Nie ten szczęśliwy, który ma wszystko, ale ten, który docenia, co ma. Tylko dlaczego to takie trudne?

Ludzka natura ma wiele słabości. Jedną z nich jest powszechny brak umiejętności doceniania tego, co się ma. Wydaje się, że tylko jednostki cieszą się z „tu i teraz”, zdecydowana większość radość z życia odkłada na później, wierząc, że dopiero, kiedy uda się zrealizować pewien cel, osiągnąć określony etap, wzbogacić się o pewne dobra, osiągnie się szczęście. To paradoks, który sprawia, że tracimy czas. Los czasami boleśnie nam to uświadamia, gdy zdarza się nieszczęście, w wyniku którego zauważamy, jak wiele straciliśmy i jak bardzo byliśmy szczęśliwi…przedtem. Tak jakby szczęście dostrzegało się dopiero po fakcie, kiedy się je utraci…Innymi słowy można silnie odczuć brak szczęścia, ale samo szczęście jest już trudne w uchwyceniu. Dlaczego?

Wiesz, ile tak naprawdę masz?

Wartość comiesięcznej wypłaty doceniamy, gdy tracimy pracę, przytulność mieszkania, gdy zostaniemy okradzeni lub zaleje nas sąsiad. Wartość bliskiej osoby doceniamy wtedy, kiedy jej zabraknie i uświadamiamy sobie, że nie zdążyliśmy jej powiedzieć, jak bardzo jest dla nas ważna. Na co dzień nie myślimy o tym, jak wiele posiadamy: ciepłe łóżko, pracę (bez względu na to, jak nudna jest i jak bardzo byśmy chcieli ją zmienić), konto w banku z kilkoma złotymi, rodziców, którzy nas kochają, dzieci, które nam ufają, przyjaciół, którzy ciepło o nas myślą.

Często wszystko to postrzegamy jako pewnik. Coś, co nam się należy bez dwóch zdań. Ale czy na pewno?

Czasami, żeby docenić swoje życie, trzeba otrzeć się o krańcowe doświadczenia, usłyszeć niezbyt optymistyczną diagnozę, zmierzyć się z chorobą bliskiej osoby, zobaczyć wypowiedzenie na swoim biurku, stracić rodzinne pamiątki…Poczuć, jak grunt pali się nam pod nogami…Wszystko po to, by zauważyć, że to, co odbieramy jako pewnik, wcale nie jest takie oczywiste, że dobra, które codziennie nam służą, mogą zostać nam bez uprzedzenia odebrane.

Na co dzień zapominamy, że dom, praca, przyjaciele, rodzina to nie wartości stałe, ale w swojej istocie tymczasowe. Bo tak naprawdę nic nie jest pewne i jeśli zakładamy, że mamy jeszcze czas, by nacieszyć się ukochanym, dziećmi, dobrą pracą, domem, to prawda jest taka, że to nasze dobre życzenia a nie fakty, na których można budować przyszłość.

Umiesz powiedzieć, „tak jest dobrze”?

Jako ludzie jesteśmy ambitni, lubimy ułatwiać sobie życie, dążyć do tego, by żyło nam się wygodniej. Nie ma w tym niczego złego, pod warunkiem, że w drodze do lepszego życia nie zatracamy radości z posiadania tego, co dotychczas udało się nam osiągnąć.

Teraz pomyśl – jesteś wdzięczna za to, co obecnie masz? Koncentrujesz swoje myśli na tym, co udało się osiągnąć, czy raczej ich wartość przyćmiewa Ci długa lista dóbr, do których dążysz? Tak na marginesie warto dodać, że głód, dążący do posiadania „więcej” dotyczy każdego, to właśnie on jest przyczyną przeinwestowania i bankructwa, którego doświadczają nawet wielkie gwiazdy i celebryci: Johny Deep, Tony Braxton, Mike Tyson, Elton John a z naszego rodzimego podwórka – Cezary Pazura, Kasia Cichopek, Janusz Józefowicz.

Podobno problem z docenianiem tego, co się ma zawdzięczamy ludzkiej naturze, bo bardzo szybko przyzwyczajamy się do dobrobytu i przyjmujemy go za pewnik i coś, co absolutnie będzie nam towarzyszyło zawsze. Emocje związane z nabycie nowej rzeczy są krótkotrwałe, w konsekwencji tego wymarzony model telefonu szybko przestaje cieszyć, a nowa sukienka dobrze się nosi jeden raz…Chcemy zatem kolejną nową, jeszcze lepszą rzecz, a za nią kolejną i następną.

