Seks dla „świętego spokoju” – tak czy nie?

Trudno pisać o jakiejkolwiek regule, jednak w wielu związkach istnieje problem zróżnicowanych potrzeb seksualnych. Najczęściej to mężczyzna pragnie kochać się częściej, a kobieta ma ochotę zdecydowanie rzadziej. I wszystko byłoby w porządku, gdyby jedna i druga strona zaakceptowała ten fakt. Tylko… zazwyczaj nie jest to takie proste.

Mężczyźni, jak świat światem, narzekają na swoje partnerki i ich niskie libido. I nie bardzo rozumieją, dlaczego mają cierpieć, za każdym razem odchodząc z kwitkiem. Dlaczego to oni muszą ustępować i  szanować kobiecy „ból głowy” , a ich potrzeby nie są traktowane poważnie. Niektórzy wręcz próbują przekonać swoje partnerki do zbliżenia, sięgając po manipulację i wiele kobiet godzi się na seks dla „świętego spokoju”. Jednak czy słusznie?

Oddaję Ci ciało, ale nie siebie…

Teoretycznie do seksu trzeba dwojga. Praktycznie wiele kobiet kocha się, oddając swoje ciało, ale pozostaje nieobecna duchem. Gdy on zaspokaja swoje potrzeby, ona robi w myślach listę zakupów, zastanawia się, co ugotować jutro na obiad, jaką bluzkę założyć. Między kolejnymi punktami do odhaczenia w głowie kibicuje mężczyźnie, modląc się po cichu, żeby w końcu skończył. Gdy jest po wszystkim, oddycha z ulgą. Odwraca się na bok i płacze cicho w poduszkę, słysząc jak on zaczyna pochrapywać…

Dla jednych kobiet taki seks z obowiązku i dla świętego spokoju to norma. Ba, wiele z nich nie widzi w nim nic złego. Dla innych to zachowanie, które nawet trudno sobie wyobrazić, a co dopiero wprowadzić w życie. Bo to tak, jakby sprzedawać siebie…i nie szanować na całej linii również jego i związku, który się buduje.

„Zamknij oczy i myśl o Anglii”

Jak głosi historyczna anegdotka, królowa Wiktoria swojej własnej córce tuż przed jej nocą poślubną miała udzielić następującej rady: „zamknij oczy i myśl o Anglii”. Czyli nic innego, jak: oddaj się, bo to Twój obowiązek. Miło pewnie nie będzie, ale inaczej się nie da. Jest wyższy cel. Twoja przyjemność się nie liczy. I choć powiedzenie to ma źródła w XIX wieku, to nadal temat nie zdezaktualizował się. Mimo lat, które minęły, dzisiaj również wiele kobiet uprawia seks, nie licząc się z własnymi pragnieniami, ale dlatego, że mają w głowie wyższe cele.

Jakie?

„Poczucie, że to mój obowiązek”.

„Że jak mu nie dam, pójdzie do innej”.

„Że to przecież nic wielkiego. Chwila i będzie spokój”.

„Mężczyźni mają większe potrzeby. Każda tak robi…”

Mam ochotę. To Ty też miej

By w łóżku mogło być co najmniej „miło”, potrzebna jest „ochota” lub inaczej gotowość po jednej i po drugiej stronie. Oczywiście czasami męskie pożądanie rozpala do czerwoności damskie. I problemu nie ma. Jednak równie często, mimo wielu starań po stronie mężczyzny, kobieta zwyczajnie nie chce uprawiać seksu. Powodem nie jest „nie bo nie”, nawet nie osławiony „ból głowy”, ale realny powód- zmęczenie, złe samopoczucie, stres, czy miesiączka (która dla wielu kobiet jest przeciwwskazaniem, a dla niektórych mężczyzn niekoniecznie).

Czy w takiej sytuacji należy się poświęcić?

