Tak łatwo się rozstać – dlaczego nie chce się nam walczyć o związki?

Egoizm wartością nadrzędną

Nie walczymy o związki nie tylko z powodu lenistwa. Zarówno kobiety, jak i mężczyźni, odchodzą od partnerów z czysto egoistycznych pobudek. Na pozór mamy „erę partnerstwa”, w praktyce drugi człowiek wcale tym partnerem nie jest. Chcemy kompromisu, ale „sprawiedliwość ma być po naszej stronie”. Własne sprawy są na pierwszym miejscu. Wobec drugiej strony mamy ogromne wymagania. Od kolejnych partnerów oczekujemy więcej i więcej, głównie dla siebie. Spodziewamy się nie wiadomo jakich emocji, a tu wrażenia jak u cioci na imieninach – niby miło, ale zostając w domu aż tak wiele byśmy nie stracili.

Wystarczy drobne uchybienie, by powiedzieć komuś „do widzenia”, bo przecież mamy prawo do satysfakcji absolutnej i nic nie może tego zmącić. Jednocześnie rzadko się zastanawiamy, czy my same spełniamy pragnienia partnera. Zresztą, jakie to ma znaczenie, nie jesteśmy tu po to, by się dla kogoś poświęcać. A że druga strona myśli podobnie, pojawia się rozczarowanie i frustracja. To wystarczy, by grono singli powiększyło się o dwóch nowych członków.

Spore zasługi w przedwczesnym rozbijaniu związków ma wszechogarniający nakaz szczęścia. Z każdej strony słychać: samorealizuj się. Nie rób niczego wbrew sobie. Masz prawo do tego, co najlepsze. Książę z bajki to nie wymysł, zasługujesz na niego, nie zadowalaj się byle giermkiem. Po prostu rób sobie dobrze, bo cierpienie nie jest ci do niczego potrzebne. Nie jesteś zadowolona – odejdź. Nie wysilaj się ponad miarę. I przede wszystkim – wymagaj, wymagaj, wymagaj. Niestety, o własnym wkładzie w związek ani słowa. Tak rodzi się przekonanie, że praca nad uczuciem to zajęcie dla mięczaków. Wyzwolony postępowiec stawia na siebie.

Miłość w czasach popkultury

Popularne seriale, filmy, literatura, muzyka hołubią wolne związki. Miłość jest przereklamowana, małżeństwo uwstecznia, związki są dobre na chwilę, by się zabawić, posmakować czegoś nowego i mieć o czym plotkować przy drinku.

Podobny przekaz początkowo budzi nasz sprzeciw, bo tak naprawdę, mimo pędu ku karierze, pragniemy miłości i rozczula nas wizja złotych godów. Chcemy się zakochać na całe życie, ale widzimy, że te krótkotrwałe znajomości takie ciekawe, ekscytujące, pełne wrażeń. Ciągle coś się dzieje, nie ma miejsca na nudę. Seks z każdym, wszędzie, na różne sposoby. Bez zobowiązań, na granicy. Nasz związek w konfrontacji z takim popkulturowym wzorcem jawi się jako siedlisko banału. Brakuje trochę takiego interesującego wzorca pośrodku, czyli niekoniecznie monogamia na całe życie, ale i nie w stylu Samanthy Jones z „Seksu w wielkim mieście”.

Zagubieni są też mężczyźni. Ci młodzi, wychowani na internetowej pornografii, nie potrafią stworzyć normalnego związku z kobietą, bo wydaje się im, że w związku nie ma żadnych zobowiązań, tylko seks, i to hardkorowy, a tu zonk. Ci starsi nie do końca wiedzą, czego oczekiwać od wyemancypowanych kobiet, co im wolno, a co jest dużą niezręcznością.

Wielu się buntuje, bo nie chce takiego zamazania tradycyjnych ról. Widzą, że to, czego nauczyli ich ojcowie, dziadkowie i historia dzisiaj się nie sprawdza. Babki mają wysokie wymagania, często wręcz nierealne, trudno temu sprostać. Faceci przeżywają w pewnym sensie kryzys tożsamości, ciężko się im w tym odnaleźć, to wywołuje sprzeczki, awantury i nadchodzi koniec.

Zostaw mnie samą

Związki są po to, by żyło się łatwiej. Ale dzisiaj problemy wolimy rozwiązywać samodzielnie i prędzej ze swoich dylematów zwierzymy się przyjaciółce lub psychologowi niż partnerowi. Druga strona czuje się niepotrzebna albo w ogóle nie wie, że jest jakiś kłopot, bo przecież w myślach nie czyta.

Pary nie rozmawiają ze sobą, unikają konfrontacji jak ognia, nie potrafią rozwiązywać konfliktów. Albo robią to bardzo powierzchownie, łudząc się, że seks na zgodę to remedium na całe zło, podczas gdy to tylko plaster na egzemę, który zakryje brzydką wysypkę, ale niczego nie uzdrowi. Rozczarowane pary mają do siebie wyłącznie pretensje: ty znowu, ty nigdy, ale ty jesteś! Niezadowolenie narasta, a często wystarczyłaby szczera rozmowa, kilka łez na oczyszczenie atmosfery, i mogłoby się udać. Ale nie, ze strachu i wygodnictwa rezygnujemy z trudnych negocjacji, a gdy podejmujemy dialog, zwykle jest już za późno lub przybiera on takie formy, że faktycznie nie ma co zbierać, bo padło zbyt wiele gorzkich słów.

Ciężko wywalczona niezależność przeszkadza w związkach, bo zamiast wytyczać wspólne cele, każdy rozwija się samodzielnie. Dbamy o indywidualizm tak mocno, że zapominamy, iż w związku musi być miejsce na „my”. Gdy tego brakuje i nie ma żadnych punktów zaczepienia to żadne zaskoczenie, że się rozstajemy bez walki, z byle powodu. Najgorsze jest jednak to, że po rozstaniu dalej czujemy się nieszczęśliwi, bo nie przyniosło nam ono upragnionego wyzwolenia. Ostatecznie, nie chodziło wcale o to, by kogoś wyrzucić ze swojego życia. Do kryzysu było dobrze, lecz nie zdołaliśmy uporać się z trudnościami. Właśnie to nas przerasta i najlepiej, gdyby wszelkie szkody naprawiły się w jakiś magiczny sposób bez naszego udziału. Ponieważ tak się nie dzieje, zostajemy sami.