Wypalenie zawodowe na etacie – powszechny problem?

Co u Ciebie słychać? W porządku. A jak w pracy? Nie rozmawiajmy nawet na ten temat. Nie chcę tego poruszać. Daj spokój, jak zawsze. Szkoda tylko, że zawsze, albo chociaż przez większość czasu jest źle. Jest nie tak jak być powinno, temat drażniący nerwy, temat psujący nastrój. Szkoda, że praca nam się tak kojarzy. A przecież spędzamy tam prawie połowę naszego życia. Szkoda tego życia. Czas się temu przyjrzeć.

Ponarzekajmy sobie

Wypalenie zawodowe w Polsce w 2016 roku, według ogólnopolskiego Badania Satysfakcji z Pracy 2016, obejmowało już 24,4% pracowników. Były to głównie osoby młode do 30 r. ż., pracujące w korporacjach.

Tendencja w narzekaniu na pracę i niechęci do jej wykonywania na etacie, na pewno jest wzrostowa. Wystarczy zapytać dowolną osobę z naszego otoczenia: znajomych, sąsiadów, z rodziny – Jak w pracy? A od razu zmieni się ton rozmowy, pojawi się grymas na twarzy i pogorszenie nastroju. I często – włączy się narzekanie. Że za dużo pracy, że za mało motywacji, że pieniądze marne, że czepianie się szefa itp. itd.

Powody wypalenia zawodowego, według badania firm Kronos Incorporated i FutureWorkplace w 2016 roku, są głównie trzy:

• nieuczciwe wynagrodzenie
• zbyt duże obłożenie pracą
• nadgodziny (często przymusowe)

Do tego dochodzi napięta atmosfera wśród współpracowników, wyścig „kto lepiej i szybciej” oraz nieodpowiednie osoby na stanowiskach menadżerskich, które nie potrafią doceniać i motywować swoich podwładnych.

Narzekanie i niezadowolenie z pracy dotyczy głównie pracowników zatrudnionych na pełen etat w większych firmach. Ale może dotyczyć każdego, nawet pojedynczego przedsiębiorcy na własnym biznesie. Bo skąd to się bierze?

Wypalenie to po prostu przepracowanie. Przekroczenie granicy balansu pomiędzy pracą a odpoczynkiem. Pracą a życiem osobistym. Pracą a rodziną.

Od wypalenia do depresji krótka droga

Najważniejsze to uświadomić sobie, że jest już źle. Że jest już na tyle słabo, że odechciewa nam się coraz częściej wstawać z łóżka. Że życie powoli traci smak i sens.

Wtedy pojawia się pogorszenie samopoczucia na stałe, przewlekłe bóle głowy i częstsze chorowanie. Siada wszystko. I cierpi też na tym cała rodzina.

Dużo łatwiej jest popaść w stany depresyjne niż zrobić krok naprzód i zacząć rozwiązywać problemy.

Co robić, żeby się nie wypalić?

Po pierwsze – zacząć od samego siebie. To najszybsza droga. Tak, jak mamy mały wpływ na zmianę zachowań innych, tak możemy zacząć od zmiany w nas. Często jedna zmiana u jednej osoby, wywołuje drugą u innej. I jeśli my wprowadzimy inny sposób myślenia i postępowania, to zwróci to uwagę innych osób, miejmy nadzieję, na poprawę sytuacji w firmie.

Stawiajmy granice i wyznaczajmy priorytety, a poza pracą dbajmy o higienę snu, o nasz wypoczynek, o zdrowe posiłki. Spacerujmy na łonie natury i bądźmy aktywni (sport wyzwala endorfiny i zmniejsza stres). Poczujemy się lepiej, zyskamy utraconą energię do nowych wyzwań, które jeszcze niedawno były nie do zniesienia.

Po drugie – rozmowa. W każdej relacji, szczera rozmowa daje wiele dobrego. Może szef nie widzi, że jesteśmy przeciążeni obowiązkami? Może udajemy „na pokaz”, że świetnie sobie radzimy, a tak finalnie i tak „nawalamy”.
Porozmawiajmy o tym z przełożonym. Odważmy się i zaryzykujmy. Jeżeli po uprzejmej wymianie zdań, szef stwierdzi, że nas zwalnia (czego się zawsze najbardziej obawiamy) – to dobrze się stało. Bo to tylko znaczy, że nie jest to miejsce dla nas. Czasami są sytuacje nie do rozwiązania, niezależnie od tego, ile energii i chęci byśmy w nie włożyli.

Po trzecie – jak powyższe nie pomaga, to może czas zacząć rozglądać się za nowym zajęciem?! Wyjść z letargu i poszukać nowych wyzwań, nawet równolegle do „znienawidzonego” etatu. Rozwijać się, wsłuchać w swoje talenty (zapewniam, że każdy jakiś ma!) i wykorzystać to w ramach pasji, a jednocześnie tworząc bezpieczną alternatywę na wypadek utraty etatu.

Po czwarte i pięćdziesiąte – chcieć! Jak już odpoczniemy i wrócimy duchowo i fizycznie do równowagi, wystawmy nogi z łóżka i wstańmy. Zacznijmy dzień z uśmiechem i z nadzieją na coś fajnego, nowego. Bo dla chcącego, nic nie jest trudnego. Nawet praca.