w krytyce osoby zazwyczaj są bezpośrednio powiązane z danym problemem, najczęściej same się z nim mierzą. Walcząc z czymś na zewnątrz, tak naprawdę toczą boje same ze sobą.
Jak podkreślają psychologowie: krytykując innych, bronimy siebie. To nasza główna motywacja, działająca jak odruch. Z tego też powodu osoby skłonne do krytykowania innych szybko się obrażają. Tu działa bowiem ten sam mechanizm, który ma za zadanie obronić i niejako osłonić własne ego, które ma pozostać krystalicznie czyste, lepsze i „ładniejsze” niż jest w rzeczywistości.
Czy masz problem z nadmiernym krytykowaniem innych?
I tu niestety pojawia się pułapka.
Nie jesteśmy w stanie obiektywnie ocenić, czy mamy problem z nadmiernym krytykowaniem innych. Jeśli choć raz usłyszeliśmy, że jesteśmy nadmiernie krytyczni, to z pewnością taka jest prawda.
Kobieta, żona, matka. Po krótszym zastanowieniu - w takiej właśnie kolejności. :) Miłośniczka książek i zapadającego w pamięć kina. Nie wie co to nuda. Choć czasami tęskni za chwilą wytchnienia, ma wpisaną w geny potrzebę podejmowania ciągle nowych wyzwań.
12 dań na wigilijnym stole? Nie. Święty spokój i odpoczynek 
Nadzieja umiera ostatnia – czy to dobrze? 
Mam 30 lat i nikt mnie nie chce 
Dlaczego kobiety tak lubią true crime? 
Po 30 pozbywasz się złudzeń 
Gdy przeżywasz trudne chwile 
Czy kobiety są zdolne do brutalnej przemocy? 
Czym jest sukces po 30? I dlaczego często nie tym, co sądzisz? 
Kim jest tradwife? 
Czy kobiety w ciąży są źle traktowane? 
Miłość po 35 roku życia 
Nikt nie powiedział, że będzie prosto. A może jednak powiedział? 
Jaki okres naszego życia jest najszczęśliwszy? 
Czy para powinna ze sobą mieszkać? 
Czy kobiety rzeczywiście nie lubią ryzykować?
45 komentarzy
Jak zwykle świetny i dający do myślenia artykuł
nie zgadzam się z tym, że krytykują inni którzy byli krytykowani. Znam przypadki zupełnie inne. moim zdaniem zależy to od charakteru. oczywiście taka osoba jest nieszczęśliwa ale to są chyba zaburzenia osobowości bo nie wierze aby normalny człowiek był w stanie dzień w dzień kogoś krytykować. Są po prostu ludzie którzy czerpią niejako satysfakcję z gnębienia innych. nie jest to normalne. można krytykować kogoś – konstruktywnie (niezwykłą rzadkość) a można kogoś gnoić (b. częste) pod pozorem „pomocy”.
Moja dziewczyna ze wszystkim jest na nie. Jestem od niej sporo starszy i doswiadczony przez życie. Chce dla niej jak najlepiej. Lecz ona pomimo swoich 26 lat jakby się zatrzymała życiowo. Nic ją nie interesuje, nic nie chce zmienić, nic ją nie cieszy, dosłownie z niczego nie umie czerpać przyjemności, satysfakcji. Na dom narzeka, na pracę narzeka, ostatnio nawet na mnie też.
Trudno to wytłumaczyc w tych paru slowach, ale czuję , że sie oddalamy od siebie. Nie wiem jak mam sobie dać rade z tym wszystkim.
Czyli co? Odejść od takiego partnera? Nie jestem zwolennikiem rozpadów związków partnerskich, tym bardziej że nadal kocham, ale ileż można znieść tej codziennej krytyki?
