Spotykasz się z chłopcem czy mężczyzną?

Kontrowersyjne wyniki badań udowadniają, że przeciętny mężczyzna dojrzewa w wieku 43 lat. Dla porównania przeciętna kobieta – około 32 urodzin. Gdyby przyjąć tę optykę, można byłoby stwierdzić, że cała masa kobiet buduje relacje z dużymi dziećmi. Na co dzień pracują niczym Syzyf w pocie czoła, walcząc o to, by ich pozornie dorośli partnerzy zachowywali się stosownie do wieku, . Z jednej strony ta hipoteza wiele wyjaśnia, z drugiej mocno upraszcza rzeczywistość. Każdy z nas ma bowiem inne doświadczenia, które wpływają na to, jakimi jesteśmy osobami. Z tego powodu proces dochodzenia do pewnych życiowych prawd może odbywać się na różnych etapach życia. I dlatego nie brak dziecinnych czterdziestolatków i mocno dojrzałych dwudziestolatków, choć z przewagą tych pierwszych i niedoborem drugich.

Jak to tak naprawdę wygląda u mężczyzn? Czy są punkty przełomowe, które pozwalają im dojrzeć? I skąd tak wielu panów w krótkich spodenkach, z mlekiem pod nosem, którzy nie wyrośli z piaskownicy?

Rytuał przejścia

Dawniej, wydawać by się mogło, że było łatwiej. Istniały rytuały przejścia, które w symboliczny, choć nierzadko przerażający sposób, pozwalały chłopcu rozpocząć drogę do tego, by stał się mężczyzną. Ich cel był prosty – miały hartować, przygotować do wyzwań, jakie niesie założenie rodziny, zapewnienie jej żywności, warunków do życia i obrony przed nieprzyjaciółmi.

W krajach słowiańskich chłopcy między 7 a 10 roku życia przechodzili obrzęd tak zwanych postrzyżyn, kiedy obcinano im włosy, co w jednej chwili zmieniało ich wygląd diametralnie. Następnie chłopiec opuszczał bezpieczne miejsce pod skrzydłami matki i przechodził pod opiekę ojca. Nadawano mu nowe imię, te, którym miał się on odtąd posługiwać. Rytuał kończył się ucztą dla całej rodziny.

W dawnych kulturach droga do męskości była jednoznaczna i nie było miejsca na „indywidualne decyzje” polegające na jej zmienianiu. Wiadomo było, kiedy chłopiec powinien zakończyć okres dzieciństwa, kiedy wkroczyć w czas dorastania, i kiedy stać się dorosłą, odpowiedzialną osobą.

Według profesor socjologii na Uniwersytecie Stony Brook Michael Kimmel człowiek nie rodzi się mężczyzną. Tylko się nim staje.

W naszej kulturze klasyczny rytuał przejścia nie istnieje. Stawiamy na trudne do jasnego zidentyfikowanie poszukiwanie siebie. Liczy się także dawanie dobrego przykładu i przekazywanie z pokolenia na pokolenie systemu wartości. Tym sposobem proces dojrzewania został rozciągnięty w czasie, a ludzie mający po 30-40 lat wychodzą z założenia, że jeszcze mają czas, by ten etap osiągnąć.

Potrzeba dobrych przykładów

Bardzo istotne, o czym pisze Steve Biddulph w „Męskość. Nowe spojrzenie”, jest to, by chłopcy nie byli w męskość wysyłani, ale w niej witani. Niezmiernie ważną rolę do odegrania ma w tym szczególnym momencie „przejścia” mądry, dojrzały mężczyzna – najczęściej ojciec, który pomoże w trudach dorastania. Problem w tym, że często takiej osoby brakuje.  Nie ma obok dorastającego chłopca i młodego mężczyzny mądrych opiekunów, którzy otoczą go wsparciem i wskażą drogę, przekażą wiedzę i umiejętności. Tym sposobem młodzi mężczyźni pozostawiani są sami sobie.

Niestety rolę drogowskazu przejmują w dzisiejszym świecie z chęcią spece od marketingu, którzy zmieniają akcent z tego, jakim warto być na to, co należy mieć, by być rasowym mężczyzną. Poprzez przekazy medialne wysyłają sygnały mówiące o tym, że mężczyzną się jest, gdy ma się określoną budowę ciała, wystarczająco duże mięśnie, określone perfumy, pije się dane piwo, zakłada jeansy danej marki, spędza wakacje we wskazanym miejscu i jeździ takim a nie innym autem. Jeszcze nie tak dawno męskość definiowało się na podstawie tego, co mężczyzna robi, jakimi wartościami kieruje w życiu. Dzisiaj coraz częściej mówi się w tym kontekście o tym, jak mężczyzna wygląda. W konsekwencji mamy mnóstwo panów nad wyraz wypielęgnowanych, wygładzonych i upudrowanych. A jednocześnie zagubionych, niepewnych siebie i z wizją zachorowania na depresję.

