Co kryje złość? 8 powodów kobiecej frustracji

Chcesz wiedzieć  dlaczego się złoszczę? Opowiem. Usiądź wygodnie. To jest historia inspirowana warsztatem pt. Piękna Złośnica. Kiedy cztery lata temu układałam program tego spotkania, nie przypuszczałam, że temat kobiecego gniewu jest tak ważny. I tak potrzebny.  Nawet zegar na ścianie w Krakowie się zatrzymał. Tak było na ostatnim warsztacie. Intensywnie.

Zapraszam więc. Czytaj uważnie. Taka jestem. Ja kobieta. Piękna Złośnica.

Uwaga. Kobieta też się złości.

Opowieści kobiet o złości okazały się pełne odwagi. Pracowałyśmy przez dwa dni z gniewem jawnym i tłumionym, wyrażanym do świata w sposób bezpośredni lub wyrażanym do środka, do siebie, w sposób bolesny i utajony. Płakałyśmy. Wzruszałyśmy się. Sprawdzałyśmy mechanizmy, przekonania i wszelkie tajemnice schowane za złością. I tak powstało 8 najczęstszych powodów złości.

Zatem. Dlaczego się złoszczę?

8 powodów złości kobiet

1. Z bezsilności
Bo mój głos nie jest wysłuchany. Bo opowiadam siebie i z drugiej strony brak chęci na dialog. Bo mąż ogląda mecz. Albo pisze ważne sms`y do kolegi. Bo traktowana jestem pobłażliwie. Bo mówię jakby do ściany. Jakby w próżnię. I wiesz, kiedy próbuję zrelacjonować, co jest w tej chwili ważne dla mnie, a Ty siedzisz taki wpatrzony w telewizor albo telefon, to tracę moc. Jestem bezsilna. Łatwiej jest zamilknąć. Zamknąć w środku. Często z milionem myśli, które z czasem przeradzają się w złość. Rozgniewanie. Rozdrażnienie. To reakcja złości powodowana brakiem mocy. Nie lubię takiej siebie, bardzo nie lubię. Wiem, że Ty też.

2. Z braku uważności
Bo rozmowa jest płytka, powierzchowna, zwyczajna. A przecież chcę inaczej. Chcę żeby było ważniej. I uważniej. Bo to istotna chwila. Bo moment znaczący. Widzę to i czuję. Mówię o tym wyraźnie. I kiedy nie spotykam się z uwagą albo jestem ignorowana, to się wkurzam. Denerwuje mnie pretensjonalna i powierzchowna rozmowa. Denerwuje mnie spłycanie moich potrzeb. To jakby kneblowanie mojego serca.  Dziś wiem, że uważność jest dla mnie istotna. Potrzebuję uważności. Uważności, którą rozumiem jako pewien rodzaj intymności. Ta intymność pogłębia jakość naszej relacji. Zbliża.

3. Z tęsknoty
Za sobą. Autentyczną. Przyjętą. Z tęsknoty za relacją. Pełną uczciwości i prawdy. Z tęsknoty za szczerym życiem u boku mężczyzny, który otwiera ramiona równie szeroko jak kobieta. Tęsknię często, wiesz? Tak bardzo się staram, tyle robię, rozwijam się, dowiaduję. Nawet na psychoterapię się zapisałam. Żeby zrozumieć. Być bliżej. A dla Ciebie to moje widzimisię takie. Nieznaczące. ‘Ciągle się rozwijasz i ciągle jesteś niezadowolona’. Kiedy to słyszę, to wpadam w złość. A tak naprawdę tęsknię. Chciałabym, żebyś to zobaczył. Chciałabym móc opowiedzieć o tej tęsknocie. Być może nieporadnie, za to uważnie, bez spłycania mojego uczucia.

4. Ze smutku
Kiedy jestem u boku człowieka, do którego tęsknię i tak bardzo chcę się zbliżyć, i kiedy mówię, nie będąc wysłuchana, to oprócz tęsknoty i bezsilności, mam również smutek. Mieszanka tęsknoty, smutku i bezsilności dość łatwo zamienia się w złość. Tak. O wiele łatwiej wybuchnąć zniecierpliwieniem i opryskliwością, niż usiąść ramię w ramię. Niż przyznać: wiesz, smutno mi. Wiesz, tęsknię. Chciałabym być bliżej. I naprawdę. Naprawdę nie wiem, jak to zrobić. I dlatego złość jest moją najszybszą reakcją.