Pochodzę z biednej wielodzietnej rodziny wychowywałam się bez ojca , który zmarł gdy ja najmłodsza miałam półtora roku. Mama wzięła cały ciężar wychowania nas na swoje barki. Mimo wielu przeciwności losu, zmęczenia i trudu dnia codziennego nigdy przenigdy nas nie krytykowała, zawsze tłumaczyła co jest dobre,a co złe. Zawsze mnie wspierała, mówiła Ty nie dasz rady, musisz przecież jesteś moją córką. W ten sposób wyrobiła w nas wielkie poczucie własnej wartości. Gdy poznałam mojego przyszłego męża byłam bardzo młoda, zakochałam się, chciałam mieć z nim dziecko, zaszłam w ciążę byłam przeszczęśliwa. Z pierwszą krytyka z jego strony zetknęłam się podczas zakupu biustonosza do sukni ślubnej…przypominam ,że już byłam w ciąży i moje rozmiary uległy zmianie. Lata 90 te ,nie można było mierzyć bielizny, pani ekspedientka pyta mnie jaki rozmiar ja jej odpowiadam ze wstydem ,że nie wiem i wtedy słyszę od mojego przyszłego męża ,że co ze mnie za kobieta że nie znam rozmiaru, że jak ja wcześniej żyłam. To był dzień moich urodzin,płakałam całą powrotną drogę do domu ,nigdy mnie za to nie przeprosił. Minęło 26 lat naszego pożycia małżeńskiego, nie zmieniło się nic, On jest zajebisty, wszystko robi najlepiej, ja na niczym się nie znam ,po co to robię jak i tak zaraz będzie tak samo ,po co myje włosy, po co sprzątam, po co myje okna…. itp. Gdy wrócę od fryzjera nie słyszę ,jak fajnie wyglądasz tylko, tak chciałaś żeby ci zrobiła?! Lata mijają ja jestem znerwicowana po leczeniu psychiatrycznym ze zdiagnozowaną silną nerwicą ze stanami lękowymi, jego zachowanie ciągle jest takie samo. Raz nie wytrzymałam i po kłótni w nocy wyszłam z domu, przez 5 dni nie zadzwonił nie zainteresował się gdzie jestem.
Nie wiem jak do niego dotrzeć.
Mam nadzieję, że odeszłaś już od niego..
Niestety taki był mój tata strasznie to męczące gdy ktoś tak wszystko neguje
No tak. Rodzice chcą dla dzieci jak najlepiej, ale niektórzy rodzice zatrzymują się w czasie i nie zauważają, że ich dzieci dorastają i same decydują o sobie. Krytykowanie na każdym kroku strasznie oddala od siebie, budzi niezrozumienie i dystans.
Krytyka zabija innych. Jeśli dołączy do tego rodzina krytykanta, to osoba poddana krytyce nie ma szans.
Argumenty: tatuś jest taki dobry. On nie chciał źle, zrozum go.
Tak Tak, zrozum go pozwól zadręczyć się na śmierć. jak nie to jesteś zła.
Jestesmy oriarami ofiar. Rodzice robia tak jak robili ich wlasni rodzice. Niestety dopiero teraz mamy dostep do literatury, ktora umozliwia na edukacje na temat rozwoju dzieci, milosci wsparcia. Nasi rodzice, w wiekszosci sa powojennym pokoleniem wiec tez kazdy z nich radzil sobie tak jak potrafil. My teraz mamy wiedze wiec I tez mozemy zmieniac nasze wlasne zachowania wzgledem siebie samych I naszych dzieci.
Agnieszko, miałam podobnie + gotowanie żaby, ile wytrzymam… ale to znajomi z pracy, gdy go poznali jako pracownika, otwierali mi oczy, sygnalizowali, że pasuję do niego jak pięść do nosa. Dosłownie. Wizyty w Centrum Interwencji Kryzysowej wskazały drogę. I zorientowałam się, jak krytyk miał niskie kompetencje, jak jest zazdrosny i zawistny o mój wygląd (dbałam, aby się mnie nie wstydził, bo wciąż krytykował).
Później były sądy: karny, cywilny, uciekłam z pomocą przyjaciół z mojego wygodnego miejsca na Ziemi… Wynajęłam stare mieszkanie, ruderę, gdzie zawalił się sufit, piecyk podtruł nas tlenkiem węgla, pracowałam w dzień i w nocy, żeby utrzymać dwoje dzieci. Do tej pory wynajmuję, tyle, że wyjechałam z miasta do większego. Nie mam sukcesów, wiele zaniedbałam w wychowaniu dzieci, bo pomocy znikąd, ale w końcu pracuję w zawodzie, a wcześniej nikt nie brał pod uwagę mojego wykształcenia. Co na plus? Spokój.
Ani jednego dnia więcej dla psychopaty.
