W życiu nie chciałabym mieć znowu 20 lat…

Nie wiem, kto stwierdził, że najlepsze lata życia to czasy liceum oraz studiów, kiedy jesteś przekonana o swojej wyjątkowości i długowieczności. Bez pokory i głębszych przemyśleń, a często z przekonaniem, że wszystko Ci się należy, tak po prostu, dla zasady.

Nie rozumiem, jak najwspanialszy może być czas w życiu, kiedy masz pryszcze na czole, nosisz w plecaku słoiki z jedzeniem i musisz liczyć się z każdym groszem, a do tego jesteś skazana na tłumaczenie się rodzicom, jeśli nie z codziennych wyjść, to z wydawanych pieniędzy. Ich pieniędzy.

Żyjesz od kolokwium do kolejnego zaliczenia, na wiele rzeczy Cię nie stać i większość osób nie traktuje Cię poważnie, bo tak naprawdę masz dopiero życie przed sobą…Jesteś młoda i…. się nie znasz. Czasami słyszysz wprost – że jesteś głupiutka i że życie Cię nauczy. Wściekasz się, bo w głębi serca wiesz, że to prawda.

Współczuję tym, którzy mając 30 lat, chcą wrócić do lat nastoletnich. Po co? Przecież właśnie teraz masz wszystko – wolność, niezależność i nieograniczone możliwości. A przede wszystkim wiedzę, która jest największym kapitałem. Tak dobrowolnie się z nich zrzec i znowu mieć 20 lat? W życiu…

Mam 30 lat, ale mentalnie czuję się jak 20latka. Tylko mądrzejsza

Lata mijają jak miesiące, a miesiące jak dni. Zbyt szybko i zbyt zachłannie. Nie masz czasu się obejrzeć, a zmienia się pora roku. Jakby zegar złośliwie przyspieszał…Z każdym rokiem coraz bardziej.

Zanim powiesz ile masz lat, musisz się chwilę zastanowić. Nie wypalasz liczby jak z armaty, jak to było w przeszłości, kiedy miesiącami odliczałaś dni do osiemnastki. Zanim ujawnisz swój wiek, musisz poczuć jego wartość, trochę go oswoić, nieco przeżuć, poczuć wymowę tego słowa na ustach. Bo rzadko o tym mówisz, nie zdążysz się do swojego wieku przyzwyczaić, a przychodzą następne urodziny. I musisz oswajać je na nowo…O dziwo przychodzi taki dzień, że zaczynasz się zastanawiać, czy na pewno masz 32/35 czy 39 lat….Myślisz, kiedy to się stało, czy na pewno? Proste zadanie matematyczne polegające na odejmowaniu nie pozostawia złudzeń.

Tak, masz 30+ lat…Ale mentalnie czujesz się jak dwudziestolatka. To dziwne, bo energia rozpiera Cię jak przed dekadą…ale teraz nie jest ona nieposkromiona, ale przemyślana i nakierowana na cel. To czyni ten czas przyjemniejszym i lepszym.

Kiedy masz 30 lat, pozostajesz młoda duchem, tak jak w wieku 20 lat, ale z mądrzejszą głową…Masz co prawda zmarszczki i wolniejszy metabolizm, ale dzięki temu wiesz więcej i jesteś silniejsza. Doświadczenia, które zapisały się na Twoim koncie sprawiły, że diametralnie zmienił się Twój pogląd na świat. I to daje Ci nieograniczone możliwości.

Nie chciałabym mieć znowu 20 lat…Byłam taka głupia, miałam masę kompleksów. Nic o sobie nie wiedziałam. Musiałam dowiedzieć się, kim jestem i kim chcę zostać. Teraz wiem, czego potrzebuję i bez czego mogę się obyć. Monica Bellucci

Z dystansem i większą pokorą

20 latka żyje powietrzem, głośnym śmiechem i optymizmem. Nie potrzeba jej wiele… 50 złotych w kieszeni, z których trzeba przeżyć tydzień. Wyczyn? Nie. Zawsze się udaje.

Wystarczy wino z dyskontu, makaron z cukrem, czasami też ze śmietaną. Można jeść byle co. Nie trzeba myśleć o tym, co ląduje na talerzu, nawet wtedy, kiedy nadrabia się zaległości w domu rodzinnym. 5 kilogramów na plusie bardzo szybko się gubi, nie na siłowni, ale w codziennym biegu, kto by się na tym skupiał….

Są imprezy do białego rana, długie poważne rozmowy…I ból głowy. Kac gigant i solenne obietnice nigdy więcej.