Gosia jest zdania, że nie: „To kwestia moich granic. Tego, na ile się szanuję i na ile zdrowy jest nasz związek. ” I pyta retorycznie: „Czy zaspokojenie potrzeb innych jest ważniejsze niż to, czego ja potrzebuję?”

Wydawać by się mogło, że Gosia ma rację, że tak właśnie każda z nas myśli. Ale czy na pewno? Martyna odpowiada jej: „ Związek to nie tylko realizowanie swoich potrzeb. To także dbanie o tę drugą osobę.” Julia z kolei dodaje: „Nie określiłabym takiego seksu jako zbliżenia 'dla świętego spokoju’, tylko dla zaspokojenia partnera, nigdy nie odmówiłam i nie odmówię, przecież to sama przyjemność. Nawet gdy nie mam zbyt dużej ochoty albo nie mam jej wcale, to jak już coś zaczynamy, to czuję satysfakcję, nawet gdy ja nie kończę, ale widzę, że on jest mega zadowolony, to bardzo mnie to cieszy”…

A mężczyźni?

Nierzadko również tutaj, na kobietapo30.pl narzekają, że co by nie zrobili, muszą błagać o seks.

Pracując i równo dzieląc się obowiązkami w domu, których nie jest mało, do tego mamy jeszcze dbać o wasz nastrój, chociaż sami go nie mamy, bo kolejna noc wcześniej bolała was głowa, i co z tego ze się uśmiechasz i skaczesz koło niej i próbujesz zbudować ten nastrój….Kiedy przychodzi wieczór, to ona jest tak zmęczona (chociaż śpi 8-9, a mi musi wystarczyć 5-6), lub dziecko rozleje herbatę przy kolacji już nerwy i czar pryska po raz kolejny. Przytulasz się do niej a ona ci daje jednak do zrozumienia, że nici z tego. Dajesz sobie spokój, z nadzieją, że może jutro… koło się zamyka, z tym, że co rano, wstając masz coraz mniejszą ochotę walczyć o to, i z czasem twoja męskość spada. Ewentualnie iść na skróty do sąsiadki, która nigdy nie odmówi. Seks jest przez wiele kobiet traktowany jak forma wynagrodzenia lub forma budowy ,,odpowiedniego gruntu,, do załatwienia spraw, i to nie tylko w domu. (pisownia oryginalna – dop. D.) Czytaj więcej: https://kobietapo30.pl/maz-dzien-taka-zona-nocy-prawda-o-ktorej-mezczyzni-chca-slyszec/

Nic kosztem siebie

Psychologowie nie mają złudzeń. Zmuszanie się do seksu to jeden z najgorszych wyborów, jaki możemy podjąć. Oddanie się dla świętego spokoju to prosta droga nie tylko do obrzydzenia sobie seksu, ale również do straty szacunku do siebie i partnera.

Teoretycznie „banalne” złamanie się i zaspokojenie partnera kosztem siebie może wydawać się heroizmem, któremu należy przyklasnąć, ale w praktyce takie postępowanie niesie z sobą ogromne koszta. Pytaniem nie powinno być, czy kochać się dla „świętego spokoju” (by on nie szukał poza domem tego, czego mu nie daję), ale co zrobić, by mieć ochotę na częstszy seks i jak rozmawiać z partnerem, by ze swoimi oczekiwaniami spotkać się po środku.

Nie znam pytania, ale na pewno seks jest odpowiedzią W. Allen

Seks to nie kilka ruchów, orgazm i buziak na dobranoc, to najbardziej intymna forma bliskości, sposób na zrelaksowanie się i rozładowanie napięcia. To przeżycie na poziomie emocjonalnym i fizycznym, metoda na cementowanie związku i podkreślanie jego wartości. Nie da się tego wszystkiego osiągnąć, gdy będziemy się zmuszać…I nigdy dla „świętego spokoju”, bez szacunku do siebie i tego, co budujemy z drugim człowiekiem.