Napisałaś, „Osoby krytykujące są nieszczęśliwe. Czy jest na nie sposób?”. Jak każdy masz prawo oceniać chociaż ocenianie jest formą krytyki. Posługując się Twoją retoryką zawartą w tezie artykułu można by wnioskować iż co najmniej 1/5 populacji jest nieszczęśliwa. Ok taki klimat. Tylko co z tym sposobem na tych nieszczęśliwców. Może eksterminacja? Pomimo tego iż nie stronię od krytyki, ba nawet używam. konstrukcji „moim zdaniem” mogącej sugerować moją wszechwiedzę, nie jestem nieszczęśliwy. Podpowiadam jaki jest na mnie sposób, duża ilość C4 lub Syntex’u, resztki pozbierać z zachowaniem wszelkich środków ostrożności i spalić.
Zbigniewie, wiesz, że szanuję Twoją opinię i lubię czytać Twoje komentarze.
Tym razem jednak mam wrażenie, że nie zrozumiałeś artykułu tak jak chciałam to pokazać. Tak to jest niestety ze słowem pisanym…Chociaż i rozmawiając twarzą w twarz można się nie porozumieć i nie zrozumieć.
Jak we wszystkim chodzi tutaj o skalę i styl. W artykule mowa o typie natrętnego krytykowania. Jest też fragment o tym, jak można a nawet należy (w niektórych sytuacjach) krytykować. 🙂
Dla mnie najgorsze jest to, że krytykuje mnie syn.
Pomagam mu, załatwiam jego sprawy prowadzę jego biznes ( działalność gospodarcza) robię pranie, przygotowuję posiłki i sprzątam również u niego w mieszkaniu.
Może robię za dużo , nie wiem gdzie leży przyczyna czy jestem „ kozłem ofiarnym „ ?
Robisz z siebie ofiare, dlatego. Przestan to robic- sprzatac itp. Po prostu. Ludzie nie szanuja ofiar, ktore to robia, bo chca zwrocic na siebie uwage. I wcale sie takim osobom nie dziwie..
Dorota, zrozumiałem i wydaje mi się że wiem o co Tobie chodzi. Często spotykam na swojej drodze tzw wszechwiedzących malkontentów lub upraszczając wiecznych krytykantów. Z racji tego że wyznaję czasami zasadę że, z koniem nie należy się kopać, odpuszczam polemikę i robię swoje. Dodałbym jeszcze że, krytykanci czerpią przyjemność z nerwowych reakcji krytytykowanych. i są przekonani do stosowania krytyki jako jedynego i najlepszego sposobu motywacji. Co do rozmowy tête à tête, obawiam się skutków.
Masz rację – piranie żerują na krwi…Więc nie ma co pokazywać, że zostało się zranionym.
A jakich skutków się obawiasz? 😉
mój mąż taki jest.. Krytykuje i obraża wszystko i wszystkich. On zawsze wszystko zrobiłby inaczej i oczywiście lepiej. Ciężko z nim żyć ale widzę, ze on sam jest nieszczęśliwy. Ma to też toksyczny wpływ na rodzinę, na mnie i nasze dziecko bo rodzi ciągłe konflikty. Zresztą, gdzie nie pójdziemy to tak jakby aż czekał żeby coś, kogoś skrytykować. Całe jego jestestwo bazuje na krytykowaniu. Nie potrafi się cieszyć z tego co ma. Chciałabym mu i nam jakoś pomóc ale nie mam pojęcia jak. To tak głęboko w nim siedzi…
Rodzina mojego męża sprawia, że w wyniku kolejnej krytyki w naszym kierunku poszukuję odpowiedzi na pytanie: O co im tak naprawdę chodzi? Ten artykuł pomógł mi utwierdzić się w przekonaniu, ze niestety to oni są nieszczesliwi i chyba zazdrosni. Jesteśmy parą od 1,5 roku, małżeństwem od 4 miesięcy, a od 3 miesięcy noszę nasze dzieciątko pod sercem. Oboje z mężem jesteśmy przeszczęśliwi.
Tak się akurat złożyło, że krotko przed poznaniem męża wzięłam kredyt na mieszkanie i już przy urządzaniu był przy mnie i mi pomagał. Mieszkanko jest małe, przytulne, ładnie urzadzone i uwielbiamy je. Po każdej podróży chetnie wracamy do naszego DOMU.