Pierwsze rozczarowania, pretensje do losu. Krzyk w stronę serca: przecież nie tak to miało wyglądać. Obudź się w końcu. Brak dystansu do siebie i do otoczenia. Wielkie emocje i równie ogromne dramaty, naiwność, która nabiera kształtów absurdu…

Dopiero z czasem dociera do Ciebie, że wszystko to jest potrzebne, bo przynosi bolesne lekcje od życia, które pozwalają dojrzeć…I to jest piękne. Ten proces wzrastania i otwierania się na świat. Swego rodzaju olśnienie, podczas którego doświadczasz niesamowitych odkryć. Tak, jakby cały świat rodził się z Tobą na nowo. Nie jest istotne, że jesteś którymś pokoleniem z kolei, mającym podobne doświadczenia. Kogo to obchodzi, że każda przed Tobą miała szanse przeżyć podobne przebudzenie. Ważne, że Ty go doświadczyłaś, właśnie teraz, bo dzięki niemu zmieniłaś się w niesamowity sposób.

Tylko, czy warto przeżywać to jeszcze raz? Ponownie otworzyć się na bolesne lekcje życia, zyskując czystą kartę na przyszłość? Może tak, jeśli czegoś mocno żałujesz i nie miałaś szansy uświadomić sobie, że to, co przeżyłaś, pozwoliło Ci stać się taką, jaką jesteś teraz. To lekcja od życia, której nie można opuścić.

Za nic nie oddałabym tego, co wiem teraz w zamian za możliwość przeżycia jeszcze raz beztroskich chwil przed „erą oświecenia”. Wolę obecną świadomość i nadal pełną energii młodość ducha, z którą mogę zrobić tak wiele…niż czas beztroskiej niewiedzy.

W końcu wiesz, co kochasz…

Można być świadomą 20latką i konsekwentnie dążyć do celu.

Znam mnóstwo kobiet, które już po maturze były przekonane, co chcą robić w życiu. Jednak równie dużo poznałam kobiet, które potrzebowały czasu i pierwszych rozczarowań, by ułożyć sobie świat na nowo. Wiele historii miało taki sam przebieg – zachłyśnięcie się pracą, wejście w nowe zadanie w 100%, pełne oddanie, a potem wypalenie…i pytanie – to tak ma wyglądać moje życie?

Bo po czasie nagle zaczęło przeszkadzać, że w korpo wymagają pełnego oddania.

Nagle uświadamiasz sobie, że nie liczysz się Ty, tylko cyferki. Zauważasz, że w pracy wcale nie ma przyjaciół, są tylko znajome twarze. Dostrzegasz, że nie możesz być pewną jutra, bo być może przyjdzie ktoś lepszy, kreatywniejszy i dla Ciebie zabraknie miejsca…

Zaczynasz rozumieć, że nigdy praca nie da Ci poczucia bezpieczeństwa…że stabilność to nie dom i samochód.

Punktem przełomowym dla wielu staje się ciąża i macierzyństwo, które sprawiają, że dotychczasowa hierarchia ważności przewraca się do góry nogami.

Nagle pozostawanie w pracy po godzinach przestaje odpowiadać. Liczy się czas z rodziną. Widzisz każdego dnia, jak dziecko szybko się zmienia i nie chcesz tego stracić. Dlatego szukasz sposobu, by zarabiać na tym, co naprawdę lubisz…I od tego już prosta droga do prawdziwego sukcesu. W myśl zasady: znajdź to, co kochasz i daj się temu zabić.

Pierwszy kryzys i poczucie wypalenia zawodowego pozwalają odwrócić niekorzystny kierunek rozwoju zawodowego. Są przy tym ważne, bo bez nich trudno o odważne decyzje. Każdy musi swoje przeżyć, doświadczyć, sparzyć się, by odnaleźć swoje przeznaczenie.

Nie chcę mieć znowu 20 lat…

Dlatego lubię mieć 30 lat. Właśnie teraz, w tym momencie życia, w którym się znajduję. Nie wyobrażam sobie wracać do przeszłości. Nie dlatego, że jej nie lubię…

Gdy miałam 20 lat, doceniałam tamten czas. Bo był odpowiedni na minione już chwile.

Przede mną jeszcze 40, 50…Oby.

Wiele kobiet mówi, że właśnie wtedy zaczyna się życie.

I ja im wierzę.

Jednocześnie myślę, że dla każdej z nas życie zaczyna się od nowa, gdy uświadamiamy sobie, jak bardzo dojrzewamy i jak wiele zrozumiałyśmy. Z każdym dniem stajemy się silniejsze i mądrzejsze. To jest proces mierzony liczbami, które odmierzają czas i pozwalają uświadomić sobie, jak wiele się zmienia.

Każdy przystanek przynosi nowe.