Poza tym cokolwiek, co przychodzi łatwo, nie jest doceniane. Im więcej trudu wkładamy w zdobyciu czegoś, tym bardziej doceniamy to, co mamy. Niestety wdzięczność sama w sobie jest zazwyczaj krótkotrwała.

Po czasie do pewnych rzeczy się przyzwyczajamy i po pierwsze nie pamiętamy, jak to jest, gdy ich nie ma, po drugie już nie umiemy sobie przypomnieć, jak wiele energii włożyliśmy w to, żeby je zdobyć.  W momencie, kiedy coś tracimy, nagle sytuacja się odwraca, zaczynamy dostrzegać to, jak wiele mieliśmy. I zaczynamy tęsknić…

W poszukiwaniu tego, co ważne, z dala od ideału

Moje ciało czasami czuje ból, ale nadal działa. Nie śpię najlepiej w nocy, ale obudziłam się dzisiaj rano, by przeżyć kolejny dzień. Mój portfel nie jest pełny, ale mój żołądek tak. Nie mam wszystkich rzeczy, jakie chciałabym mieć, ale mam wszystkie, których potrzebuję. Jestem wdzięczna, bo choć moje życie nie jest pod żadnym względem doskonałe, ale jest moje i mogę zdecydować, jak żyć, by robić to najlepiej jak potrafię.

To wpis z dziennika odnaleziony w internecie. Napisała go zadowolona z życia kobieta, matka, babcia, nieco schorowana, która odkryła, co w życiu jest najważniejsze: docenianie tego, co się ma – po prostu. Chodzi o to, by być, chłonąć każdą chwilę, czerpać z niej to, co najlepsze i wykorzystywać dany sobie czas najlepiej jak potrafimy.

Bo życie nie jest idealne i nigdy takie nie było i nie będzie.

Ważne, by:

• zamiast dążenia do doskonałości, która zmusza wierzyć, że tylko sukces największego kalibru może dawać szczęście, naucz się cieszyć z tego, co Tobie się udało osiągnąć. Nie musi być to najwyższy szczyt, piękne widoki roztaczają się również u podnóża gór w malowniczych dolinkach. Miej satysfakcję z każdej próby, każdego upadku i podniesienia się i stanięcia na nogi. Bądź dumna z tego, że pomimo trudnych okoliczności, nie tracisz ducha do walki i nigdy się nie poddajesz, to jest realna wartość, która naprawdę należy do Ciebie
• przejmij kontrolę nad własnym życie – ciesz się z tego, że sama jesteś panią własnego życia, to Ty decydujesz, co robisz, do czego dążysz i gdzie znajdziesz się za parę lat,
• przestań przejmować się opinią innych – nie masz kontroli nad tym, co myślą i mówią o Tobie inni, ale masz wpływ na to, jak odbierasz ich opinie. Pozwól, by inni polubili Cię taką, jaką jesteś, a nie taką, jaką chcą, żebyś się stała,
• nie narzekaj – to nie daje ani ulgi, ani nie jest w żaden sposób konstruktywne.
• nie staraj się na siłę upodobnić do innych – życie polega na tym, by być szczerą ze sobą i czuć się komfortowo we własnych butach.

Dlaczego to tak istotne, by doceniać to, co masz?

Docenianie tego, co się ma jest potężną i niedocenianą siłą, która ma realny wpływ na nasze samopoczucie i zdrowie (ma moc obniżania ciśnienia krwi, obniżania poziomu hormonu stresu, wzmacnia również układ odporności). Brak wdzięczności zamyka nas w kręgu samo nakręcającej się spirali zniechęcenia, koncentrującej się na tym, czego nam jeszcze brakuje,  zamiast na tym, jak możemy daną sytuację docenić. Nie mamy bowiem wpływu na to, co przynosi nam los, ale możemy decydować, jak spojrzymy na to, co się dzieje w naszym życiu.

Dobra wiadomość jest taka, że stosując powyższe praktyki i decydując się na przekwalifikowanie sposobu myślenia, można odnaleźć w sobie wewnętrzny spokój wynikający z zadowolenia i doceniania niewielkich, codziennych pozytywnych zdarzeń.

Problem z wdzięcznością jest również taki, że kojarzy się ona z biernością. Cieszenie się z tego, co się ma nie polega jednak na godzeniu się na zło, smutek i nieszczęście. Nie wiąże się również z uniknięciem przykrych odczuć.  Jeśli jesteś traktowana źle, czujesz, że Twoje życie wymaga zmian, doceń to, co jest dobre i znajdź siłę, by zmienić to, czego nie możesz zaakceptować. Wdzięczność nie może być bowiem pozbawiona asertywności, nie można o tym zapominać.