Jednak już pierwsza wizyta rodziny męża nie obyła sie bez krytyki…Ojciec chodził po mieszkaniu i wyszukiwal na siłę błędów fachowców, a na koniec powiedział, że za te pieniadze to on by dom postawił… Niestety przez 30 lat małżeństwa domu nie postawił. Łatwiej było zamieszkać z tesciami.
Niedawno powiadomilismy o tym, że spodziewamy się dziecka, a teściowa: no to teraz macie za małe mieszkanie… Mamy dwupokojowe mieszkanie i sądzę, że dla małżeństwa i dziecka jest wystarczające. Tym bardziej nie rozumiem komentarza teściowej, bo sama z mężem i szesciorgiem dzieci mieszkali na podobnym metrażu…dzieci upchane w jednym pokoju na łóżkach piętrowych…
Wczoraj dzwoni szwagierka i pyta czy znamy płeć, a my, że jeszcze nie. Czy chcemy chłopca czy dziewczynkę? Mąż mówi, że obojętnie, najważniejsze żeby było zdrowe. Szwagierka narzuca, że koniecznie musi być chłopak. No jak to? Pierwsza dziewczyna??? A imiona macie wybrane? Takie??? Nie mogliście wybrać lepszych imion???
To tylko kilka komentarzy z ich strony… Niestety nie wiem jak reagować na takie zachowania…na razie milczę i dopiero mężowi na osobnosci mówię, że nie podoba mi się ich postawa. Boję się, że któregoś razu wybuchnę, ale wolę się przygotować i postąpić bardziej opanowanie i dyplomatycznie… Gdzieś wyczytałam, że warto pociągnąć temat, dopytać o szczegóły ich opinii i że jest nadzieja, że w końcu znudzą ich zbędne komentarze.
Anno, temat znam aż za dobrze. Mam podobne wspomnienia i z własnego doświadczenia napiszę tak. Też przez długi czas dla tak zwanego świętego spokoju milczałam, mój Mąż udawał, że ogłuchł. Zdarzało się, że przykre komentarze wypowiadane były w takich momentach, żeby on nie słyszał. Po przejściu dość długiej drogi wiem, że z osobami, które tak bezpośrednio ingerują w Twoje życie trzeba twardo, konkretnie, ale jednocześnie grzecznie. Nie można milczeć, udawać, że się nie słyszy, czy obrać pozę na przeczekanie, bo z czasem jest znacznie gorzej (a może być bardzo źle, gdy na świecie pojawi się Wasze dziecko). Idealnie nigdy nie będzie, ale można dojść do takiego momentu, w którym zwyczajnie bliscy zaczną się z Tobą liczyć i nie będą pozwalać sobie na takie traktowanie w myśl zasady – traktują Cię tak, jak sobie pozwalasz. To trudne, długo się tego uczyłam. Jednak teraz potrafię powiedzieć – „Wybacz, ale nie chcę tego słuchać. To dla mnie niemiłe. Może zmienimy temat?” i za chwilę zaproponować kawę czy herbatę. O dziwo takie zachowania i systematyczne pokazywanie, gdzie są moje/nasze granice skutkują. Jednak momentem przełomowym okazała się chwila, gdy Mąż jednoznacznie pokazał, że nie będzie akceptował niektórych zachowań i skutecznie uciął dyskusję.
Witam Anna
Zanim wybuchniesz co bedzie nieuniknione…mozesz z nimi porozmawiac na spokojnie – powiedz im co powiedzieli, jak sie z tym czujesz, zapytaj co chcieli osiagnac mowiac to tak a nie inaczej i czy zalezy im na Tobie i na Waszym udanym zwiazku czy nie, oraz odpowiedz im dajac Twoje argumenty np.: tesciu lepiej by wybudowal niby a tego nie zrobil.
Nie boj sie jak Cie odbiora bo oni nie boja sie jak odbierasz ich Ty.
I na koniec dodam, ze wszystko z Toba w porzadku a z nimi niebardzo po tym co napisalas…gdybys mialla jakiekolwiek watpliwosci
Pozdrawiam Aniu i powodzenia z baranami
Pani Aniu, to zazdrość i zawiść. Sama wiele razy stykałam się z takimi osobami. Nawet teraz. Koleżanka wysłała mi artykuł Pani Dorotki, bo już nerwowo nie wytrzymałam dziś przez szefową, kryrykującą moje prywatne sprawy. Zazdroszczą nam. Mamy tak naprawdę lepiej .Musimy się nauczyć to doceniać. Trzymam kciuki za Panie i wszystkich gnębionych przez zawistne kreatury.
