Tak łatwo się rozstać – dlaczego nie chce się nam walczyć o związki?

Z każdym rokiem zwiększa się liczba rozwodów. Nieformalne związki też niekoniecznie są na śmierć i życie. W sumie to nic zaskakującego, ludzie są tylko ludźmi, nie zawsze się dogadują, a teraz mamy ten komfort, że nie musimy czyichś dziwactw tolerować w nieskończoność. Po prostu się rozstajemy, nierzadko w trybie ekspresowym.

Czasami podejmujemy heroiczną walkę o swoją miłość, ale coraz częściej na kryzys reagujemy krótkim „nie warto”. Szkoda sił, skoro partner nas zawiódł, to nie jest godzien uczucia, jakim go darzymy. Nie ma sensu tkwić w związku, w którym nie wszystko układa się po naszej myśli, w końcu życie jest tylko jedno, nie marnujmy go na faceta niepotrafiącego kochać. Więc odchodzimy. Wierząc, że zerwanie jest lepszym rozwiązaniem, bo idzie przecież o nasze własne szczęście. Ale czy to przypadkiem nie jest przegięcie w drugą stronę?

Każde więzy można zerwać

Związek mężczyzny z kobietą nigdy nie był prostą sprawą. Przez długie wieki względy praktyczne i ambicje rodziców zagłuszały porywy serca, zakochani cierpieli, a zakazane romanse kończyły się tragicznie. Dzisiaj teoretycznie jest lepiej. Same wybieramy swoich mężów, podobnie jak mężczyźni szukają żon wedle własnego gustu, a nie podług woli rodziny. Tylko dziwnym trafem te dobrowolne małżeństwa okazują się mniej satysfakcjonujące. I mniej trwałe.

Przybywa par, które rozwodzą się przed piątą rocznicą ślubu. W nieformalnych związkach te wskaźniki są podobne, zresztą, często nie mówi się nawet o związkach, a o „znajomościach”, tak na wszelki wypadek, by dało się niepostrzeżenie zniknąć, gdy coś pójdzie nie po naszej myśli.

Odchodzimy, bo dlaczego nie? Nikt nie wymaga bezwzględnej wierności. To niby dobrze, że nic nas siłą nie trzyma w nieudanym związku, ale gdy po raz kolejny pokazujemy komuś drzwi, zamiast poczucia zadowolenia pojawia się refleksja: „kurczę, chyba coś jest nie tak”.

Rozstajemy się z niebywałą łatwością, przynajmniej jeśli chodzi o kwestie formalne. Bo emocjonalnie, to te zerwania zostawiają głębokie rysy. Ciężko się pozbierać, gdy nagle znika osoba, z którą spędziłyśmy znaczną część swojego życia. Ale wcale nie jest łatwiej, gdy rozstanie następuje po kilkunastu miesiącach, zwłaszcza gdy takie krótkotrwałe, nieudane związki zaczynają być smutną regułą. Dlaczego się nie udaje? Mamy pecha i trafiamy na samych dupków, czy może chodzi o coś zupełnie innego?