Stwardnienie rozsiane – choroba, która często atakuje kobiety po 30.

Stwardnienie rozsiane (sclerosis multiplex) to podstępna choroba, nazywana chorobą tysiąca twarzy. Nie ma dwóch osób, które mają takie same doświadczenia z SM. To dlatego, że SM może dotknąć różnych obszarów w ciele. Ma również bardzo indywidualny przebieg. Pierwsze objawy mogą pojawić się po infekcji górnych dróg oddechowych lub w wyjątkowo stresującym okresie życia. Choroba najczęściej rozwija się u kobiet po 30 roku życia. Jak rozpoznać stwardnienie rozsiane? I jak leczyć?

Stwardnienie rozsiane? Nie zawsze widać na pierwszy rzut oka

Gdy słyszymy „stwardnienie rozsiane”, pierwsze skojarzenie, jakie mamy to osoba ciężko chora poruszająca się na wózku inwalidzkim. To tylko jedno oblicze choroby, wcale nie najczęstsze.

W większości przypadków stwardnienie rozsiane nie jest widoczne na pierwszy rzut oka. Osoba chora wygląda normalnie, funkcjonuje w społeczeństwie, a o swojej chorobie wie ona sama oraz osoby, którym chciała o niej powiedzieć.

Najpopularniejszą odmianą stwardnienia rozsianego jest bowiem postać rzutowo-remisyjna, która przebiega z okresami zaostrzenia objawów oraz ich wyciszeniem, a nawet zniknięciem. Długie okresy remisji umożliwiają normalne funkcjonowanie, aktywność zawodową czy sportową.

Stwardnienie rozsiane to choroba przewlekła, nieuleczalna. Może przebiegać dynamicznie, może również rozwijać się powoli, przez lata nie powodując większych problemów w codziennym funkcjonowaniu. Osoby, u których choroba jest zaawansowana, często noszą opaskę na ręce informujące o swoim problemie, by w razie na przykład utraty przytomności na ulicy, mogli uzyskać szybką pomoc.

Czym jest stwardnienie rozsiane

Stwardnienie rozsiane to najczęstsza choroba neurologicznych osób dorosłych w młodym wieku. Na całym świecie na SM choruje ponad 2 miliony osób. Choroba nie jest zaraźliwa, nie jest przekazana też genetycznie, potomstwu.

SM diagnozowane jest między 20 a 40 rokiem życia. Przyczyny choroby nie są znane, naukowcy przyjmują, że ma ona podłoże autoimmunologiczne, choć badania nad mechanizmami choroby trwają.

Choroba powstaje, gdy dochodzi do uszkodzenia mieliny, materiału ochronnego, w centralnym układzie nerwowym. Skutkiem tego jest utrudniony przekaz informacji z mózgu do innych części ciała.

SM ma różne postaci: rzutowo-remisyjną, pierwotnie postępującą, wtórnie postępującą oraz łagodną.

Zanim stwardnienie rozsiane zostanie zdiagnozowane

Osoba chorująca na stwardnienie rozsiane często przez lata nie wie, co jej dolega. Odwiedza mnóstwo specjalistów, niekiedy kilku, innym razem kilkunastu, kiedy w końcu pada prawidłowa diagnoza. Bardzo często odbierana jako wyrok, który każe przewartościować cały świat, odwracając do góry nogami dotychczasowe życie.

Objawy SM mogą być różne

Nie ma jednego schematu rozwoju choroby.

SM może dawać też różne objawy, w zależności od tego, który obszar centralnego układu nerwowego zostanie zaatakowany.

Najczęściej jest to:

• uczucie zmęczenie niewspółmierne do wykonywanych czynności
• niewyraźne widzenie
• mrowienie, drętwienie kończyn
• wrażenie przepływu prądu przez kręgosłup
• widzenie podwójne
• utrata równowagi
• drżenie kończyn
• nietolerancja ciepła
• brak koordynacji ruchowej
• uczucie osłabienia, najczęściej nóg
• skurcze
• wzmożona sztywność mięśni
• niewyraźna mowa
• mowa bełkotliwa
• potrzeba ciągłego wypróżniania
• uczucie niepełnego wypróżniania
• parcie na pęcherz
• nietrzymanie moczu
• obniżone libido
• utrata zdolności osiągania orgazmu
• zmniejszona wrażliwość na dotyk
• utrata pamięci krótkotrwałej
• problemy z koncentracją
• depresja

Do kogo udać się, gdy pojawią się niepokojące objawy?

Jeśli zauważymy u siebie niepokojące objawy, warto udać się do lekarza rodzinnego po skierowanie do neurologa. Na podstawie wywiadu i badań specjalista będzie w stanie postawić diagnozę.

Jak leczy się SM?

SM wymaga wielopłaszczyznowego leczenia – farmakologicznego, rehabilitacyjnego oraz wsparcia psychologicznego. Najczęściej w terapii SM stosuje się „interferon” (lek immunomodulujący). U osób z bardzo zaawansowaną chorobą stosuje się również chemioterapię.

Wiele chorych na SM spędza po kilka godzin dziennie na rehabilitacji. Są to ćwiczenia ogólnousprawniające, równoważne, a także odciążające kręgosłup. Często stosuje się także masaże, leczenie utradźwiękami.

Wsparcie psychologa pozwala poradzić sobie z chorobą, jej skutkami, zminimalizować negatywny wpływ stresu,