Świetny artykuł naprawdę.Ja niestety takiej krytyki doświadczam w swoim związku.Jak jest dobrze to jest dobrze, to jestem świetna, zdolna i super, ale jak się coś sypie lub są jakieś problemy to oczywiście jest to moją winą.Bo ja np.miałam jakiś zły pomysł z czymś, to ja czegoś tam kiedyś nie zrobiłam i dlatego teraz co się stało…
Tylko ja…i cała masa gadania jak to wszystko nie ma sensu itp…Męczy mnie to i niestety, ale nie pozostaje to bez żadnego wpływu na mnie, a sczególnie na moją psychike.Pochodzę z rodziny gdzie zawsze się także krytykowało, ale robiłam co mogłam by z tym walczyć i robić swoje, myślalam że jak wyjadę z domu już na swoje, to moje życie będzie inne, lepsze i będę mogła od tego uciec.Oczywiście nie zawsze wszystko szło po mojej myśli, jednak starałam się a jak słyszę, że nic nie robiłam, jestem taka, taka i jeszcze taka, to za przeproszeniem trafia mnie szlag… Nie wiem może muszę polecić partnerowi jakąś terapie, bo już cieżko to znosić, i przy okazji może i ja powinnam się wybrać.Bo niekiedy już sama w to wierzę, że jestem taka jak on twierdzi, a to dobre raczej nie jest, bo sama mimo wszystko wiem, że to nie jest prawda…
Doroto, serdecznie dziękuję za odpowiedź! Pozdrawiam!
a co zrobić z osobami krytykującymi, którym nie da się przetłumaczyć, podsunęłam ten artykuł takiej osobie, ale tak jakby jego nie dotyczy,,,
Niestety pełno tego wokół. Łatwiej czepiać się innych niż skupić na własnych problemach i coś z nimi zrobić.
Polecam krytykującym nagminnie
Polecam książkę Dale Carnegie Jak zdobyć przyjaciół i zjednać sobie ludzi.
Super artykul….bardzo dziekuje.
Staram sie zroumiec zachowanie kolezanki w pracy.Jest ode mnie starsza i mam respekt ale choc mnie wciaz tresuje bym byla perfekcyjna i robila wszystko jak ona,jednak wciaz mnie krytykuje. To mnie przerasta.
Zmienilam prace,nie mialam w handlu doswiadczenia.
Chcialam byc szybko dobra i zaciskalam zeby,wiem,ze radze sobie super….ale coraz czesciej mysle ze mam smutna przez nia dusze.
Gdy pytam powinnam juz wiedziec.Gdy nie pytam tez zle,bo mam pytac.Moglabym podac tysiace przykladow na uprzykrzanie godzin pracy.
Za wszystko moge byc w kazdym momencie skrytykowana.Jest to juz dla mnie stres…
Zaraz popelniam glupie bledy,gdy przy mnie stoi i mnie krytykuje….
Wiem,ze jestem dobra i jestem lubianym czlowiekiem.Mam wesola dusze ,oddam wiele dla dobra innych…
Ta krytykujaca pania tez darze sercem,ale coraz bardziej jest mi przykro.Bardzo przykro…
Ten artykul pozwolil mi ujrzec ta nieszczesliwa osobe w innym swietle,zrozumiec takie zachowanie,ale jednak nie chce byc jej kozlem ofiarnym.Obraza sie tez szybko.Mowila mi ze matka jej nie kochala,ze byla czarna owca w rodzinie,Mowila mi ze matka byla przykra,ale i ona przekazuje takie uczucia dalej….a z drugiej strony mam czasem wrazenie ze bardzo mnie lubi ale chyba nigdy tego nie okaze,…..
Nie chce jej krzywdzic slowami jak ona mnie.
Nie chce jej zasmucac….
Jednak czuje sie depresyjnie i nie umiem pozbyc sie tego uczucia…..
Co robic ?
