Zadbaj o bezpieczeństwo dziecka. Naucz je mówić NIE

Niektórzy mówią, że nie trzeba uczyć dzieci mówienia „nie”, bo to jedno z pierwszych słów, które opanowują one do perfekcji. Prawda jest jednak taka, że co prawda dzieci potrafią odmawiać, ale niekoniecznie wiedzą, kiedy, jak i komu należy mówić „nie”. I za to właśnie odpowiada rodzic, żeby dziecko tego nauczyć.

Dla bezpieczeństwa

Umiejętność mówienia „nie” jest po prostu konieczna z uwagi na własne bezpieczeństwo. Szczególnie w tym niesamowitym okresie, gdy dziecko dojrzewa, młody człowiek coraz częściej przebywa poza domem i spotyka wiele nowych osób.

„Nie” pozwala dbać o granice, chroni przed ich naruszeniem, daje poczucie kontrolowania tego, co się dzieje, nie pozostawia niejasności, pozwala reagować od początku, bez obawy, że kogoś „nie” może urazić, czy dotknąć. Dziecko nauczone odmawiać, uczulone, czym jest asertywność, będzie pewniejsze siebie, bardziej świadome i tym samym bezpieczniejsze.

Dla szacunku

Mówienie „nie” pomaga w relacjach z innymi osobami. Przede wszystkim wzbudza szacunek. Osobę, która umie odmówić, traktuje się lepiej. Inni liczą się z jej zdaniem i nie próbują forsować jej granic. Jeśli wiedzą, że jest to bezskutecznie, to odpuszczają. To gwarantuje większy spokój i lepsze życie.

Umiejętność rezygnacji

Dzięki temu, że młoda osoba umie powiedzieć „nie”, dba o swój czas. Umie zrezygnować z tego, co jej nie służy, odpuścić to, co ją za bardzo przytłacza. Bardzo szybko rozumie, że nie da się zajmować wszystkim i we wszystkim specjalizować. Dla własnego dobra obiera kierunek i konsekwentnie nim podąża. Szanuje własny czas, ale również uczy się szanować czas innych.

Ważne jest to, jak mówić „nie”

Nie wystarczy nauczyć dziecko odmawiać, bo ono zazwyczaj samo się tego uczy. Rolą rodzica jest nauczenie dziecka, w jaki sposób to robić. I tu mamy sporo do zrobienia. Kluczem do sukcesu jest zachowanie spokoju, bycie uprzejmym, ale jednocześnie asertywnym. To potężna mieszanka, niezwykle trudna do opanowania, ale równocześnie dająca ogromną moc.

• Naucz dziecko stawać w swojej obronie.
• Wytłumacz, że nie może pozwalać innym, by ją krzywdzili.
• Naucz odmawiać bez poczucia winy.
• Nie ma nic złego w zwróceniu komuś w grzeczny sposób uwagi.
• Naucz, że ma prawo szukać wsparcia i pomocy wśród innych.
• Nie musisz mówić kolegom i koleżankom o wszystkim, na przykład o rzeczach, które wolisz zachować dla siebie.
• Praca zespołowa to praca zespołowa. Nie jest w porządku, gdy część osób nic nie robi, a reszta „odwala” całą robotę.

Rozmawiać, rozmawiać, rozmawiać

Z dzieckiem trzeba rozmawiać i poświęcić na to sporo czasu. Wychowanie to ciężkie i odpowiedzialne zadanie. Nie zrobisz tego przy okazji. Jako osoba dorosła należy też świecić przykładem. Pokazywać w życiu codziennym, jak wyznaczamy granice i jak mówimy „nie”. Innymi słowy sami musimy się nauczyć tego, co chcemy przekazać naszym dzieciom. Wielu z nas tego nie potrafi, bycie osobą odpowiedzialną za rozwój drugiego człowieka to doskonała okazja, by stawić czoła własnym lękom i niepewnościom.

Warto też sięgać po mądre książki, na przykład takie, jak nowość na rynku: „Jak mówić nie. O wyznaczaniu granic w relacjach w szkole i w internecie” Michelle Elman. Moje dzieci po jej przeczytaniu powiedziały – „mamo, ale ty nam o tym wszystkim już mówiłaś”. Mimo to widziałam, że czytają książkę z zainteresowaniem. Czym innym jest bowiem usłyszeć od rodzica, a czym innym potwierdzić uzyskane informacje, gdzie indziej. Dlatego polecam sięgnąć po tę pozycję!

Mówienie „nie” nie jest proste. To jedna z największych sztuk, żeby umieć odmawiać z szacunkiem dla siebie i innych. Warto jednak tego uczyć siebie i dziecka – podczas rozmów i codziennych aktywności. To naprawdę ważne!