„Męskość – je­dyna część gar­de­roby mężczyz­ny która od pielęgnac­ji tra­ci swój zwierzęcy urok.” (Odys)
„Mar­twi mnie, że męskość dzi­siaj za­leżna jest od sze­rokości spodni.” Leośka

Wojsko uczyni z Ciebie mężczyznę?

Kiedyś chłopiec stał się mężczyzną, gdy stoczył ważną walkę w swoim życiu. Poszedł na wojnę, wyruszył pierwszy raz w daleką wyprawę, zapolował na zwierzynę, którą przytargał do domu, by można było przygotować obiad. Z czasem rolę życiowego „otrzeźwiacza” zaczęło odgrywać wojsko.

Od kiedy w 2008 roku zawieszono obowiązkowe i przymusowe pobory do wojska nie cichną głosy, że dobrze byłoby je przywrócić. Choć służba w wojsku to dość kontrowersyjny sposób dojrzewania, to wielu twierdzi, że dzisiejszym „wymuskanym i delikatnym chłopcom” przydałaby się prawdziwa musztra. Dyscyplina, z jaką trzeba zmierzyć się w systemach hierarchicznych, jakim jest wojsko, sprawiała, że wielu mężczyzn wracała odmieniona. Jednak czy rzeczywiście dojrzalsza?

Dowód to nie wszystko

Dojrzałość to proces. To czas wzrastania i zmieniania się. Dojrzałość nie przychodzi z automatu w momencie odebrania dowodu osobistego w wieku 18 lat, ani nawet wraz z odbiorem świadectwa czy dyplomu kończącego naukę. Momentem przełomowym nie jest nawet egzamin dojrzałości zwany maturą.

Istnieją głosy, że ważny krok w dorosłość stawiany jest wtedy, kiedy mężczyzna zaczyna zarabiać i wyprowadza się od rodziców. Czy zatem całą ogromną rzeszę trzydziestolatków mieszkających (z różnych powodów) z mamusią należałoby uznać za duże dzieci? Innymi słowy dużymi chłopcami po 30 jest ponad 2 miliona Polaków mieszkających nadal w domu rodzinnym? Gdzie Ci mężczyźni…

Niektórzy twierdzą, że w odróżnieniu od sztucznie ustalonej granicy 18 roku życia, czy otrzymania pierwszej pracy, momentem, kiedy chłopiec staje się mężczyzną jest dzień, w którym zostaje on ojcem. Rzecz jasna nie chodzi o mało skomplikowany akt spłodzenia potomka. Jednak o moment podjęcia odpowiedzialności za drugiego człowieka. Nie w kategorii ojca wiecznie nieobecnego i zmęczonego. Ale takiego, który opiekuje się dzieckiem, dba o finansowe potrzeby rodziny. Mimo presji, by pracować coraz więcej, umie powiedzieć „stop” i poświęcić czas rodzinie. Dojrzałość polega również na tym, by nie dawać się przez lata kusić wizji pracy po godzinach, ale mieć potrzebę i motywację, by jak najczęściej być obecnym w rodzinie.

Dla mężczyzny ojcostwo to jedno z najpoważniejszych wyzwań.

Czy spotykasz się z chłopcem czy z mężczyzną?

Spotykasz się z dojrzałym mężczyzną, jeśli:

• jest to osoba odpowiedzialna za siebie i bliskich,
• nie uważa się za kogoś lepszego od innych,
• nie bawi się uczuciami innych,
• polega na sobie, nie obwinia świata za wszystkie swoje przewinienia,
• rozumie swoje emocje i umie je dojrzale okazywać,
• ma dojrzałe spojrzenie na rodziców – nie traktuje ich jak nieomylne bóstwa, ale jednocześnie nie obarcza odpowiedzialnością za wszystkie swoje niepowodzenia,
• każdego dnia toczy walkę o to, by być lepszym człowiekiem.

Skąd zatem powszechne narzekanie kobiet na brak wartościowych mężczyzn?

„Wędrówka ku męskości odciąga mężczyznę od kobiety, aby mógł potem do niej wrócić. Wychodzi, by znaleźć swoją siłę, i wraca, by ją oferować. Burzy mury wieży, w której zamknął ją swoimi słowami i uczynkami. Odpowiada na najgłębsze pytanie jej serca na tysiące sposobów: „Tak, jesteś cudowna. Tak, jest taki jeden, który będzie o ciebie walczył.” Ale ponieważ większość mężczyzn jeszcze nie stoczyła swoich bitew, większość kobiet nadal tkwi w swoich wieżach.” John Eldredge