5. Z miłości
A może bardziej: z potrzeby miłości. To dość paradoksalne, wiem. Kocham i wybucham złością. Wiesz dlaczego tak jest? Bo stanięcie w zupełnej bezbronności jest ryzykowne. Miłość jest ryzykowna. Dlatego w ten przedziwny i zdumiewający sposób, chowam ją za złością. Ja tak mam. Często. Ja kobieta.  Ja złośnica.

6. Z przepracowania
Bo taka też bywam. Obciążana i zmęczona. Nauczyłam się działać. Bo obowiązki, i nadobowiązki. Bo odpowiedzialność i nadodpowiedzialność to moje drugie imiona. Szoruję łazienkę. Robię obiad. Zmywam. Odrabiam lekcje z dziećmi. Idę do pracy. Przyszywam guziki. Robię kompresy na czoło z gorączką. Nauczyłam się działać i obsługiwać innych. Ogarniam. Serio ogarniam. Nawet to lubię. Tylko wiesz, czasami chciałabym odpocząć, zebrać siły. I właśnie wtedy, tak łatwo się zezłościć. I jeszcze wtedy, gdy inni nie nadążają za moim tempem. Dlaczego oni są tacy powolni?

7. Z potrzeby akceptacji
A kiedy tak sprawnie działam, to wiesz, to naprawdę chciałabym być doceniona. „Kochanie, pyszną kolację zrobiłaś”. „Mamo, dziękuję za wyprasowanie moich rzeczy”. Nie, nie słyszę tego. Nauczyłam wszystkich, że taka jestem. I złoszczę się. Zamiast powiedzieć: „Mężu, zrobiłam dziś kolację. Tak bardzo jestem zmęczona. I tak bardzo chciałabym usłyszeć, że Ci smakuje, i że ty pozmywasz”. Zamiast tego. Wiesz, wstydzę się trochę, ale zamiast tego łatwiej mi trzasnąć zmywarką i fuknąć na wszystkich dookoła, czasem szturchnąć nawet. Wstydzę się siebie w takich momentach.

8. Z powodu chomikowanej złości nie na Ciebie
Tak. Bywam chomikiem. Kiedy rozmawiam z kimś, kto wdziera się tak bezpardonowo i bezczelnie do mojego życia, do mojej przestrzeni. On się wdziera. Ja się zgadzam. Potulnie. Bezszelestnie. Ulegle. To potem, jak jestem przy tobie, dopiero wybucham. Pluję jadem, bo wiem, że przy tobie mogę. Nauczyłeś mnie, że zawsze mogę. A to przecież nie Ty. Tylko tamtem. Z tymi aroganckimi buciorami. Szef. Współpracownik. Sąsiad. Ktokolwiek, komu nie potrafiłam w tym jednym momencie odpowiedzieć adekwatnie. Nie potrafiłam wyrazić wprost.

O czym mówi złość?

Znaczna część psychologów i psychoterapeutów sądzi, że prawie zawsze złość jest emocją wtórną. Uważają oni, że złość jest emocją, pod którą mieszczą się inne, prawdziwe uczucia, takie jak ból, cierpienie, wstyd czy lęk.

Wielu kobietom niezwykle trudno jest świadomie doświadczyć i okazać prawdziwe uczucia, więc przykrywają je złością, by za jej pomocą kontaktować się z otoczeniem. Reakcja ta jak się okazuje jest wyuczona i nawykowa. Wytrwała i konsekwentna praca pozwala odkręcać te mechanizmy. To docieranie do środka. Do potrzeb. Do emocji. Do tęsknot. Do prawdziwych motywów. I jak pokazał krakowski weekendowy warsztat, to praca niezwykle delikatna i poruszająca. A wydawać się mogło, że Piękne Złośnice będą tupać nogami, wrzeszczeć i robić dużo hałasu. Nic z tego. Było tkliwie, ze łzami i bardzo, bardzo subtelnie. Wygląda na to, że taka jest nasza, kobieca złość. Jeśli i Ty często wybuchasz, sprawdź, o co tak naprawdę chodzi. Poszukaj swojej tajemnicy ukrytej w złości.