Agnieszka
co robic jak sie czuje jakas nie wiem jak ktos mnie ciagle kryrykuje a mam 17 lat siostra np muwi ze jestem popier…… pier…..i inne o byle co a ona jest starsza a ja juz mam dosyc pomocy
ANIa
Bardzo konstruktywny, zwięzły i zrozumiały artykuł. Ale w moim społeczeństwie jest kilka aspektów które nadal poddaje analizie. Jestem w centrum integracji społecznej. Stworzyli dla naszej grupy sklep charytatywny. Stowarzyszenie przenosiło nas z budynku do budynku, wszędzie było zimno. Nie stać ich na ogrzewanie, mam wrażenie że mają złudne wyobrażenia na temat sklepu charytatywnego, na chłopski rozum i na skutek doświadczeń życiowych i przeczytanych książek wiem nie które rzeczy a reszte biore na logike. Myślą że jak jakiś sklep da im ciuchy na sprzedaż to wiele z nich będzie w dobrym stanie, nie piorą tych ciuchów. A dla potrzebujących mówią że mają rtv i agd jak to nie prawda a poza tym mało ciuchów już tam zostało. Uważają mnie za krytyka. Co prawda w swoim życiu miałem wiele problemów. Też nie umiałem słuchać krytyki. Miałem stwierdzone zaburzenia osobowości. Czasem na niektórych krzycze jak zwracają na mnie uwagę, ale potem analizuje tą krytykę, ale czy na tej podstawie mogę twierdzić że jestem krytykiem nawet jeśli czasem w ten sposób odchodzę od zweryfikowania własnych błędów? Mam wrażenie że jak staram się łagodnie jak Bóg przykazał zwrócić komuś uwagę to nie jestem pewny siebie i po rozmowie mam wrażenie że nie powiedziałem więcej. Że nie udało mi się zwrócić uwagi albo że te osoby kompletnie mnie olewają. Co robić? Uciekać? Czy rozmawiać? Bo ja już nie wiem. Długo by tu opisywać ale musze uciekać do pracy. Proszę o odpowiedz na maila .
Nie do końca zgodzę się z generalizowaniem co do przyczyn nadmiernego krytykanctwa. Krytykiem równie dobrze może zostać osoba niekrytykowana przez otoczenie (rodzina,znajomi) w najmłodszych latach, wychowana w przeświadczeniu nieomylności i wyjątkowości, która następnie zderzyla się z rzeczywistością wchodząc w dorosłość, dostrzegając, że aby być docenionym,pochwalonym należy również dac cos od siebie, a adwersarz,szef czy kolega z zespołu nie jest naszą mamą przekonana o naszej lepszosci. Niemniej taka postawa zawsze rozwija się jako mechanizm obronny, służący wyparciu i zaprzeczeniu oraz odbudowaniu nadwatlonego ego. Żadna skrajność zatem nie jest dobra-to taka dygresja,aby nie wychować małego krytyka dla jego wwłasnego dobra 🙂
Zauważyłem, że osoba cicha, uległa, częściej może być krytykowana, bo po prostu na to pozwala. Słabe osobniki są łatwiej pożerane… Treba się uczyć asertywności. Umieć postawić na swoim kiedy trzeba.
Najwięcej krytykuje ten co nie ma nic do roboty patrzy na to co inni robią źle. Wystarczy piłeczka odbijanie tak samo reagować jak atakująca osoba krytykując. Takie nie widzą że inni oddalają odsuwają się od nich. Zaślepieni są wadami innych zamiast własnymi. Ludzie powinni reagować
Bardzo dobry artykuł , właśnie się dowiedziałem jakim jestem palantem . Teraz wiem ile musze pracować nad sobà i że w ogōle muszę coś z tym moim podejściem zrobić . Tyle tylko , że nie wiem od czego zaczàć . Dało mi to prawdziwego kopa w twarz na ogarnięcie sie . Dzięki .
Dorota, muszę Ci powiedzieć, że to naprawdę świetny artykuł. Rozłożyłaś problem na wszystkie podkategorie jakie tylko były możliwe, a w dodatku Twoja ocena jest obiektywna (czego w dzisiejszych czasach niestety brakuje społeczeństwu). Taka jest psychologia człowieka i w pełni się z tobą zgadzam 🙂 Jesteś naprawdę bardzo inteligentną kobietą.
Dziękuję za miłe słowa 🙂
Świetny artykuł w punkt o problemy. Chyba wydrukuję i dam Ojcu niech wyciąga wnioski ze swojego postępowania wobec rodziny.
