Trzydziestolatka na zakręcie, czyli przedwczesny kryzys wieku średniego?

Uświadamiamy sobie, jak wiele rzeczy nas omija. Wyliczamy w myślach to, czego nie udało się nam zrobić. I zaczyna się swoisty bilans zysków i strat. Wiemy już, że wiele za nami. Jednak to, co jeszcze przed nami chcemy wykorzystać w dwójnasób, wyciskając z życia wszystko to, co możliwe. By w końcu oddychać pełną piersią, przeżywać każdą sekundę w pełni i nie żałować straconych szans.

Nie dam rady?

Kryzys trzydziestolatki łączy się jeszcze z czymś innym. Wiele kobiet około trzydziestki zauważa, że utraciło energię. Ma wrażenie wyczerpanych akumulatorów. Jest przekonanych, że nie jest już w stanie funkcjonować na tak wysokich obrotach jak dotychczas, że czas na przerwę. Z drugiej strony od życia chce tego, co da energię. To rodzi paradoks – żeby ruszyć, trzeba mieć siłę, którą się zyska, gdy zacznie się działać…

To, co dotąd było dla nas ważne staje się wyblakłe, nieistotne. Praca, która cieszyła okazuje się utrapieniem. To najczęściej wynik morderczego tempa oraz wybujałych oczekiwań – pracodawcy, partnera, własnych.

Wpadamy w wir pt. „muszę” i „nie mogę”. Muszę pracować lepiej, by spłacić kredyt i żyć na poziomie, żeby się nie martwić. Muszę być na bieżąco, żeby nie nawalić. Muszę się dokształcać, bo tego wymaga ode mnie rynek. Muszę być piękna, bo partner mnie zostawi. Muszę być cierpliwa, bo mam dzieci.

W końcu tracimy kontakt z samą sobą. Przeskakujemy od zadania do zadania, od celu do celu, gubiąc siebie. Przestajemy pytać, czy to, co robię ma sens, czy właśnie tego chciałam. Czy to ja?

Jeszcze chwilę i pożyję…

Gonimy kolejne cele, odhaczamy to, co udało się nam dokonać. Jednak to za mało. Mówimy jeszcze to…i wtedy odpocznę, zwolnię, pomyślę o sobie.

Jednak przychodzi „jutro” i nie odpuszczamy. Czujemy się oszukane i przygnębione, że nie potrafimy inaczej, że nie mamy czasu, by żyć, tylko gnamy naprzód na oślep.

Przychodzi taki moment, że coś zgrzyta, psuje się, trzeba się zatrzymać i….stanąć twarzą twarz z kryzysem.

To czas na konstruktywne zmiany, odpuszczenie sobie i światu, zrozumienie, że nie da się wiecznie spychać własnych potrzeb do podświadomości, trzeba je wyrazić i w miarę możliwości zacząć rozpieszczać samą siebie.

Z perspektywy psychoterapeutów kryzys to kwestia rozwojowa. To punkt graniczny, który decyduje o dalszym losie człowieka. Trzeba go przetrwać, w żadnym wypadku nie zaprzeczać mu. To tak jak z przejazdem w pociągu przez tunel, jest ciemno, ale w końcu tunel się kończy. Rozwiązaniem nigdy nie będzie wyskoczenie z rozpędzonego pociągu…Trzeba poddać się temu, jak jedzie maszynista.

Kryzys trzydziestolatki?

Wielu naukowców zauważa, że około 20% trzydziestolatków odczuwa kryzys, który jeszcze nie tak dawno przypisywało się pięćdziesięciolatkom. Najczęściej jego symptomy pojawiają się około 35 urodzin. Dr Donna Dawson podkreśla, że przyczyną może być stres, wynikający z niespełniania nierealnych oczekiwań. Współczesne trzydziestolatki żyją pod ogromną presją, dotąd żadne inne pokolenie nie musiało się mierzyć z tyloma wymaganiami stawianymi przed przeciętną kobietą.

Według wyników ankiety przeprowadzonej przez Relate, ponad 20%  osób około 30-stki odczuwa samotność i przygnębienie i uczucia te określa jako dojmujące.  W żadnej innej grupie wiekowej nie wymienia się ich tak często. Co ciekawe również 20% trzydziestolatków przyznaje, że jest bardziej związanych z przyjaciółmi niż z rodziną. Co czwarty badany stwierdził, że nie poświęca rodzinie wystarczająco dużo czasu…