Płacz nie jest oznaką słabości, ale autentyczności

O ludziach, którzy płaczą, często mówi się, że są słabi. Nie mają w sobie wystarczająco dużo siły, by powstrzymać emocje i trzymać fason. Płacz w powszechnej opinii jest żenujący i kompromitujący… Od dzieciństwa przecież wielu z nas słyszało, że łzy trzeba przełknąć, że nie wolno być mazgają. Dlaczego? Powodów jest wiele, jednym z nich jest uczucie bezsilności, które odczuwamy, gdy bliska osoba płacze. Nie wiemy, jak się mamy zachować, co powiedzieć, jak pocieszyć. Tymczasem zazwyczaj wystarczy być obok. W ciszy.

Płacz bywa wyzwalający i oczyszczający. Sprawia, że pęka skorupa, którą każdego dnia nosimy, ukazując nasze nieidealne, ale prawdziwe oblicze. Prawdziwi ludzie płaczą. Tylko najsilniejsi pozwalają sobie na łzy wzruszenia, smutku czy bezsilności, które pozwalają na kojące oczyszczenie. To bardzo ważne dla zachowania zdrowia i dobrego samopoczucia. I naprawdę warto o tym wiedzieć, bo nie ma się czego wstydzić…

Płacz jest ludzki. Daje ukojenie

Płacz to nic innego jak szybkie pobudzenie układu współczulnego do przywspółczulnego, pozwala szybko przejść od napięcia do stanu równowagi. Łzy wylewane podczas krojenia cebuli są inne niż te, które produkujemy, gdy jesteśmy smutne. W pierwszej sytuacji mają uboższy skład, w drugiej wraz z płaczem usuwamy toksyny i białka, a także hormony stresu.

Płacz daje ukojenie i spokój, którego potrzebujemy. Udowodniono, że podczas płaczu uwalniane są substancje o działaniu podobnym do opiatów. Pozwala uwolnić emocje, które pozostawione same sobie, negatywnie wpływają na nasze zdrowie i samopoczucie. Ludzie, którzy pozwalają sobie na łzy, działają na swoją korzyść. Dbają o siebie, troszcząc się w najlepszy możliwy sposób. Według psychoterapeuty Jeffrey A. Kottler, hamowanie płaczu może prowadzić nawet do zaburzeń psychicznych.

Czasami trzeba poddać się emocjom

Wielu z nas zaprzecza emocjom. Mówi, że wcale nie jest tak źle, jak się wydaje. Wypieramy swoje odczucia, próbując okłamać same siebie, że nie czujemy tego, co nas dotyka aż do szpiku kości.

Płacz w takim wydaniu wydaje się kapitulacją, poddaniem się. W praktyce wcale nimi nie jest. Jest oznaką, że znasz swoje ograniczenia i nie udajesz, że jesteś ze stali. Prawdziwa siła polega bowiem na świadomości swojej niedoskonałości i kruchości, a płacz oczyszcza i dodaje sił.

Chowanie emocji nie sprzyja zdrowiu

Unikanie płaczu i wyrażania innych emocji z nim związanych, to próba ukrycia problemu, czyli jasny sygnał, że nie potrafimy sobie z nim poradzić. To częsty sposób radzenia sobie z sytuacją, polegającą na przyjęciu postawy – „nie ma problemu, nic się nie stało”.

Niestety w ten sposób kłopot nie znika.

Przeciwnie, nasz organizm, któremu odebraliśmy szansę uwolnienia emocji wraz ze łzami, zaczyna radzić sobie w inny sposób – bólem emocjonalnym objawiającym się za pośrednictwem migren, problemów trawiennych, zawrotów głowy, poczucia wypalenia i osłabienia.

Nieprzepracowane, wyparte emocje osłabiają nas od środka.

Niestety płacz służy również manipulacji

Nie zawsze płacz jest oczyszczający. Czasami służy manipulacji. Badania wykazały, że perfekcjonistkami w tym temacie są kobiety, które płacząc, próbują wymusić na innych pewne zachowania. Przeciętny płacz kobiety trwa 6 minut, a mężczyzny 2 minuty.

Dlatego tak ważne jest, by płakać naturalnie, nie powstrzymywać się, ale też nie nakręcać, a tym bardziej nie wymuszać łez.

Tylko najsilniejsi ludzie mogą sobie na to pozwolić

Płacz to domena ludzka. Naukowcy nie mają wątpliwości, że tylko nasz gatunek płacze z powodów emocjonalnych. Łzy wzruszenia, bólu czy radości są ważnym elementem ewolucji. Znaczą znacznie więcej niż produkcja łez mających spełniać jedynie funkcję ochronną, nawilżającą i oczyszczającą gałkę oczną u zwierząt.

Według profesora neurologii Michael Trimble, ludzie zaczęli płakać w momencie, kiedy rozwinęła się w naszym gatunku świadomość. Łzy były dowodem na rozwój mózgu oraz percepcji wiążącej się z wiedzą, że ich najbliżsi mogą cierpieć, chorować i umrzeć. Według naukowca, płacz stał się dowodem na rozwój empatii. W takim ujęciu nasza zdolność do płaczu jest fundamentem moralności i kultury.

„Łzy nie są oznaką słabości, lecz dowodem, że nasze serce nie wyschło i nie stało się pustynią.” Maria Konopnicka

Najsilniejsi ludzie pozwalają sobie na płacz. Oni wiedzą nie tylko, jak kochać i troszczyć się o innych, ale również jak dbać o siebie. Uwolnienie swoich emocji razem ze łzami jest właśnie wyrazem troski o siebie…