Świetny artykuł.Napisany z wuczuciem ale jednocześnie podkreslajacy istote problemu osób krytykujacych.Mi pozwolił na obiektywne spojrzenie na samego siebie.
Dzięki Dorota
Dziękuję za miłe słowa. Powodzenia!
W naszym związku mąż prowadzi własną działalność, która nie przynosi dochodu (żadnego). Ja zarabiam i utrzymuję rodzinę.
Jednak ciągle jestem krytykowana, wyzywa mnie od wieśniaczek, mówi że źle wychowałam dzieci i że mam z nimi zły kontakt. Sam dzieciom robi tylko wykłady, a one od niego stronią jak tylko mogą , ale on tego nie zauważa tylko mnie obwinia.
Przy swoich rodzicach i dzieciach mnie krytykuje.
Siebie uważa za dżentelmena, a zachowuje się jak „burak”
Jest niechlujny, zapuścił sobie wąsy które wchodzą mu do buzi , ale na złość nie chce ich ściąć.
Podsłuchuje moje rozmowy z dziećmi.
Obraza mnie i dzieci . Prowokuje do kłótni, a potem idzie spokojnie spać tak jakby wyprowadzenie kogoś z równowagi było dla niego uspakajające. Ostatnio wypominał mi od wieśniaczek i chorych psychicznie , choć u niego w rodzinie chorowano na schizofrenie,
Co mam z tym zrobić jak żyć coraz cześciej się oddalam zamykam
Anna
Niestety taka jest prawda. Wiele lat mi uplynelo na walce z mama z jej krytycznym stosunkiem do mnie. Uwazalem że jestem inny niz ona, ale niestety wyroslem na takiego samego .Uswiadomilem to sobie pod wplywem wypowiedzi bylego przyjaciela…Moje chamstwo sprawilo ze odsunalem ludzi od siebie lub sam ich odsunalem. Moja wada jest ze zawsze musze miec racje….Nie wiem dokad zmierzam, z kim. Jestem nieszczesliwy i sprawiam ze ludzie ktorzy byli obok tez sa nieszczesliwi. Chcę siebie zmienic, chcę pracowac nad soba, moze jeszcze jest sens
Moja matka przez całe życie mnie krytykuje ciągle robię coś nie tak niczego nie rozumiem na niczym się nie znam. jeżeli zwrócę jej o to uwagę obraża się strzela fochy i ciągle się tłumaczy że to ona musiała pracować żeby ona wychowała trójkę dzieci że jej nikt nie pomagał i tak dalej i tak dalej. na wszystko i na wszystkich narzeka na własne dzieci na własne synowe a teraz już nawet na wnuki. Mam jej najzwyczajniej dość po prostu dość.ciągle słyszę że wszyscy nie tak robią jak trzeba że ona tak robiła i było dobrze i że inni powinni też tak robić. wszelkie próby jakiejkolwiek rozmowy która miałaby doprowadzić do porozumienia kończą się fiaskiem nie można do niej dotrzeć i nie wiem czy w ogóle się da. A najlepsze jest to że to co robi robi tak samo jak kiedyś jej matka.
Witam . Mam nie łatwy charakter ale chcialaby traktować wszystkich dobrze . Ponieważ zdaje sobie sprawę , że każdy ma inną potrzebę bycia . Pracuje w zespole staram wszystkich szanować. I oczekuje od innych tego samego . Ale jest jeden kolega pracujemy z sobą ok siedmiu lat dodam ze jest moim szefem . Gdy jesteśmy razem na zmianie to co bym nie zrobiła i nie powiedziała to zawsze zle. Bardzo lubie moja prace świadczą o tym lata przepracowane w tej firmie. Postanowiłam go ignorować i wypełniać swoje obowiązki jak najlepiej . Przykro mi ze mnie nie lubi. Ale nie wiem czy dobrze robie.
Tylko nadmienie, ze krytyka konstruktywna nie jest niczym zlym. Problem pojawia sie gdy ktos chce cos udowodnic, pokazac. Wtedy wychodzą potworki, zamiast mowic prosto i wyraznie o co chodzi, są trudni do zrozumienia. Albo chca za bardzo kontrolowac. Niestety, najbardziej ranią nas bliscy. Życie to ciagla walka.